Presentatrice Rachel Rosier: 'Ik heb nog lang gefantaseerd over een leven als vrijgezel'

Dit interview is eerder gepubliceerd in oktober 2023.

Wist je waar je 'ja' op zei toen je tijdens je studententijd in het huwelijksbootje stapte met je jeugdliefde Jaap?

'Ik had geen idéé. Mijn vader heeft lang in de journalistiek gewerkt en ging vaak op reis. Ik wilde net zo'n avontuurlijk leven gaan leiden. Totdat ik op mijn 21e met Jaap trouwde en onverwacht zwanger werd. Om me heen zag ik vriendinnen die nog single waren en elk weekend uitgingen. Inmiddels zat ik thuis met mijn echtgenoot en een baby.

Ik voelde me opgesloten en heb lange tijd gedacht: waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Elke keer gingen mijn gedachten terug naar het punt voordat alles anders werd. Ik heb nooit gedacht: was ik maar geen moeder geworden, maar ik heb lang gefantaseerd over een leven als vrijgezel. Hoe zou het zijn als...? Ik was heel onrustig, iets wat Jaap helemaal niet had.'

Lees ook: Doodop in de kroeg: waarom het soms lastig is je nieuwe leven als ouder te accepteren

Stonden jullie er hetzelfde in op het moment dat je ontdekte dat je zwanger was?

'Zeker. Het is geen moment een optie geweest om de zwangerschap af te breken, absoluut niet. Maar het was wel even een uitdaging waarmee we te dealen hadden. We waren piepjong, ik studeerde, mijn moeder was net twee weken daarvoor overleden. Jaap en ik woonden al samen, in een flatje dat net iets groter was dan een studentenkamer. In principe mochten we daar geen baby krijgen, maar we hadden geen geld voor iets anders.

Ik heb vaak gedacht: hoe gaan we dit doen? Hoe ga ik afstuderen, hoe doen we dat met het geldtekort? Ik weet nog dat mijn tante op een gegeven moment tegen me zei: "Meid, over tien jaar kijk je terug en dan lach je erom." Dat was een fijne opmerking, omdat het de situatie relativeerde en in perspectief zette: o ja, dit is maar een momentopname, want over tien jaar heb ik een kind van 10 jaar met wie ik leuke dingen kan doen en kijk ik hier heel anders op terug.'

Is dat ook zo?

'We zijn ondertussen elf jaar verder en zitten in een compleet andere, heel fijne situatie. Dat is een les die ik geleerd heb; hoe vreemd het ook klinkt, je moet het jezelf af en toe gunnen om dat wat moeilijk is niet uit de weg te gaan. Ik ben achteraf blij dat mijn vader niet heeft gezegd: "Kom maar bij mij, ik zorg wel voor jullie". Hij woont in een boerderij met een atelier in de tuin. Lange tijd heb ik gedacht: waarom geeft hij ons dat atelier niet, er zit een wc en een keuken in, dat is dé oplossing voor onze problemen.

Maar mijn vader wilde niet alle hobbels voor ons wegnemen en vond dat wij het maar met z'n tweeën moesten uitzoeken. Dat vond ik op dat moment heftig, maar terugkijkend ben ik hem alleen maar dankbaar. Verdraaid nog aan toe, het was niet makkelijk, maar we hebben het met z'n tweeën weten te regelen. Daardoor ben ik in korte tijd veel zelfverzekerder en ook volwassener geworden.'

Wat vond je het lastigste aan het jonge moederschap?

'Ik had geen moeder meer die me tips kon geven en mijn vriendinnen zaten allemaal in een andere fase. Eigenlijk wist ik niets, ook niet over de bevalling. Ja, dat het pijn ging doen, maar we hadden geen geld om naar een cursus te gaan. Ik weet nog dat ik weeën kreeg en dacht: oké, dit zijn dus weeën. Vervolgens kwamen er persweeën, maar niemand had mij verteld dat die bestonden. Ik dacht letterlijk: ik ga dood, ik ga dood.

Een dag later mochten Ezra en ik naar huis, een vochtig hok in Zeist dat we voor weinig konden huren. Ik weet nog dat ik tegen Jaap zei: "Hoe doen we dat met die baby, gaat hij met iemand mee?" Het was nog niet helemaal ingedaald dat dit onze baby was en dat wij ervoor moesten gaan zorgen. Ik had totaal geen idee, ik deed maar wat.'

