'Al voordat de eerste op komst was, had ik de indruk dat het ouderschap intens was. De culturele sector, waarin mijn vriend (acteur) en ik werkzaam zijn, is hard voor ouders.
Ik zag collega's met kinderen worstelen en een heleboel regelen, omdat speeltijden vaak in de avond zijn.
Kinderwens was groot
Dat het ouderschap veel voeten in aarde zou hebben, wisten mijn vriend en ik. Dat namen we op de koop toe, de wens voor een kind was groter. Dus we gingen ervoor en ik raakte al snel zwanger.
Ik voelde me goed en keek uit naar de komst van de eerste. Verhalen over somberheid of stemmingswisselingen na de geboorte, ken ik niet echt. Ik hoorde vooral dat het vrouwen gelukkig maakte.
Lees ook: Psychische klachten tijdens de zwangerschap: herken de signalen op tijd
Invloed van hormonen
Als ik iemand hoorde over hormonen na de bevalling, dan dacht ik dat dat wel mee zou vallen. Daar ben ik keihard van teruggekomen sinds ik zelf moeder ben.
Na de geboorte van de oudste (inmiddels 7 jaar), werd ik overspoeld door emoties. Ik vond het magisch, maar moest ook ontzettend veel huilen. Toen we doodmoe thuiskwamen uit het ziekenhuis, kwam daar een enorme domper bij.
Mijn vriend moest, tegen vooraf gemaakte afspraken in, komen spelen. Als hij dat niet deed, kreeg hij een enorme geldboete. Dus hij ging en ik zat thuis met onze pasgeboren baby. Het moment om even rustig samen te zijn, te wennen en op te starten was er daardoor niet.
Heftige gevoelens bleven
Die heftige gevoelens bleven dat hele eerste jaar. Ik voelde me bij vlagen goed, maar ook heel vaak slecht. Ik huilde ontzettend veel. Wat niet meehielp, was dat onze zoon vaak ziek was.
Maar hoe vaak ik me ook meldde bij de huisarts, ik werd altijd naar huis gestuurd met de boodschap: dit hoort erbij, je kunt geen postnatale depressie hebben. Zelfs toen mijn vriend belde en zei dat ik elke dood wilde, kreeg hij te horen: wen er maar aan.
Lees ook: Suïcide onder jonge moeders: 'De vraag 'denk je weleens aan de dood?' wordt te weinig gesteld'
Na 7 jaar eindelijk diagnose
Uiteindelijk ben ik vorig jaar op eigen initiatief bij een vrouwenkliniek terechtgekomen. Daar heb ik de diagnose PMDD gekregen. De aandoening, simpel gezegd het naarste zusje van PMS, zorgt ervoor dat hersenen extreem gevoelig reageren op hormoonwisselingen. Vrouwen die dit hebben, hebben veel meer kans op postnatale depressie. Die had ik dus wel degelijk.
Na zeven jaar word ik eindelijk geholpen. Ik slik medicijnen (hormonen), waardoor de hormoonschommelingen minder heftig zijn.
Aan alles getwijfeld
Had ik maar eerder geweten dat ik PMDD heb, denk ik nu. Was ik maar eerder gehoord en geholpen, dan had ik me niet zo lang zo slecht gevoeld.
De afgelopen jaren heb ik getwijfeld aan alles: aan mezelf, mijn werk, mijn relatie. Ook heb ik maanden thuis gezeten, omdat ik niets meer kon. Optreden, iets waar ik altijd zo van had genoten, was ineens een opgave.
Door in dat dieptepunt thuis zonder druk viool te spelen, vond ik mezelf stukje bij beetje terug. Uiteindelijk durfden we het aan om voor een tweede kind te gaan, maar ook na de geboorte van onze dochter (inmiddels 4 jaar) voelde ik me weer heel slecht.
Lees ook: Een post-partumdepressie: hoe ga je daar als partner mee om?
Mijn leven terug
Sinds de diagnose en medicatie gaat het veel beter met me. Natuurlijk voel ik me nog weleens somber, maar veel minder vaak dan voorheen. Ik kan weer genieten van de dingen die ik doe.
Nog altijd voel ik veel verdriet over het feit dat ik zo slecht geholpen ben. Zeven jaar heb ik tevergeefs hulp gezocht. Al die tijd voelde ik: er klopt iets niet. En daarnaast ben ik dolblij dát ik uiteindelijk hulp vond, eindelijk heb ik mijn leven terug.'
Hadewijch (@hadewijchhofland) is eerste violist bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest (@rotterdamphilharmonic).
We publiceren iedere zondagavond een nieuwe aflevering in deze rubriek, eerdere interviews lees je in ons dossier Had ik maar. Heb je ook een levensles over het ouderschap die je wilt delen met andere ouders? Mail oproep@oudersvannu.nl
