Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #11
Wie de tijd wil laten stilstaan, moet aan een fertiliteitstraject beginnen. De gevoelsduur van een week wordt in een klap vertienvoudigd wanneer je in de beruchte wachtweken belandt. Dat zijn de twee weken tussen een inseminatie of een terugplaatsing en het moment waarop je (eindelijk!) een zwangerschapstest mag doen.
Lees ook: Zwangerschapstest: wanneer testen en welke soorten?
Aangezien dit mijn tiende wachtweken worden in zeven jaar tijd, heb ik inmiddels het beste recept gevonden om er een beetje fatsoenlijk doorheen te komen: op reis gaan. Twee dagen na de terugplaatsing van ons enige embryo vliegen we met z'n drieën voor een lang weekend naar Berlijn. En toevallig komt het zo uit dat ik het weekend daarna een vriendin in Londen bezoek. Daarmee nadert het aantal piekeruren over deze icsi-ronde hopelijk het nulpunt.
Met mijn hoofd in mijn buik
Het eerste waar ik me mee bezig mag houden om níét aan het embryo in mijn buik te denken, is het samenstellen van alle outfits die Bern in Berlijn zal dragen. Voordat ik moeder werd, dacht ik dat het minder leuk zou zijn om kleren uit te zoeken voor een jongetje dan voor een meisje. In de praktijk leef ik me volledig uit en haal ik overal de leukste dingen vandaan: van Vinted tot Zeeman.
Inmiddels ben ik zo getraind in jongenskleding dat ik eigenlijk geen idee heb hoe de garderobe van een dochter eruit zou moeten zien. Ik heb alles bewaard wat Bern heeft gedragen zodat de volgende het hopelijk aan kan, maar wat als dit een meisje is? En met die gedachte ben ik alweer af. Tóch weer met mijn hoofd in mijn buik beland. Tot zover deze piekerloze wachtweken.
Lees ook: Van kersttrui tot glitters: 12x betaalbare kerstoutfits voor kinderen
Ik sta het mezelf toe
Het daadwerkelijke reizen werkt een stuk beter gelukkig. Midden in de nacht wekken we Bern voor onze vlucht die om 07.00 uur vertrekt. We zijn later dan gepland en haasten ons naar Schiphol. Tijdens de vlucht hebben we onze volle aandacht nodig om Bern bezig te houden, en eenmaal op onze hotelkamer vallen we alle drie dankbaar in slaap voor een gezamenlijk middagdutje.
We genieten volop van de stad onder een ijsblauwe herfsthemel. We wandelen veel, bezoeken de dierentuin, en herhalen met succes het in Spanje beproefde babyfoondiner om ook wat tijd met z'n tweeën door te brengen. Al besef ik me juist in die momenten dat we misschien wel met z'n drieën zijn. Ik besluit mezelf het niet langer kwalijk te nemen, maar juist toe te staan.
Tip: Getest: de 9 beste babyfoons met camera van 2024
Geen verboden gedachte
In de weken dat alle mogelijke uitkomsten openliggen, mag je soms ook fantaseren over de meest gewenste. Zo wordt het weekend in Berlijn mogelijk ons eerste tripje als gezin van vier. In elk geval is die droom niet langer een verboden gedachte. Negeren kan ik het toch niet, ik voel immers van alles in mijn lijf. Van een opgezette buik tot kortademigheid.
Kort nadat ik thuis alle koffers heb uitgepakt, verzamel ik alweer mijn eigen spullen voor het weekendje Londen. Ik ga mijn vriendin uit New York bezoeken die naar Engeland is verhuisd. Mijn eerste solotripje sinds ik moeder ben. Zou het straks misschien weer anderhalf jaar duren voordat ik opnieuw zoiets kan doen? Ook die vraag mag ik mezelf stellen. Er is genoeg afleiding om niet in de mogelijke antwoorden te blijven steken.
Nog steeds vriendinnen
Het is heerlijk om even alleen voor mezelf te denken en niet te hoeven zorgen. Zalig om eindeloos bij te praten, slechte series te kijken, gezichtsmaskers op te doen en nagels te lakken. Ik ken Londen goed, dus we doen alleen waar we zin in hebben: winkelen, uit eten gaan en een rooftopbar met uitzicht bezoeken. Voor mij een cocktail zonder alcohol, voor haar eentje met. Samen kunnen we alles bespreken, zelfs het feit dat haar fertiliteitstraject eindigde op het moment dat ik zwanger bleek van Bern.
Ze weet van de recente terugplaatsing en snapt dat mijn tempo lager ligt dan normaal. Ik bewonder haar kracht en ben blij met de openheid in onze vriendschap. Jarenlang liepen we gelijk op, tot we ineens allebei een ander eindstation kregen toebedeeld. Door af te spreken dat alles bespreekbaar is, zijn we nog steeds vriendinnen. Twee vrouwen met een heel ander leven, maar waarin altijd plaats blijft voor elkaar.
Lees ook: Jij wel, zij niet: als je beste vriendin maar niet zwanger wordt
Vastberaden
Op mijn laatste dag in Londen moeten mijn vriendin en ik allebei weer aan het werk. Ik ga mijn gebruikelijke schrijfdeadlines op een ongebruikelijke locatie halen: de British Library. Maar nu ik weer op mezelf ben, begint er iets te knagen. Technisch gezien zou ik vandaag al mogen testen. Ik was van plan het morgen thuis te doen, maar wat als ik het nu al doe? Dan kan ik misschien thuis mijn man en Bern verrassen met een positieve uitkomst.
Een gevaarlijk spel, want wie zegt dat die uitkomst positief zal zijn? De symptomen zijn veelbelovend en alomtegenwoordig, maar dat zijn ze zo vaak geweest. Het is erop of eronder, maar ik waag het erop. Vastberaden loop ik een filiaal van de Britse Boots-apotheek binnen en koop een digitale zwangerschapstest.
Weten hoe het verdergaat? We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks. Eerdere columns van Marieke lees je in het dossier In de wachtkamer.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
