Meer Kraamwerk lezen? Dat kan! We hebben er een boek van gemaakt: bestel Kraamwerk hier
'Ik loop in de supermarkt als een meisje van een jaar of 2 met een winkelwagentje voor me opduikt. Ik ken haar niet, maar ze begint een verhaal tegen me en ik klets vrolijk met haar mee. Even later duikt haar vader op en ineens valt het kwartje. 'Hé, hoe is het?', vraag ik opgewekt.
Jip-en-jannekeniveau
Het meisje dat nu met haar wagentje door de supermarkt loopt, ontmoette ik voor het eerst als baby van een paar uur oud. De ouders zijn minderbegaafd, kreeg ik van het kraambureau door toen ik die kant op ging. Prima, dacht ik, dan leg ik alles op jip-en-jannekeniveau uit.
Dat bleek ook nodig, en niet één keer, maar soms wel tien keer. Geen probleem, ik heb veel geduld en het was voor mij mooi om te zien dat ze uiteindelijk toch begrepen hoe ze voor het meisje moesten zorgen. Ik had er bewondering voor dat de moeder borstvoeding wilde geven. Flesvoeding is in principe makkelijk, maar ook als de borstvoeding even gedoe was, zette ze door.
Lees ook: Dit zijn de 24 meestgestelde vragen over borstvoeding
Ze doen alles voor hun baby
Uiteraard zag ik ook heus wel de uitdagingen waar de ouders mee te maken hadden. Als de vader zich om negen uur 's ochtends voornam om boodschappen te gaan doen, zat hij om drie uur 's middags nog thuis. Een aantal dingen tegelijk onthouden, lukte geen van beiden. Ik merkte wel dat ze alles voor hun baby wilden doen. En vooral: dat ze ontzettend veel van het kind hielden.
Natuurlijk, ze zou later misschien geen minister-president worden, en op haar tiende zouden haar ouders haar niet meer met haar schoolwerk kunnen helpen, maar aan de andere kant: is liefde en aandacht niet het belangrijkste?
Gesprek met de jeugdarts
Na tien dagen sloot ik de zorg met een goed gevoel af. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik vanuit Jeugdgezondheidszorg de vraag kreeg of ik langs wilde komen voor een gesprek over hoe de kraamweek was verlopen. 'Het ging prima', vertelde ik desgevraagd een paar dagen later aan de jeugdarts en een aantal medewerkers van JGZ. 'Ze deden het gewoon heel goed.'
Daar bleken ze bij JGZ anders over te denken. 'Ik ben er geweest', vertelde een medewerker, 'en ik vind het helemaal niet zo goed gaan'. Dat verbaasde me. Zou het na mijn vertrek dan bergafwaarts zijn gegaan? Ik had juist het idee dat de ouders gemotiveerd waren om de goede flow vast te houden.
Wat is belangrijker?
'Vanochtend was ik er en lag de moeder te voeden', legde de medewerker uit en het verheugde me te horen dat de borstvoeding blijkbaar nog steeds goed ging. 'Maar ze had haar niet eerst verschoond en de baby had gepoept.'
Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. 'Liep de poep langs de beentjes?', vroeg ik. 'Nee, maar je hoort een baby wel eerst te verschonen.' Dat is misschien gebruikelijk, ja, maar eerlijk gezegd heb ik een van de honger krijsende baby ook heus weleens eerst aan de moeder gegeven voor een voeding. 'Nou ja', zei ik voorzichtig, 'dat lijkt me geen regel waar je niet af en toe vanaf kan wijken. Het is belangrijker dat de baby eten krijgt, nietwaar?'
Zware maatregel op tafel
We werden het niet eens. Blijkbaar wordt het grootste deel van de kinderen met ouders met een beperking uit huis geplaatst en die zware maatregel lag ook in dit geval op tafel. Met een verdrietig gevoel ging ik naar huis. De ouders hebben hun beperkingen, dat weet ik. Maar hebben ze niet op z'n minst recht op een eerlijke kans?
Des te vrolijker ben ik nu, nu ik twee jaar later in de supermarkt een gelukkig meisje met haar gelukkige vader tegenkom. 'Het gaat heel goed', vertelt hij. 'We krijgen begeleiding en we wonen met z'n drieën zelfstandig. Het is geweldig om vader te zijn.' Met een hele grote glimlach op mijn gezicht ga ik verder met boodschappen doen. Die lach verdwijnt de rest van de dag niet meer.'
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
