Wanneer Jennifer (toen 21 jaar) tijdens haar tentamenweek in de badkamer staat met een goedkope zwangerschapstest in haar hand, verwacht ze één ding: opluchting. 'Het was vooral om even uit te sluiten dat ik niet zwanger was.' Maar zodra het tweede streepje verschijnt, slaat de paniek toe, ze is zwanger.
Lees ook: Demy (21) heeft straks drie kinderen onder de 3: 'Ik raakte twee keer ongepland zwanger'
Op dat moment is ze drie maanden samen met haar vriend. Ze wonen allebei nog thuis, studeren en staan nog maar net aan het begin van hun volwassen leven. 'Ik dacht altijd dat ik moeilijk zwanger zou kunnen worden. Ik was jarenlang aan de pil geweest en had veel verhalen gehoord over onvruchtbaarheid. Die positieve test voelde zó onwerkelijk dat ik eerst dacht dat het niet kon kloppen.'
Tentamenweek
In shock riep ze haar moeder naar boven. Haar jongere broertje grapte nog: 'Ben je zwanger of zo?' Gelukkig reageerde Jennifers moeder heel lief. 'Ze zei dat ze wist dat ik dit zou kunnen en dat het meer dan welkom was.' Diezelfde dag vertelde ze het ook aan haar vader, en haar broertje had stiekem in haar kamer gekeken en de test gevonden.
'Ze waren geschrokken, maar stonden achter elke keuze die ik zou maken. Ik ben toen zelfs nog doorgegaan met leren voor mijn tentamenweek. Pas laat in de avond, nadat mijn vriend klaar was met werken, heb ik het aan hem verteld.'
Steun van alle ouders
Het was een enorme shock voor het jonge stel. 'We wilden het liefst dat de situatie niet bestond. Niet omdat we geen kinderen wilden, maar omdat het zó vroeg kwam. We stonden nog maar net aan het begin van onze relatie.' Uiteindelijk zoeken ze hulp bij de ggz om een keuze te kunnen maken. 'We vonden het zo'n grote verantwoordelijkheid om een keuze te maken. Mijn vriend had maar één zekerheid: wat je ook kiest, ik blijf bij jou. Dat gaf me zó veel rust.'
De ouders van beiden reageren verrassend warm. 'Zijn moeder schoot zelfs in de lach, een soort paniekreactie, maar ze steunde ons. Dat was voor mij een kantelpunt. Twee families die achter ons stonden, wat we ook zouden besluiten.' En dus besluiten ze ervoor te gaan.
Eén baby, twee huizen
Jennifer en haar vriend studeerden op dat moment allebei nog. 'Omdat een huis huren voor ons onbetaalbaar was en kopen voor ons nog geen optie, gingen we kijken hoe we het wél konden doen. We wilden onze opleiding afmaken, sparen en tegelijk stabiliteit voor de baby.'
Het werd een systeem dat in eerste instantie bijna theoretisch klonk: eerst zes weken bij haar ouders om te herstellen na de bevalling, daarna steeds een paar weken bij zijn ouders en een paar weken weer terug bij de hare.
Twee huizen, twee families, één gezin. 'Het voelde eerlijk naar onze ouders toe. In de kosten, tijd én liefde. Want ze zijn allemaal dol op hun kleinkind en we willen het daarom ook zo eerlijk mogelijk verdelen qua tijd met haar.'
Klein appartement op zolder
Wanneer Vienna-Mae wordt geboren, blijkt dat gevoel te kloppen. Jennifer bevalt thuis, op haar eigen kamer, in bad, precies zoals ze hoopte. In de weken daarna vormt zich een ritme dat voor een buitenstaander chaotisch klinkt, maar hen houvast geeft. 'Vanaf het begin voelde het alsof ze er altijd al hoorde te zijn. Natuurlijk verandert er veel. Maar ik ben een planner en houd van structuur.'
Bij haar ouders voelt het veilig. Bij haar schoonouders voelt het snel vertrouwd. En praktisch gezien zit het mee: de bovenste verdieping van haar schoonouders komt vrij wanneer de broer van haar vriend uit huis gaat. 'Daar hebben we een slaapkamer, een badkamer, een soort kleine woonkamer én een eigen kamer voor Vienna-Mae. Het voelt als een klein appartement.'
