Judith: 'Had ik maar niet zo lang gewacht met kinderen krijgen'

'Ik had altijd al een kinderwens, maar geen partner. Rond mijn 30e besloot ik voor mezelf: als ik op mijn 36e nog steeds alleen ben, dan ga ik het alleen doen.

Maar toen ik 36 jaar was vond ik mijn leven leuk genoeg. Ik reisde veel en had een mooie baan als verloskundige. Ik was zzp'er en kon mijn eigen tijd indelen waardoor ik veel vrijheid ervoer. Bovendien had ik veel vrienden die ook allemaal vrijgezel waren, ik voelde me nog heel jong.

Meer lezen over: Bewust alleenstaande moeder (BAM): dit moet je weten

Voor me uit schuiven

Met vrienden en familie heb ik mijn kinderwens wel besproken. Ik speelde nog met de gedachte om met een homostel co-ouderschap aan te gaan, maar dat was toch niet helemaal wat ik wilde. Een kind zou ik fulltime bij me willen hebben.

Daarna begon ik te twijfelen aan een andere optie: een kind helemaal alleen op de wereld zetten, zonder vader. Zou dat dan iets voor me zijn? Ik was bang dat als ik zwanger zou raken van een donor, ik plots een relatie zou krijgen. Dus ook die optie was ik voor me uit aan het schuiven.

Op de rem trappen

Ondertussen denderde de trein in mijn drukke leven door, tot ik op mijn 38e heel bewust op de rem trapte. Ik besloot drie maanden te gaan zeilen naar Antarctica.

Met mensen van over de hele wereld, maar zonder bereik en zonder afleiding van sociale media kom je op zo'n schip helemaal tot jezelf. Voor mij betekende het dat ik écht stil kon staan bij mijn kinderwens.

Maar toen ik eenmaal thuis was na het zeilen, moest ik wennen aan alles. Op het schip werd alles voor je besloten: wat je at, en hoe laat je at. Nu moest ik opeens zelf keuzes maken en over dingen beslissen. Ik had al moeite met besluiten wat ik die dag wilde eten, laat staan over het wel of niet alleen op de wereld zetten van een kind.

Lees ook: Wel of geen kinderen: deze boeken helpen je met deze grote levensvraag

Zaad besteld

Langzaam tikte de klok verder. Op mijn 40e schudde mijn broertje mij wakker: 'Je kunt wachten tot alles perfect is, maar straks is je kans écht voorbij', zei hij. Net toen ik besloot om bij een fertiliteitskliniek te starten met donorzaad, kreeg ik een bericht van iemand die ik kort daarvoor had ontmoet.

Hij was getrouwd, maar zijn vrouw had geen kinderwens meer. Hij had wel een voortplantingswens en wilde mijn donor zijn. Het zette mijn wereld op zijn kop. Helaas hield hij me aan het lijntje, waardoor ik niet met hem verderging. Toen heb ik toch maar, plat gezegd, zaad besteld.

Tweede iui-poging raak

Na de tweede iui-poging bleek ik zwanger. Ik was dolgelukkig, hoewel de zwangerschap zwaar was. Ik was extreem vermoeid en met 28 weken heb ik mijn huisarts gebeld omdat ik hartklachten ervoer. Het voelde alsof mijn hart er af en toe mee stopte. De huisarts verzekerde me dat ik te jong was voor hartproblemen.

Bob is met 42 weken geboren via een keizersnede. Toen ik na tien dagen - ik lag toen nog steeds in het ziekenhuis - moeite kreeg met ademhalen, konden de artsen maar niet ontdekken waar dat aan lag. Ondanks het feit dat ik weinig kon, werd ik toch naar huis gestuurd. Via maatschappelijk werk werd zelfs gezinshulp voor mij geregeld.

Na tien weken ging ik toch maar weer aan het werk. Wel voor vijftig procent, want volledig werken lukte me niet. Op advies van de verzekering, die na een tijd van me verlangde dat ik weer honderd procent ging werken, ben ik toch maar naar de huisarts gegaan.

Lees ook: Ouderschapsverlof: wat zijn je rechten rondom dit verlof?

Ongeneeslijk ziek

Uiteindelijk kreeg ik de diagnose Pulmonale arteriële hypertensie, een te hoge bloeddruk in de bloedvaten van de longen. Die hoge bloeddruk zorgt op de lange termijn voor hartfalen. Met medicatie zou ik nog drie tot vijf jaar leven, zo werd me verteld. Mijn wereld stortte in.

Ik was bang dat ik Bobs eerste verjaardag niet zou halen. Wat me ook pijn deed: ik mocht hem niet meer optillen en de kinderwagen duwen werd me ook afgeraden. Ook werd me verteld dat ik moest stoppen met borstvoeding geven.

Dankzij medicatie voelde ik me gelukkig wat beter. Zo kon ik bijvoorbeeld een korte wandeling maken met Bob in de draagzak. Ik haalde zijn eerste verjaardag!

Laatste poging

Op mijn 43e besloot ik voor een tweede te gaan. Ik wilde Bob een broer of zus geven en had bovendien bij de fertiliteitskliniek nog een rietje in de vriezer liggen. De arts raadde mij af om opnieuw zwanger te worden, maar ik ben altijd iemand geweest die niet bang is om risico's te nemen. 'Ik ga het gewoon proberen en ik zie het wel', dacht ik.

Toen ik een week overtijd was, deed ik een zwangerschapstest. Negatief. Verschrikkelijk vond ik dat, en nog steeds. Mijn kans is voorbij.

Schuldgevoel

Dat Bob alleen blijft, is mijn allergrootste verdriet. Ik heb ervoor gekozen om Bob op de wereld te zetten zonder vader, maar het is nooit mijn bedoeling geweest om hem een leven te geven zonder broer of zus en met een moeder die weinig kan.

Ondertussen gaat mijn gezondheid langzaam achteruit. Ik heb alle hoop gevestigd op een medicijn dat pas is goedgekeurd in Europa en dat mijn ziekte stabiel zou kunnen houden. Nu maar hopen dat het ook vergoed wordt in het basispakket.

Overwinteren

Omdat temperaturen rond de 20 graden vanwege mijn gezondheid het meest ideaal zijn, overwinteren Bob en ik momenteel in Spanje. Mijn zoon gaat hier naar school, maar in de lente zullen we weer naar Nederland gaan omdat het dan hier voor mij te warm wordt.

Bob en ik maken er het beste van en genieten van onze tijd samen in Spanje. We houden onze vrienden en familie op de hoogte van ons leven via mijn Instagramaccount: @juuds_singlemom_life .'