'Ik ben nu 22 weken zwanger van mijn tweede zoon. Net als tijdens mijn eerste zwangerschap van Levi (nu 2,5 jaar) heb ik ontzettend veel last van bekkeninstabiliteit. Ondanks de helse pijn die ik dagelijks in mijn onderrug, buik en benen voel, ervaar ik mijn huidige zwangerschap wel compleet anders dan mijn eerste.
Tijdens mijn eerste zwangerschap kwam ik al met 14 weken thuis te zitten door mijn bekkeninstabiliteit. Ik werkte destijds in de ouderenzorg en moest vaak mensen op bed verzorgen. Met de pijn die bekkeninstabiliteit met zich meebrengt, was dit al snel geen doen meer.
Lees ook: Een fysiotherapeut en een manueel therapeut over bekkenpijn en bekkeninstabiliteit
Onbegrip over de situatie
Ik heb heel veel onbegrip ervaren over mijn situatie en kreeg regelmatig opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd als: ,,Ik heb gewoon tot mijn 36e week doorgewerkt" en ,,Ik had nergens last van hoor". Niemand leek te begrijpen waar ik doorheen ging en ik had het gevoel dat ik me constant moest verantwoorden.
Ik merkte dat er achter mijn rug om veel over me gekletst werd. Op de werkvloer, maar ook op de manege waar mijn paard destijds stond. Ik kon niet meer paardrijden en ik kon er niet meer elke dag naartoe. Dat kon niet iedereen begrijpen en ik kreeg veel negativiteit over me heen.
Het heeft me veel verdriet gedaan. Het voelde alsof ik gigantisch aan het falen was en dat het allemaal tussen mijn oren zat. Het lukte me niet om erboven te staan en daardoor heb ik niet echt kunnen genieten van mijn eerste zwangerschap.
Vervreemd van de buitenwereld
Met 39 weken en 5 dagen ben ik ingeleid. Ik kon echt niet meer. Ik ben 37 uur bezig geweest om te bevallen, uiteindelijk is dit met een knip en vacuümpomp gelukt. Zelf lag ik nog even kantje boord vanwege de grote hoeveelheid bloed die ik was verloren. Het herstel ging moeizaam. De eerste week kon ik helemaal niks, alleen maar liggen. Van een roze babywolk was bij mij echt geen sprake.
Omdat ik tijdens mijn zwangerschap al zo snel thuis kwam te zitten en ook na mijn bevalling niet veel kon doen, raakte ik steeds verder vervreemd van de buitenwereld. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik niet meer naar buiten durfde. Uiteindelijk heb ik deze angsten met therapiesessies weten te overwinnen.
Lees ook: Bevallingsverwerkingsspecialist Iva Eijke over hoe je een traumatische bevalling kunt verwerken
Bekkeninstabiliteit na de bevalling
De bekkeninstabiliteit is, ook na de geboorte van Levi, nooit meer weggegaan. De fysiotherapeut wist op een gegeven moment ook niet meer wat ze met me aan moest. Ik ben naar de rugpoli in het ziekenhuis gestuurd en heb ik een MRI-scan gehad om te kijken of het misschien een hernia kon zijn. Dit was niet zo: mijn rug zag er gewoon perfect uit.
Stiekem baalde ik daarvan, want als het een hernia was geweest, hadden ze er misschien iets aan kunnen doen. Verder ben ik ook nog bij de bekkenfysio en osteopaat geweest. Alles wat ik kon doen, heb ik gedaan. Helaas zonder resultaat.
Aan de slag in de gehandicaptenzorg
Inmiddels ben ik 22 weken zwanger van mijn tweede zoon. Ik werk niet meer in de ouderenzorg, maar in de gehandicaptenzorg. Dit is veel beter voor mijn bekkeninstabiliteit, ik hoef geen mensen te verzorgen op bed maar doe nu meer de kant van de begeleiding. Hierdoor heb ik het werken ook vol kunnen houden tot week 21. In deze omstandigheden vind ik dat een hele prestatie.
Wat ik heb geleerd tijdens mijn eerste zwangerschap is dat je hulp moet accepteren. Dat heb ik toen niet gedaan, maar doe ik nu wel. Mijn ouders zijn ontzettend lief en helpen veel, ook met Levi. Mijn partner doet alles wat ik niet kan, zoals stofzuigen, dweilen en andere huishoudelijke taken. Ze zorgen echt goed voor me en dat heb ik, eerlijk gezegd, ook nodig nu.
Lees ook: 10 goede voornemens (#1 Vraag hulp) die elke aanstaande ouder zou moeten hebben
Voor Levi ga ik door
Ik ben tijdens deze zwangerschap niet in die gevaarlijke bubbel beland waarbij je compleet vervreemdt van de buitenwereld. Gelukkig niet. Ik heb onze kleine man Levi rondlopen en voor hem ga ik door. Hij moet naar buiten, hij moet naar de peuterspeelzaal, ik wil er voor hem zijn en daardoor blijf ik zelf ook sterk.
Hij is pas 2,5 jaar oud maar ik heb het idee dat hij wel doorheeft wat er gebeurt. Gisteren lag hij op mijn buik en de kleine was heel erg druk. Toen zei hij een paar keer: ,,Baby, baby!" Het is echt een kleine wijsneus. Hij heeft het door als ik veel pijn heb. Dan vraagt hij: ,,Mama au?" Hij helpt me op zijn manier ook, door dingetjes aan te geven als ik daarom vraag. Dat scheelt mij toch weer een keer opstaan.
Ik heb begrip nodig, dat is alles
Het enige wat ik nodig heb, nu en de komende tijd, is begrip. Dat is alles. Als er negativiteit op me afkomt, laat ik dat gaan en neem ik het niet meer persoonlijk. Mijn gezin heeft mijn prioriteit en ik wil van deze zwangerschap wél genieten, voor zover dat kan natuurlijk.
Tegen de buitenwereld heb ik gezegd: ,,Als je iets wilt weten of iets niet begrijpt, kom naar mij toe en vraag het me". Ik hoop echt dat er meer begrip komt voor bekkeninstabiliteit. Het is geen makkie. Wees lief voor elkaar.'
