'Zodra ik de straat inrijd van mijn kraamgezin, valt mij meteen op dat er een politieauto voor hun deur staat. Er is toch niets ergs gebeurd met de baby?, is mijn eerste gedachte.
Met een bonzend hart haast ik me naar de voordeur, die op een kier staat. Door de smalle deuropening zie ik twee agenten in de keuken staan. Vader loopt telefonerend door het huis.
Rommel
Eenmaal binnen, probeert een van de agenten mij direct gerust te stellen. 'Geen zorgen mevrouw, moeder en kind zijn in orde.'
Als ik om me heen kijk, zie ik dat er wat kasten en lades zijn opengetrokken. De boeken en tijdschriften die op de vensterbank lagen, liggen op de grond, een mand waarin luiers en luierdoekjes werden bewaard is omgekieperd. 'Inbraak', zegt de andere agent dan. 'Via de voordeur naar binnen gekomen.'
Lees ook: Kraamwerk: 'De buren zijn boos en sturen de politie af op het kraambezoek'
Verwijten
Als de kraamheer klaar is met bellen met de bank om de bankpassen te blokkeren, kijkt hij mij verwijtend aan. 'Had jij de voordeur gistermiddag wel goed dichtgedaan toen jij vertrok? Je weet toch dat de deur klemt?'
Ik kraam al vijf dagen bij dit gezin en inmiddels weet ik dat vader een heel directe, soms onaangename manier van communiceren heeft, maar deze opmerking valt toch rauw op mijn dak. Geeft hij mij nou de schuld van de inbraak?
Tranen
Hij geeft mij geen kans om zijn vraag te beantwoorden en ratelt maar door. Dat er één of meer inbrekers 's nachts het huis zijn binnengedrongen terwijl het gezin boven lag te slapen. Dat het er vooralsnog op lijkt dat alleen twee portemonnees, zijn horloge en de spelcomputer zijn meegenomen, maar dat het allemaal 'héél anders' had kunnen aflopen.
De agenten horen hoe hij tegen mij tekeergaat en proberen de boel te sussen. Ik vind het fijn dat ze het voor me opnemen, maar ik voel toch mijn tranen branden. De woorden van de kraamheer zijn in mijn hoofd gaan zitten. Hij heeft gelijk: de inbraak moet wel mijn schuld zijn.
Lees ook: Terwijl Romy bevalt van haar zoon, steelt inbreker spullen uit haar appartement
Opluchting
Ik besluit naar boven te gaan, naar moeder en kind. De kraamvrouw is geschrokken van de inbraak, maar bekommert zich om mij. Ze heeft gehoord hoe haar partner mij ondervroeg. 'Dit is niet jouw schuld, hoor. En al had je deur niet goed dichtgedaan: het is nog altijd onze verantwoordelijkheid om 's avonds te controleren of de boel veilig dicht is voordat we naar bed gaan.'
Ik waardeer haar woorden, maar de rest van de dag werk ik toch niet met een lekker gevoel. Ook de laatste twee dagen kraam ik er met minder plezier. Ik ben dan ook opgelucht als mijn kraamweek erop zit.
Inbraakgolf
Het incident laat mij wekenlang niet los. Elke keer als ik ergens een kraamdag afsluit, controleer ik haast obsessief of ik de deur goed achter me heb dichtgetrokken.
Ruim drie maanden later maak ik wéér een inbraak mee bij een kraamgezin, dat toevallig in dezelfde wijk woont. Dit keer gaat het niet om een woninginbraak, maar om een ingetikte ruit van hun auto.
Er blijkt sprake te zijn van een inbraakgolf in de buurt. Gelukkig weet ik dit keer zeker dat het echt niet mijn schuld is en kan ik mij lekker focussen op het gezin.'
Charlotte is een gefingeerde naam, de echte naam van de geïnterviewde is bekend bij de redactie.
Lees ook: Kraamwerk: 'De politie stormt het huis binnen en voert de vader geboeid af'
Liefhebber van onze rubriek Kraamwerk? We publiceren iedere zaterdag een nieuwe aflevering, eerder gepubliceerde Kraamwerken vind je ons dossier. Liever op papier? Dat kan! De bijzonderste afleveringen zijn gebundeld in een boek.
