Maaike (38): 'Had ik maar eerder geleerd dat er manieren zijn om met miskramen om te gaan'

'Het was voor mij al heel lang duidelijk dat ik kinderen wilde. Toen mijn man ook zo ver was en we ervoor gingen, was ik snel zwanger. Acht weken zat ik op een grote roze wolk, tot we bij de eerste echo hoorden dat er twee kindjes in mijn baarmoeder zaten, maar dat ze allebei geen hartslag hadden.

Ik was zelf verloskundige en wist als geen ander dat dit soms gebeurt. Toch had ik er geen seconde bij stilgestaan dat het ook ons kon overkomen. Omdat het opwekken van de miskraam niet lukte, heb ik uiteindelijk een curettage ondergaan. Dat was een heel nare eerste ervaring.

Lees ook: De impact van een miskraam: 'Er is veel verborgen verdriet'

Schouders eronder

Toch dacht ik daarna vooral: schouders eronder en blik vooruit. Ik wilde het achter me laten en me richten op een nieuwe zwangerschap, maar dat lukte me niet. Ik was snel boos, had last van huilbuien en was jaloers op vriendinnen bij wie het wel goed ging - dat waren er in die tijd veel.

Ook al voelde ik me rot, ik bezocht de ene na de andere babyshower en wilde me niet laten kennen. Ondertussen wist ik niet wat ik met mijn verdriet om het verlies van onze tweeling aan moest. Ook mijn omgeving wist er geen raad mee. 'O, zit je daar nu nog mee?', zeiden ze als ik er toch iets over losliet.

Angst om ook hem te verliezen

Na vijf maanden werd ik zwanger van mijn oudste zoon. Die zwangerschap was vanaf de eerste dag spannend, want wat als het weer mis zou gaan? De angst om ook hem te verliezen bleef tot de dag dat hij geboren werd.

Na zijn geboorte werd ik vrij snel opnieuw zwanger en weer ging het mis. De zwangerschap daarna ging weer goed. Toch lukte het me niet om te genieten. Ik vond het fijn om het getrappel in mijn buik te voelen, maar was pas echt gerustgesteld op het moment dat ik hem in mijn armen had.

Lees ook: Stress tijdens de zwangerschap, zo beperk je het

Zeven keer zwanger

In totaal ben ik zeven keer zwanger geweest, en daar heb ik gelukkig drie gezonde jongens aan overgehouden, maar het is vaker fout dan goed gegaan. Daar sta ik nu, jaren later, pas bij stil.

In die tijd stopte ik mijn verdriet weg, sprak ik amper over de kindjes en was ik vooral bezig met een volgende zwangerschap. De laatste miskramen hield ik zelfs voor me, omdat ik geen zin meer had in goedbedoelde opmerkingen.

Dromen over traumahelikopters

Ik stond op het punt om de handdoek in de ring te gooien, maar omdat onze wens voor een derde zo groot was, wilde ik het nog een keer proberen. Dat dat goed ging, voelt nog altijd als een cadeautje.

Pas na 14 weken durfde ik mijn omgeving te vertellen dat ik weer zwanger was. Nog meer dan daarvoor, was ik bang om hem te verliezen. 's Nachts droomde ik over traumahelikopters en spoedopnames.

Lees ook: Vreemde dromen tijdens de zwangerschap: oorzaak en uitleg

Eindelijk hulp

Inmiddels heb ik professionele hulp gevonden. Ik ben gaan praten en gaan voelen en heb geleerd dat er manieren zijn om met miskramen om te gaan. Ik duw de kindjes die ik verloor niet weg, maar erken dat ze er zijn, ook al groeien ze niet op. We herdenken ze bij de rozenstruik in de tuin, waaronder een van de kindjes ligt begraven.

Deel van het gezin

Had ik maar eerder geweten dat er manieren zijn om met miskramen om te gaan, dat er hulp is en dat ik daar al veel eerder om had mogen vragen. Dan had ik mijn verdriet veel eerder de ruimte gegeven en kunnen genieten van de zwangerschappen die wel goed gingen.

Die hulp heeft me een andere moeder gemaakt, eentje die open is over verlies, verdriet en gevoelens in het algemeen. Ook met mijn zoons praat ik over de verloren kinderen, ze zijn onderdeel van ons gezin.'

Inmiddels is Maaike miskraamcoach en geeft ze ouders die een kind verloren de hulp die ze destijds mistte. Op het Instagram-account Uitverwachting (@uitverwachting) deelt ze tips over omgaan met een miskraam en probeert ze ouders die meemaakte wat zij meemaakte, te steunen.