Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #12
Van elf tot half twee ben ik zo druk aan het werk dat er even niets anders bestaat dan het scherm voor me en mijn handen op het toetsenbord. Zodra ik een werkplek vind tussen de huizenhoge boekenkasten, zet ik de knop om. Ik moet wel, er worden artikelen van mij verwacht op verschillende redacties.
Concentratie is een weldadige wolk om in te zweven. Even geen wel of niet, geen gedachten aan wat volgt, of wanneer de eerstvolgende spuit weer in mijn buik moet. Maar zodra het half twee is en alle deadlines zijn gehaald, klap ik vastberaden mijn computer dicht. Ik wandel naar de koffiehoek en pak een kartonnen bekertje. Bij de garderobe berg ik mijn laptop in mijn koffer op en pak ik mijn jas.
In een kartonnen bekertje
De zwangerschapstest brandt in mijn jaszak. Het voelt alsof ik met een geladen wapen door de British Library loop. Gelukkig is het rustig bij de wc's. Ik lees de gebruiksaanwijzing twee keer door, hoewel ik al ontelbaar vaak zwangerschapstesten heb gedaan. Het zal maar net nu misgaan. Mijn handen trillen als ik de digitale test in het kartonnen bekertje houd. Het display begint te knipperen.
Ik staar er een tijdje naar zonder dat er iets gebeurt. Ik ijsbeer door de ruimte en voel me misselijk. Misschien was dit een slecht idee. Ik word duizelig, zak door mijn knieën en zoek steun op de rand van mijn koffer. De test knippert nog altijd vrolijk door. Ik wil mijn ogen dichtdoen, maar dan mis ik misschien het moment.
Lees ook: Zwangerschapstest: wanneer testen en welke soorten?
Vertrouwd beroerd
Zou de test piepen als het zover is? Voor de zekerheid blijf ik kijken. Na wat voelt als drie kwartier later, stopt het knipperen. Er klinkt geen piep, maar er verschijnt een woord: 'pregnant'. Ik pak de test van mijn koffer en bekijk 'm van dichtbij, alsof ik me misschien heb vergist. Maar het staat er echt, ik ben zwanger.
Ergens ben ik niet verbaasd. Ik had vanaf de terugplaatsing een goed gevoel en werd de laatste dagen wakker met mijn hand op mijn buik. De lijst met zwangerschapssymptomen werd met de dag langer en ik voel me vertrouwd beroerd. Gisteravond zag ik zelfs iets aan de hemel, een verwijzing naar een naam - net als bij Bern. Maar hoe vaak heb ik mezelf al wel niet voor de gek gehouden? Ik durfde er absoluut niet van uit te gaan. En daarom ben ik toch verrast.
Lees ook: Dit zijn de eerste zwangerschapssymptomen
Zwevend en licht
Langzaam maakt de initiële schok plaats voor blijdschap. Het is gewoon gelukt, met dat ene embryo. Het betekent ook dat het plan om Bern en mijn man te verrassen door kan gaan. Ik verzamel mijn spullen en verlaat de bibliotheek. Zigzaggend door de drukke Londense straten voel ik me zwevend en licht. 'Ik ben zwanger!', klinkt het steeds in mijn hoofd.
In de dichtstbijzijnde boekhandel zoek ik naar een geschikt boek. Als ik het niet vind, maak ik een boekverkoopster deelgenoot van mijn plan. 'I know just the right book for you!', zegt ze glunderend. De verkoopster schuift wat heen en weer en haalt een dun boekje tevoorschijn. There's a house inside my mummy lees ik op de kaft met een afbeelding van een zwangere vrouw en een klein peuterjongetje.
Tip! Broer of zus op komst? 8x zo kun je het aankondigen
Strik eromheen
De verkoopster pakt het feestelijk voor me in. Ik vraag om een beetje extra inpakpapier voor de test. Als ze mij ziet klungelen met het papier, biedt ze aan om de test ook voor me in te pakken. 'Are you sure?', aarzel ik. 'Of course!' En voor ik het weet is het een prachtig cadeautje met een strik eromheen.
Onderweg naar het vliegveld kom ik langs een speelgoedwinkel en zie ik een knuffeltje: een zwart-witte poes. Het gaat tegen mijn principes van voorzichtigheid in om nu al iets voor de baby te kopen, maar ik kan het niet laten. Deze gaat mee naar huis. Mocht het alsnog misgaan, is de poes voor Bern.
Echt?
Mijn man en Bern halen me op van het station. Het voelt vreemd om het nieuws de hele autorit voor me te houden. Zodra we thuis zijn, zeg ik dat ik een verrassing heb en deel ik de cadeautjes uit. Als mijn man de blauw-witte test uit de verpakking haalt, blijft het even stil. Dan ziet hij het display. 'Nee ... Echt?'
Ook Bern heeft het papier inmiddels losgekregen. 'Mama heeft een baby in haar buik', zeg ik. Bern kijkt van het boekje naar mij en roept: 'Baby!'
Weten hoe het verdergaat? We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks. Eerdere columns van Marieke lees je in het dossier In de wachtkamer.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
