'Toen mijn oudste, inmiddels 6 jaar oud, werd geboren, werd ik overvallen door het ouderschap. Ik was voorbereid op eventuele kwaaltjes tijdens de zwangerschap en op de bevalling, over de periode daarna had niemand me iets verteld. Ik dacht: er komt een baby bij en dat doen wij even, maar zo ging het niet.
Lees ook: Puberteit heftig? De verandering van vrouw naar moeder is net zo ingrijpend
Uit je hoofd
Ik voelde me een ander mens in een compleet veranderde wereld. Al toen we vanuit het ziekenhuis naar huis reden, zagen de straten waarover ik duizend keer was gereden er anders uit. Ons huis was ineens ook haar thuis, de plek waar zij zou opgroeien. Ik had een ander perspectief en voelde een verantwoordelijkheidsgevoel dat overweldigend en nieuw was. Dit kleine meisje was totaal afhankelijk van ons, hoe wist ik wat ze nodig had?
Volg je moedergevoel, hoorde ik dan als ik om hulp vroeg. Ik had geen idee hoe ik contact maakte met mijn intuïtie. Tot die tijd had ik voornamelijk in mijn hoofd geleefd. Ik ben academisch geschoold en was gewend om houvast te vinden bij adviezen van deskundigen, ik had geen ervaring met het aanboren van informatie in mijzelf.
Lees ook: Het moederinstinct: hoe werkt dat precies?
Er was 'iets', maar wat
Toen mijn dochter een slechte slaper bleek te zijn, zocht ik mijn heil dan ook bij professionals. Ik bezocht kinderartsen, osteopaten en homeopaten en allemaal kwamen ze tot de conclusie dat het 'iets' was, maar dat het niet ernstig was. Ondertussen bleef slapen een probleem: het kostte me uren om haar in slaap te krijgen en vaak werd ze al na twintig minuten weer wakker. Ik sliep zo'n twee uur per dag en was radeloos.
'Laat haar maar uithuilen, ze groeit er wel overheen, ze moet leren om zelf in slaap te komen', waren de adviezen die ik kreeg. Ze waren in strijd met mijn onderbuikgevoel, dat me nog altijd probeerde te vertellen dat er weldegelijk iets mis was. Gedreven door wanhoop volgde ik ze toch op.
Ze had pijn
Na zes maanden constateerde een osteopaat dat wat mijn intuïtie me al die tijd probeerde te vertellen: haar schedel stond scheef, waardoor ze pijn had. Het was een opluchting om eindelijk te weten wat er aan de hand was, aan de andere kant voelde ik me ontzettend schuldig dat ik haar al die maanden niet had gegeven wat ze nodig had.
Uiteindelijk is ze behandeld door de osteopaat en later door de chiropractor. Sindsdien beweegt ze beter, maar slapen is tot de dag van vandaag een dingetje, omdat slaap in de eerste zes maanden van haar leven zo traumatisch is geweest. Ze had pijn en behoefte om getroost te worden, maar moest mijn nabijheid missen door de niet zo hechtingsbevorderende adviezen die ik kreeg.
Osteopathie en chiropractie zijn alternatieve geneeswijzen en nooit een vervanging van reguliere geneeskunde. Een behandeling kan wel aanvullend werken. Meer lezen? Waarom en wanneer doe je osteopathie bij baby's?
Het ongrijpbare moedergevoel
Terugkijkend had ik graag geweten hoe ik op mijn intuïtie kon varen en een veilige haven kon zijn voor haar. Ik worstelde daar enorm mee, terwijl het eigenlijk zo simpel is: volg je gevoel en reageer op je kind. Als ik dat toen had geweten, was ik heel anders met mijn slecht slapende baby omgegaan. Dan had ik haar niet laten huilen, maar dicht tegen me aan gehouden zodat ze liefde en geborgenheid voelde.
Toen mijn zoon drie jaar later werd geboren, had ik gelukkig een heel andere ervaring. Ik wist inmiddels beter wat baby's echt nodig hebben en had zelf toegang tot dat hiervoor zo ongrijpbare moedergevoel. Gelukkig was hij een betere slaper, maar als hij een periode slechter sliep dan schoot ik meteen in een kramp. Die angst van 'daar gaan we weer', zit nog altijd in mijn lijf.'