Lees ook: Suzanne (21) werd op haar 17e ongepland zwanger, nu heeft ze twee kinderen: 'We groeien samen op'
Ziekte van Parkinson
Toch is het niet altijd makkelijk. Wisseldagen zijn een ramp. 'We slepen zóveel spullen heen en weer. Elke keer drie tassen, de flesjes, keukenspullen, werkspullen, en mijn fiets moet zelfs mee in de bus van mijn vriend. Op die dagen denk ik echt: ik kan niet wachten tot we ons eigen huis hebben.'
Het meest bijzondere (en ook meteen het meest ingewikkelde) aan hun constructie is de intensiteit van twee generaties ouders tegelijk in hun dagelijks leven. Jennifers vader heeft de ziekte van Parkinson, en de band die hij met zijn kleindochter opbouwt is heel bijzonder. 'Ik had nooit gedacht dat hij zo actief een rol zou kunnen spelen in het leven van mijn kinderen. Hij loopt met haar naar de speeltuin, past af en toe op, dat is zó waardevol.'
Twee moeders in huis
Tegelijkertijd zorgt die nabijheid soms voor wrijving. 'Je woont met twee moeders in huis en dat moederinstinct schakelt niet zomaar uit. Soms reageren mijn moeder of schoonmoeder sneller dan wij zouden doen, of geven ze iets wat we zelf niet zouden geven. Dat is lastig. Bij mijn ouders geef ik makkelijk grenzen aan; bij mijn schoonouders vind ik dat ingewikkelder en laat ik dat aan mijn vriend over.'
Ondanks alles kijkt Jennifer met zachtheid naar hun huidige situatie. Omdat het niet alleen ingewikkeld is, maar ook uitzonderlijk rijk. Zij en haar vriend hebben tijd voor elkaar die veel jonge ouders missen. Soms leggen ze hun dochter zelf op bed, geven de babyfoon af aan haar ouders of schoonouders en rijden dan nog even naar vrienden. 'Dat is zo'n luxe, en dat weet ik ook. Straks, als we ons eigen huis hebben, wordt dat anders.'
Lees ook: 16 cadeaus om opa en oma te bedanken voor alles wat ze doen
Oma én moeder in hetzelfde huis
Jennifers moeder ziet het als een groot cadeau. 'In de week dat mijn eigen moeder stierf, kwam onze dochter erachter dat ze in verwachting was. We konden het Jennifers oma nog net vertellen op haar sterfbed. Het heeft me doen beseffen hoe kostbaar het leven is. We zijn dankbaar voor zoveel moois.'
Maar ook zij beschrijft het als ingrijpend voor het hele gezin. 'Twee gezinnen met net volwassen kinderen staan wel op z'n kop. Gelukkig hebben allebei de gezinnen het goed, met een huis dat groot genoeg is voor iedereen. Als ze weer terug verhuizen van de andere kant, komt er een tsunami aan spullen en levendigheid het huis weer in.
Het is soms ingewikkeld om je eigen net volwassen kinderen los te laten en ook nog wat bij te sturen, zeker nu er een gezin in een gezin woont. We hebben ook nog een zoon (21) thuiswonend, waar dit ook impact op heeft. We moeten veel rekening met elkaar houden, maar leren ook veel van elkaar en mogen genieten van nieuw leven. Het is zo bijzonder om van dichtbij te zien hoe je dochter moeder wordt.'
Dromen over later
Inmiddels heeft Jennifers vriend zijn diploma gehaald en een baan. Als zij haar diploma heeft, hopen ze een huis te kopen en ooit hun gezin uit te breiden. Maar de band tussen Vienna-Mae en haar grootouders zal altijd bijzonder blijven. 'Daarvoor is dit eerste hoofdstuk van haar leven te verweven met dat van hen.'
Wat Jennifer het meest koestert? Het moment dat ze van het ene huis naar het andere verhuizen en ziet hoe iedereen oplicht zodra ze binnenkomen. 'Vienna-Mae rent op opa en oma af, en zij beginnen te stralen. Dan denk ik: dit is misschien niet het leven dat we hadden uitgetekend. Maar het is wel hoe het nu is, en daar zijn we ook zó blij mee.'
