Een buik vol met Leonie ter Veld: 'Voor de eerste had ik vier bevalplannen, voor vier scenario's'

Leonie: 'Mijn partner en ik wisten vanaf het moment dat de kinderwens opkwam, dat we graag twee kinderen zouden willen. Toen Morris geboren werd via een ivf-traject, voelden we ook meteen: dit is niet de laatste keer dat we dit meemaken. We hoopten dat het ons gegund zou zijn om een tweede kind te krijgen.

Ivf-traject

Na een jaar hadden we het gevoel: laten we het weer proberen, want je weet het nooit. Voor hetzelfde geld duurt het ivf-traject vier jaar en heb je eindeloze terugplaatsingen.

De eerste keer ging het relatief soepel en we wisten niet of dat een tweede keer ook zo zou zijn. Misschien zouden we deze keer wél een traject met ups-and-downs krijgen. Maar ook de tweede keer verliep vrij zorgeloos. Daar zijn we ontzettend dankbaar voor.

Lees ook: Alles over de ivf-behandeling (in-vitrofertilisatie)

Relaxte zwangerschap

Deze zwangerschap is totaal anders dan mijn eerste. Gek genoeg voelt het nu veel relaxter. Toen ik zwanger was van Morris, had ik het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraakte. Mijn lichaam stond volledig in dienst van de zwangerschap: ik kon niet eten en drinken wat ik wilde, was constant moe en kon mijn dagelijkse routine niet meer volgen.

Dat vond ik best beperkend. Natuurlijk was ik dolblij dat ik zwanger was, zeker omdat we er een heel traject voor hadden afgelegd. Maar als ik eerlijk ben, vond ik die eerste zwangerschap eindeloos duren. Ik kon er gewoon niet van genieten.

Deze keer is dat compleet anders. Het eerste trimester was even doorbijten – een beetje misselijk, weinig eetlust en leven op crackers – maar zodra die fase voorbij was, voelde ik me prima. Soms vergeet ik bijna dat ik zwanger ben. Dat gevoel van mijn identiteit verliezen of het idee dat mijn lichaam alleen nog maar in dienst staat van iemand anders, heb ik nu helemaal niet. Het is een wereld van verschil.

Nog een jongetje

De vorige keer hadden we het helemaal mis. Op basis van de nub-theorie, mijn cravings en kwaaltjes dachten we echt: dit móét wel een meisje zijn. Toen bleek het een jongetje te zijn. Deze keer had ik weer het gevoel dat het een meisje zou zijn. We keken opnieuw naar de nub-theorie en dachten: ja, dit zal toch wel een meisje zijn?

Ik had dat gevoel heel sterk. Maar het is een jongen! En ik moet daar nog steeds een beetje aan wennen. Ik vind het superleuk, maar merk dat ik in mijn hoofd nog vaak 'zij' zeg, terwijl het natuurlijk 'hij' is. Mijn vriend corrigeert me dan: 'Weet je nog? Het is een hij'. Tegelijkertijd had ik altijd al het gevoel dat als ik kinderen zou krijgen, het jongetjes zouden zijn. Dus het klopt helemaal.

Lees ook: Met de nub-theorie kun je met 12 weken het geslacht van je baby bepalen

Pittig met een dreumes

Het pittige aan deze zwangerschap is dat even stilzitten met een dreumes erbij gewoon niet kan. Als ik alleen ben met mijn zoon, wil hij de hele tijd iets doen. Samen spelen, naar buiten gaan - ik ben continu met hem in de weer. Nu, in het tweede trimester, gaat dat prima. Maar in het eerste trimester? Ik lag dagenlang op de bank en had nergens energie voor. Toch moet je door, want je hebt een kind. Dat is zo anders dan bij een eerste zwangerschap.

Toen kon ik nog denken: ik ben moe, laat ik even een dutje doen. Nu is het plannen. Als hij slaapt, moet ik mijn rust pakken. Maar dat betekent ook dat er weinig tijd overblijft om het huis op te ruimen, fatsoenlijk te koken of iets voor mijn werk te doen. Op die momenten denk ik: nee, hij slaapt nu, dus ik moet ook echt even plat. Gelukkig neemt mijn partner nu meer taken op zich. En dat is ook helemaal prima.

Veel nesteldrang

Best grappig: ik ben langer aan het twijfelen over het behang van de babykamer dan over de naam van mijn kind, die wisten we al vanaf het begin. Een zwangere vrouw met nesteldrang loslaten op de babykamer is vragen om problemen.

Ik kan geen beslissing nemen. Elke week denk ik weer iets anders en ondertussen voel ik alleen maar haast. Ik denk steeds: help, die kamer is nog niet af! Terwijl dat hele kind nog niet eens levensvatbaar is. Maar toch: pure stress, want dat behang zit nog steeds niet op de muur.

Lees ook: De baby- en kinderkamertrends voor 2025: re-used & volwassen

Vier bevalplannen

De bevalling laat ik op me afkomen. Mijn eerste bevalling was heel fijn, dus als het weer zo gaat, zou ik daar helemaal oké mee zijn. Ik had voor de bevalling van Morris vier bevalplannen, voor vier verschillende scenario's. Ik was dus behoorlijk goed voorbereid, en achteraf gezien heeft die voorbereiding me geholpen.

Laatst pakten mijn vriend en ik die plannen er weer even bij om te kijken wat we toen hadden opgeschreven. We dachten: dit kunnen we gewoon copy-pasten voor deze keer. Je weet dat het altijd anders kan lopen dan je denkt, maar toch vind ik het fijn om zo goed voorbereid te zijn.

Pretecho maken

Ik vind het moeilijk dat na de 20 wekenecho alle standaardecho's klaar zijn. Als je een normale zwangerschap hebt, dan zie je je baby daarna niet meer. De verloskundige checkt alleen nog door te voelen hoe groot je baarmoeder is. Dat vind ik een raar idee. Twintig weken lang geen beeld meer van wat er daarbinnen gebeurt.

Dus ik heb voor mezelf een pretecho ingepland. Gewoon om even te kijken: gaat alles goed? Zeker omdat ik me niet echt zwanger vóél, ook al zie ik er wel zwanger uit. Je hebt er zo weinig grip op. Vorige keer vond ik een pretecho echt onzin, maar nu denk ik: dit keer ga ik gewoon af en toe even spieken.

Lees ook: Dit is waarom je een echo van je baby krijgt, en geen MRI-scan

Niet bezig met later

Het grappige is dat ik nu vooral bezig ben met het feit dat ik zwanger ben van een baby, en niet zozeer met alles wat daarna komt. Dat had ik ook bij de zwangerschap van Morris. Je staat er op dat moment niet bij stil dat die kleine straks ook een 6-jarige wordt, en later zelfs een puber. Voor je het weet, zit je aan tafel met een stel pubers die drie broden per dag wegwerken.

Tenminste, als dat stereotype klopt – je weet het natuurlijk nooit. Maar dat is niet iets waar ik nu veel over nadenk. Voor nu ben ik gewoon blij dat het weer een jongetje is. Het is superpraktisch, want ik kan alle kleertjes van Morris hergebruiken en hoef niks nieuws te kopen. Hoe het verdergaat? Dat zie ik dan wel. Ieder kind heeft toch zijn eigen karakter, dus we laten het gewoon op ons afkomen.'