'De bevallingen van mijn eerste twee kinderen waren heel snel gegaan, dus toen de weeën begonnen, stapten mijn man en ik onmiddellijk in de auto om naar het huis van onze vrienden te rijden.
Mijn baby, maar ook de baby van mijn vrienden
Ik weet nog dat ik daar in bad zat en vond dat het lang duurde. Gedachten als: is er toch onbewust spanning?, zie ik er tegenop om hem straks te moeten delen?, flitsten een seconde door mijn hoofd. Tot het ineens snel ging en ik mijn baby uit het water haalde. Meteen voelde ik dat het goed zat: dit was mijn baby, maar óók de baby van mijn vrienden.
Nadat de baby een uur op mijn borst lag, knipten zijn vaders de navelstreng door en gaf ik hem aan hen. Van dat moment genoot ik, daar had ik het immers allemaal voor gedaan. Het voelde totaal niet als een afscheid.
Lees ook: Draagmoederschap anno 2024: een steeds meer geaccepteerde vorm van ouderschap?
Intieme kraamweek
De kraamweek bleef ik bij mijn vrienden thuis, en dat was heel intiem. Ik was bij de eerste ontmoeting met de opa's en oma's en ooms en tantes van mijn baby. Het was heel bijzonder om die intense blijdschap en dankbaarheid van zo dichtbij te voelen.
Ook de kraamtranen kwamen, al huilde ik die meer voor mijn andere kinderen die thuis waren bij hun vader. Want ook al kwamen ze regelmatig op visite, ik miste ze. Het was dan ook fijn dat ik na vijf nachten 's avonds weer naar mijn eigen huis ging.
Niet moeilijk
Ik weet nog dat ik in de auto zat en dacht: ik moet dit erg vinden, maar ik vond het niet moeilijk. Ik keek ernaar uit om mijn kinderen weer op bed te leggen en met mijn eigen man op de bank te zitten.
Mijn aanwezigheid in het huis van mijn vrienden en de baby bouwden we langzaam af. Ook al sliep ik al snel weer thuis, overdag was ik lange tijd daar. Eerste iedere dag, later alleen een dagdeel en weer later bleef ik steeds vaker een dag thuis.
Lees ook: Draagmoederschap: wat mag en wat niet?
Kraamvrouw zonder baby in huis
In mijn eigen huis zijn was best wennen in het begin. Ik vond het lastig om kraamvrouw te zijn zonder baby in huis en had de neiging om door te gaan waar ik gebleven was, maar dat kón helemaal niet. Vaak liep ik tegen mijn eigen grenzen aan. Dan liep ik weer met de wasmand te sjouwen of vergat ik 's middags te rusten.
Doordat ik borstvoeding gaf, was ik door het kolven toch altijd een beetje bezig met de baby. Er waren in die eerste weken dan ook echt weleens momenten dat ik dacht: het zou leuk zijn als de baby op mijn borst lag. Maar daarnaast dacht ik ook: hoe fijn moet dit zijn voor de mannen?, en dat gevoel overheerste dan. Ze stuurden me ieder uur een foto en een update over hoe het ging, waardoor de baby altijd dichtbij voelde.
Lees ook: Kolfapparaat kopen: welke borstkolf past bij jou?
Extra tijd aan mijn eigen gezin
In de periode dat ik verlof had, besteedde ik extra aandacht aan mijn eigen gezin. We gingen regelmatig naar een pretpark of de dierentuin en haalden heel vaak samen een ijsje. Maar ook de nieuwe baby zag ik wekelijks, en dat was goed.
Wat ik het moeilijkst vond in die kraamweken, was dat ik zo veel van de baby hield en hem toch niet miste als ik thuis was. Nog altijd vind ik het soms lastig om die twee gevoelens samen te zien. Terwijl ik diep vanbinnen weet: om van dit kind te houden hóéf ik hem niet te missen, ik weet dat hij het goed heeft bij zijn vaders.'
