Ik las laatst over het fenomeen revenge bedtime procrastination. Mooie term voor iets wat ik al járen fanatiek beoefen, zonder dat ik wist dat het een naam had. Het is dat moment waarop je, ondanks een slaperig hoofd en een knikkende nek, toch niet naar bed gaat.
Omdat je voelt: nu is het even van mij. De dag is geweest — met werk, kinderen, boterhammen, bananenschillen en veters strikken — en nu wil ik iets doen wat totaal zinloos is en volledig voor mij.
Lees ook: Beentjes omhoog! 25x de leukste films en series over zwangerschap en opvoeding
Mijn andere leven
Bij mij betekent dat: series kijken. Bingen. Vol overgave. Als ze alle drie in bed liggen — na de gebruikelijke onderhandeling over hoeveel verhaaltjes, liedjes en glazen water écht nodig zijn om te kunnen slapen — zeg ik voor de vorm nog iets liefs tegen De Man ('Was weer een dag hè') en verdwijn dan in mijn andere leven.
Ik loop met Mel door Virgin River. Ik vecht met Tommy Shelby in Peaky Blinders en sta met Carmy in de keuken van The Bear. Soms fladder ik even richting Bridgerton, als ik zin heb in kant, drama en heel veel haar.
Hoofd uit
En ja, ik weet heus dat het nergens op slaat. Dat het me geen stap verder brengt in het leven. Maar wat het wél doet: het zet mijn hoofd uit. Geen denken, geen schakelen, geen lijstjes. Alleen kijken. Alleen zijn.
Een goede serie is als onder een dekentje kruipen in iemand anders leven. Je reist, voelt, rouwt en juicht — zonder je bank te verlaten.
Lees ook: Nora had een parental burn-out: 'Het constante zorgen, altijd aanstaan. Dat vond ik zó stressvol'
Ongezellig
Vanaf de overkant van de kamer word ik weleens meewarig aangekeken. De Man vindt het vast zonde van mijn tijd. Ongezellig. En oké, dat laatste klopt. Maar ik héb geprobeerd om samen te kijken. Ik heb hem tientallen keren mee willen nemen in mijn bingewereld. Maar hij is cameraman. En dat maakt samen kijken onmogelijk.
Elke drie minuten krijg ik:
'Waarom gebruiken ze hier tegenlicht?'
'Dat shot zit niet lekker in de montage.'
'Zag je dat? Ze zaten net nog links in beeld.'
Lees ook: Lauren gaat om negen uur naar bed: 'Niet soms. Elke dag. Steevast'
Zelfbehoud
Nee, dat zag ik níét. Ik zat met mijn hoofd in de keuken van Carmy. In de spanning van Virgin River. In het accent van Tommy Shelby. En nu zit ik weer naast iemand die scherptediepte staat te beoordelen. Mijn hoofd weer 'aan'. Mijn bubbel kapot.
Dus nee. Mijn series zijn geen tijdverspilling. Ze zijn zelfbehoud. Mentale me-time. En zolang ik de volgende ochtend weer boterhammen smeer zonder te morren, zou ik zeggen: laat mama lekker met rust. Ze zit in seizoen drie.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