Lees ook: Voorbereiding bevalling: waar moet je allemaal aan denken?

Was je niet als de dood dat je iets verkeerd zou doen?

'In het begin was het overleven, maar ik had het geluk dat ik uit een gezond nest kom. De basis was veilig, er waren geen ruzies, ik kreeg de ruimte om mezelf te ontwikkelen. Als je zelf nog niet echt een visie hebt ontwikkeld over het ouderschap, val je op de momenten dat je gestrest en moe bent terug op de patronen die je als kind hebt meegekregen van je ouders.

Inmiddels heb ik de rust om zelf na te denken over de vraag: wat voor moeder wil ik zijn? Daardoor sta ik er op bepaalde vlakken misschien anders in dan mijn ouders in hun tijd met de beste kennis die zij hadden, maar in de beginperiode fungeerden zij als mijn externe geweten. In mijn geval gaf dat een goede basis.'

Wat doe jij anders dan je ouders?

'Ik kom uit een heel warm, gezellig en leuk gezin, maar mijn ouders zijn van de generatie die allerlei strenge regels had waarvan niemand snapte waarom ze er waren. Zoals: als je aan tafel zit om te eten, mag je niet naar de wc. Bij ons zijn er ook bepaalde kaders, maar daarbinnen is er ruimte om zelf na te denken: wat vind je fijn, wat vind je niet fijn?

Ik probeer een beroep te doen op de redelijkheid van mijn kinderen in plaats van 'nee is nee' te zeggen, maar hun situatie is ook totaal anders dan vroeger bij mij thuis. M'n drie jaar oudere broer had een vreselijke pijnziekte, urenlang kon hij gillen van de pijn. Hij lag vaak in het ziekenhuis, dus mijn ouders waren veel met hem bezig. Op zijn veertiende is hij onverwachts overleden, kort daarna werd bij mijn moeder kanker gediagnosticeerd. In die zin was het bij ons anders dan bij andere kinderen, maar ik heb mezelf nooit zielig gevoeld. Er was veel verdriet, maar ook plezier.

Wat ik altijd aan mijn ouders heb gewaardeerd, is dat ik me in die moeilijke periode nooit verantwoordelijk heb gevoeld voor hun verdriet. Ze vonden genoeg steun bij elkaar. Dat maakte het gezond. Mijn vader is na het overlijden van mijn moeder opnieuw getrouwd en heeft nu twee kinderen die jonger zijn dan mijn eigen kinderen. Het is een modern family.'

Lees ook: Rouw bij kinderen: zo help je je kind omgaan met verdriet

Hoe is het om onderdeel te zijn van zo'n modern family?

'In het begin vond ik het lastig. Het gezin waarin ik was opgegroeid was er niet meer: ik had geen broer meer, ik had geen moeder meer en mijn vader ging opnieuw beginnen. Ik moest leren om me te verhouden tot mijn stiefmoeder en de nieuwe setting die ontstond. Dat was een tijdlang pittig, maar inmiddels kan ik goed opschieten met de nieuwe vrouw van m'n vader en ben ik heel blij met m'n broertje en zusje. Het helpt ook dat ik ondertussen mijn eigen gezin heb. Mijn thuis is nu bij mijn man en mijn twee kinderen.'

Ging het opgesloten gevoel dat je als jonge moeder had vanzelf weg?

'Tot mijn 25e stond ik voor 70 procent in mijn huwelijk en was ik voor 30 procent bezig met gedachten over hoe mijn leven er óók zou kunnen uitzien. Ik weet nog dat ik op een dag heel bewust heb besloten: ik wil niet meer op twee benen hinken, dus ik ga voor honderd procent voor Jaap kiezen. In retrospectief denk ik: het was goed voor ons om zo jong al te trouwen, want we hebben elkaar een beetje opgevoed en het samen geflikt.

Elke relatie heeft momenten waarop je denkt: pfff. Maar ik weet altijd: dit is tijdelijk, er komt weer een moment dat ik hartstikke verliefd ben op Jaap. Er is niemand die me zo goed kent als hij, er is niemand bij wie ik me zo gewaardeerd voel. Ik ben echt gek op die man.'

