'Als zzp'er in de kraamzorg bied ik natuurlijke en holistische zorg. Zo heb ik bijvoorbeeld extra aandacht voor de veranderingen die mijn cliënten op emotioneel vlak doormaken als ze ouders worden.
Daarnaast kook ik veel en ayurvedisch: lichte en warme gerechten met biologische producten, niets is bewerkt. Terug naar de basis, zonder gekkigheid.
De gezinnen waar ik mee werk, staan ook op die manier in het leven. Wat ik leuk vind aan het gezin waar ik nu bij kraam, is dat het spirituele mensen zijn die veel aan yoga en zelfontwikkeling doen. Tijdens ons eerste telefonische contact merk ik dat ik veel raakvlakken met hen heb.
Lees ook: Holistische verloskunde: 'Voor het eerst vroeg iemand wat ík wilde tijdens de bevalling'
Hippiehuis
Bij dertig weken zwangerschap ontmoet ik het stel voor het eerst bij hen thuis. Het is een knus 'hippiehuis': kleurrijk, met veel kleden en meerdere geweien aan de muur.
Ook opvallend: de potten met daarin gefermenteerde groenten in de keuken. Ik tel er zeker twintig, netjes op een rij. 'Vind ik leuk om te doen. Dit is mijn hobby', zo verklaart de vader haast op verontschuldigende toon.
De babykamer is al helemaal af. De commode, het ledikantje en de gordijnen hebben vader en moeder zelf gemaakt. Niets past bij elkaar en daardoor toch ook weer wel.
Naar Nederland voor bevalling
De ouders zijn zelf ook lekker excentriek. Qua uiterlijk (dreadlocks, wijde broeken), maar ook qua leefstijl. Ze gaan lekker hun eigen gang en leven zo veel mogelijk hun droomleven.
Normaal gesproken reizen ze zes maanden per jaar met hun busje door Europa, maar onderweg ontdekten ze de zwangerschap. Ze zijn speciaal voor de geboorte vanuit Noorwegen naar Nederland gekomen.
Keizersnede
Omdat ze een afkeer voelen voor het ziekenhuis, willen ze hun kind het liefst thuis geboren laten worden. Een lotus- en hands- offbevalling vinden ze helemaal ideaal.
Maar de baby, een flinke jongen van 4,5 kilo komt bij 39 weken ter wereld via een keizersnede. Dat de bevalling niet verloopt zoals ze dat gewild hebben, vinden de ouders moeilijk.
Dat kan ik me goed voorstellen: de keizersnede druiste in tegen hun principes. Vooral zij heeft tijdens de bevalling constant het idee gehad dat ze concessies moest doen.
Emotioneel
Na de keizersnede wil het gezin zo snel mogelijk het ziekenhuis uit, dus een dag later begint mijn kraamweek bij hen thuis.
Ik kom binnen bij een kersvers gezin met een prachtige, gezonde en flinke baby. Maar ook bij ouders die totaal flabbergasted zijn. Ze zijn allebei emotioneel en moeten nog bijkomen van de bevalling, die voor hen traumatisch was.
Lees ook: Kraamtranen en babyblues: hoe ga je ermee om?
Overproductie
Zodra de moeder mij ziet, springt ze - ondanks dat ze nog zwak is - uit bed om mij te omhelzen. Ik zie aan haar dat ze de dag ervoor zowel lichamelijk als emotioneel álles heeft gegeven. De omhelzing heeft iets liefs, maar ik heb vooral medelijden met haar.
De kraamvrouw herstelt moeizaam. Ze heeft lang geperst waardoor ze heel pijnlijke aambeien heeft. Wat ook zeer doet zijn haar borsten. Die staan op ontploffen door stuwing en overproductie. De lactatiekundige die ik hierover een berichtje stuur voor advies, adviseert blokvoeding. Gelukkig merkt de moeder snel verbetering.
Navelstreng niet doorgeknipt
De vader heeft deze week zijn fermenteerhobby opzijgeschoven voor de lotusbevalling. Een lichtpuntje deze week, want hoewel de keizersnede voor hem en zijn vriendin traumatisch was, was hun grote wens voor de lotusbevalling in het ziekenhuis mogelijk.
De navelstreng is na de geboorte niet doorgeknipt. De ouders willen namelijk dat de navelstreng vanzelf loslaat. Tot die tijd ontfermt de vader zich over de placenta: hij wast de moederkoek en wrijft die in met zeezout zodat het mooi kan indrogen. Ook wikkelt hij het dagelijks in een schoon doek.
Ik doe dit met hem samen en vind het fascinerend om te zien hoe hij elke keer weer met heel veel aandacht bezig is met die placenta en het in een mandje naast zijn baby legt.
Placentasmoothie
Als de navelstreng op dag vijf loslaat, bekijken we de placenta samen nog eens extra goed. We staan in de keuken en het is bijna alsof we naar een stuk vlees aan het kijken zijn. Het is ingedroogd, dus het lekt niet en ruikt nergens naar. 'Wat wil je ermee doen? Zullen we het begraven?', vraag ik de vader.
'Kan ik dit eten?', vraagt hij op zijn beurt. Hij vindt het blijkbaar zonde om de placenta weg te doen. En: 'Is dit nog goed?', vraagt hij terwijl hij eraan ruikt.
Ik ben wel wat gewend als holistisch kraamverzorgende. Bij een ander gezin heb ik eens van fruit en een stukje placenta een placentasmoothie gemaakt. Maar nooit eerder heb ik meegemaakt dat iemand er zo, hup, een hap van wil nemen. Wel een half uur lang filosofeert de vader er met mij over.
Ik zie hem er uiteindelijk niet van eten. De placenta ligt al een paar dagen op het aanrecht als mijn kraamweek erop zit. Op mijn laatste dag stop ik het dan maar in de koelkast. Het zou me niets verbazen als hij er later alsnog een stuk van heeft geproefd.'
Lees ook: In een smoothie of roerbakken: de placenta eten, een goed idee of niet?
Liefhebber van onze rubriek Kraamwerk? We publiceren iedere zaterdagochtend een nieuwe aflevering, eerder gepubliceerde Kraamwerken vind je ons dossier. Liever op papier? Dat kan! De bijzonderste afleveringen zijn gebundeld in een boek.
