Sarah (40): 'Had ik maar van tevoren nagedacht over wat voor ouder ik wil zijn'

'Van jongs af aan wist ik dat ik moeder wilde worden. Mijn kinderwens was iets instinctiefs, ik heb er nooit over getwijfeld. Mede daardoor dacht ik op voorhand niet na over de invulling van het ouderschap en over wat voor type ouder ik zou willen zijn.

Lees ook: Aanstaand ouderschap, wat is belangrijk om nu al met je partner te bespreken?

Kinderwonden

Pas toen we zo'n vijf jaar geleden begonnen aan een voorstelling over ouderschap (Sarah is psycholoog en maakt samen met haar familie theatervoorstellingen) ging ik aan de slag met die vraag en dat was best shocking.

Ineens zag ik hoe mijn eigen kinderwonden mijn rol als ouder beïnvloeden op een niet zo positieve manier.

Zelf ben ik opgegroeid met een vader die vaak wegliep, hij was een norse man die soms maanden van huis was. Als hij thuis was, voelde ik veel spanning waaraan geen woorden werden gegeven. Stilte was voor mij iets ongemakkelijks.

Mijn ongemak

Als mijn eigen zoon stil was, had ik de neiging om de stilte vol te praten. Om steeds weer bij hem in te checken of het wel goed ging.

Als ik hem alleen op het schoolplein aantrof, vreesde ik dat hij buiten de groep lag. Ik regelde speelafspraken voor hem en zorgde dat hij altijd onder de pannen was.

Dat hij het prima vond om soms alleen of in stilte te zijn, kwam niet bij me op. Ik was het die de stilte niet kon verdragen, omdat ik bang was dat het niet goed met hem ging of dat hij eenzaam was.

Lees ook: Intergenerationeel trauma: 'Ik wilde het trauma van mijn moeder niet doorgeven aan mijn kinderen'

Dan faalde ik ook

Ouderschap is ook een ego-ding en dat is oké, maar daar moet je je wel bewust van zijn. Voordat ik dat inzag, was ik gefixeerd op hoe ik dácht dat mijn zoon het moest doen: veel vriendjes hebben, hoge punten halen op school, want anders zou hij falen. En met zijn falen, faalde ik ook als ouder.

Als ik eerder had geweten dat de verkeerde aanpak was, dan had ik hem vanaf het begin al veel meer gelaten. Dan was ik naast hem op de bank gekropen zonder steeds weer te vragen hoe het ging, had ik zijn agenda niet volgepland en hem meer zijn authentieke zelf laten zijn.

Niet meer oplossen

Hou eens op, doe eens normaal, ga naar je kamer, zijn uitspraken die je mij niet meer hoort zeggen. Ik probeer het gevoel van mijn kinderen niet meer op te lossen of weg te poetsen, maar het er te laten zijn.

Al is dat nog steeds makkelijker gezegd dan gedaan, want geen enkele ouder wil dat zijn kind verdriet heeft.

Had ik maar beter nagedacht over wat mijn kinderen en ik nodig hebben, over hoe we samen kunnen groeien, denk ik nu. Ik dacht: met liefde en aandacht kom je al een heel eind, maar dat is niet genoeg. Vanuit die twee uitgangspunten kun je ook een heleboel verzieken.

Van mij, niet van hem

Inmiddels onderdruk ik bepaalde impulsen. Als mijn oudste zoon stil is en ik de neiging heb om met een koevoet zijn deur open te breken, dan denk ik: nee, niet doen, deze aandrang is van mij, niet van hem.'

Samen met haar familie, ook psychologen, staat Sarah met de voorstelling Ons kind in Nederlandse theaters. Tijdens die show bespreken ze op een persoonlijke, diepgaande en herkenbare manier het ouderschap.