Is het weleens lastig om alle ballen hoog te houden?

'De prioriteit ligt altijd bij het gezin, specifiek: mijn relatie met Jaap. Dat is wat mijn ouders altijd hebben gezegd en voorgeleefd: je kinderen ben je kwijt als ze in de puberteit zijn, dan krijgen ze hun eigen leven, maar je huwelijk moet – als het goed is – nog even mee. Dat staat dus op één, wat fijn is, want als Jaap en ik het bij elkaar vinden, dan hoeven we het niet aan de kinderen te vragen. Na mijn man en kinderen komt mijn werk en in die volgorde worden keuzes gemaakt.'

Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: 'Zet je relatie niet in de spaarstand'

Hoe vond je de overgang van één naar twee kinderen?

'Ik zat in heel stabiele situatie en mijn twee beste vriendinnen waren op hetzelfde moment zwanger. Dat maakte een enorm verschil. Ik heb alleen maar blije herinneringen aan facetimegesprekken vanuit ons kraambed, samen wandelen met de baby's, stuwingsverhalen delen. Ik zat op een gigantische roze wolk en vond alles aan mijn baby leuk. Elke keer had ik zin om hem te zien, zelfs 's nachts. Ik weet nog dat ik bij Ezra ergens in mijn achterhoofd had: o jee, dit is mijn nieuwe leven, voor eeuwig met een huilende baby. Nu wist ik: over een maand ziet mijn leven er alweer heel anders uit. Ik was bewust van elk moment aan het genieten.'

Waarin lijken de kinderen op jou?

'Ezra is een heel zacht jochie. Hij is intelligent en houdt van gezelligheid. Het liefst wil hij de hele dag spelletjes met me spelen. Siem wordt vaak vroeg wakker en gaat dan urenlang beneden met z'n LEGO spelen. Hij trekt zelf z'n kleren aan, als hij zin heeft smeert hij een paar boterhammen. Dat is zo komisch. Ezra en Siem zijn allebei heel stabiel, ze laten zich niet snel van hun sokken blazen.

Dat hebben ze van hun vader, Jaap is ook zo'n gelijkmatig, rustig persoon. Als er één woord is dat hem omschrijft, is het: veilig. Ik ben meer de fun parent die onvoorspelbaar uit de hoek komt en uit de band springt: kom, laten we lekker buiten de deur gaan ontbijten! Ik maak Ezra ook weleens midden in de nacht wakker om een film te kijken met M&M's.'

Hoe vinden de jongens het om hun moeder in het Sinterklaasjournaal te zien?

'Ze vinden het heel cool dat ik elke dag bij Sinterklaas ben. Soms geven ze briefjes mee, zo van: kun je dit even aan de sint vragen? Dat blijft, ook al gelooft de oudste niet meer. De jongste wel, althans, in de winter. We willen niet tegen onze kinderen liegen, dus in de zomer zijn we er eerlijk over dat Sinterklaas een man in een verkleedpak is. Mijn ervaring met Ezra is dat een kind echt begrijpt wat je zegt op het moment dat het brein eraan toe is. Bij Siem merk ik dat hij nog niet echt snapt dat Sinterklaas niet echt bestaat, maar hij komt vanzelf op een leeftijd waarin die twee werelden bij elkaar komen: aah oké, zo zit het.'

Wat wil je ze meegeven?

'Ik hoop dat het verantwoordelijke, moedige jongens en mannen worden die met hun beide benen op een stevig fundament staan. Het moeten geen pakkers worden, maar gevers. Als ik zie wat er voor crises op ons afkomen, dan wil ik dat ze onderdeel worden van de oplossing en niet van het probleem. Wij proberen daarin het goede voorbeeld te geven. Ik denk dat het ook belangrijk is dat ze leren om met een soort genade naar zichzelf en anderen te kijken. Ze zullen zelf fouten maken, andere mensen doen dat ook. We zijn tegenwoordig zo hard in het cancelen en veroordelen van mensen. Gun iedereen z'n eigen proces.'

Lees ook: Wat betekent klimaatverandering voor de toekomst van kinderen, en wat kun je doen?