'Als Boaz 2 jaar is, krijg ik plots enorme buikpijn. Dezelfde buikpijn die ik kreeg toen ik zwanger was van Boaz. Maar ik gebruik de pil, dus zwanger kan ik niet zijn. Bovendien ben ik ongesteld. Bij de huisarts krijg ik te horen dat ik nierstenen heb en ik word naar huis gestuurd met een pijnstiller.
De pijnstiller lijkt niets te doen en een paar dagen later maak ik een afspraak met een andere arts in mijn huisartsenpraktijk. Die vraagt me een zwangerschapstest te doen. De test is positief: ik blijk zwanger. Zit ik daar, voor de tweede keer, te janken van blijdschap bij de huisarts met een positieve zwangerschapstest.
Lees ook: Zwanger en toch ongesteld, kan dat?
Met spoed naar het ziekenhuis
Ik moet met spoed naar het ziekenhuis vanwege de buikpijn. Ik ben nog maar zo kort zwanger dat ze nog weinig kunnen zeggen over de staat van mijn zwangerschap. De pijn verdwijnt en drie weken later moet ik weer langskomen voor een controle. Ze zien iets in mijn eileider, wat een niersteen of een vruchtje zou kunnen zijn. Ook zien ze een vlekje in mijn baarmoeder, maar dat zou ook littekenweefsel kunnen zijn.
Ze vragen me of het gewenst is, waarop ik zonder aarzelen 'absoluut,' antwoord. Om die reden willen de artsen het aankijken en moet ik elke 48 uur terugkomen in het ziekenhuis om bloed te laten afnemen en plas in te leveren.
Mini-chemokuur
De arts geeft aan dat, als we geen kinderwens hadden, ik een mini-chemokuur had gekregen. Dat vind ik heel heftig om te horen. Ik merk dat ik enorm overdonderd en emotioneel ben door alles. Ik heb altijd gezegd dat ik niet zeker wist of ik nog een tweede kind wilde, maar nu ik zwanger ben, wil ik per se dat het goed zit.
Ik stort me in meditaties, affirmaties en manifestatie en ben er heilig van overtuigd dat het goed zit met de baby in mijn buik. En doordat ik elke twee dagen terug moet komen, is er elke keer weer hoop. Ik hoop dat ze me vertellen dat ze het hartje zien kloppen en dat het goed gaat komen. Maar dan komt de harde klap: het zit niet goed. Ik heb een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. En dat is enorm gevaarlijk aan het worden.
Lees ook: Dit is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Heel alleen
Het vruchtje blijkt in mijn eileider te zitten, en een eileider is zo groot als een bloedvaatje. Het vruchtje is inmiddels al 3 centimeter groot en kan dus elk moment mijn eileider laten knappen. Als dat gebeurt, is er een kans dat ik het niet overleef. Ik ben dus een tikkende tijdbom geworden.
Twee uur na dit heftige nieuw lig ik in zo'n blauwe jurk op een ziekenhuisbed, klaar voor een operatie. Mijn man is gelukkig bij elk ziekenhuisbezoek geweest, en nu dus ook. Maar omdat we niet weten of ik een nacht moet blijven, gaat hij naar huis om spullen te halen. Ik ga nog voor hij terug is onder het mes, en voel me even heel alleen.
Eileider verwijderd
Ik ben blij dat ik al eens eerder ben geopereerd, zodat ik weet wat er ongeveer gaat gebeuren. Om dubbel te checken vragen de artsen steeds wie ik ben en wat er gaat gebeuren, waardoor ik wel tien keer moet herhalen: ,,ik ben Linsey en ik heb een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn linkereileider wordt verwijderd".
Ik leg steevast de nadruk op 'linker', voor de zekerheid. Mijn hele eileider wordt dus verwijderd, maar dat klinkt heftiger dan het is. Ik ben daardoor maar 2 procent minder vruchtbaar, bovendien is de kans op nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap groot als ik deze eileider blijf houden.
Lees meer: 4 belangrijke functies van de baarmoeder rond de zwangerschap
Zo pijnlijk
Als ik wakker word uit de narcose voel ik me zo rot. Het voelt alsof ik opsta uit de dood. Ik kan nog maar weinig nadenken. Bovendien ging het allemaal zo snel. Als ik eenmaal thuis ben en mijn zoon zie, komt alles heel hard binnen. Het voelt alsof ik een gedwongen abortus heb moeten ondergaan, en alsof ik een levende ziel uit mijn lijf heb moeten laten weghalen.
Ik weet heus dat er geen andere manier was, en dat het nooit was goedgekomen, maar het voelt zo pijnlijk. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik dood had kunnen zijn, en ben ik blij dat alles goed is gegaan en ik Boaz in mijn leven heb.
Weer zwanger
Na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap stop ik met de pil, die werkt toch blijkbaar niet zo goed bij mij. En precies een jaar later raak ik weer zwanger. Maar dit keer voelt het anders. Ik krijg typische zwangerschapssymptomen en doe voor het eerst thuis een zwangerschapstest: ik ben zwanger. Ik bel gelijk het ziekenhuis en moet over drie weken langskomen voor een check. Ik vind het bloedspannend, maar omdat het zo anders voelt heb ik goede hoop.
Verslagen
Bij de eerste echo krijg ik te horen dat het hartje nog niet klopt, maar de nadruk ligt op nóg. Mijn hart zakt in mijn schoenen, en ik weet gelijk: dit is foute boel. Ik probeer optimistisch te blijven, maar mijn onderbuikgevoel zegt dat het mis is. De dag na deze echo krijg ik een bloeding en ik moet weer langskomen in het ziekenhuis.
Twee dagen later bel ik het ziekenhuis voor de uitslag. De dame aan de telefoon vertelt me doodleuk dat ik een miskraam heb en dat mijn lijf het vast vanzelf opruimt. Ik hang op met een verslagen gevoel. Vanwege het nieuws, én de manier waarop me dit wordt medegedeeld.
Lees ook: Dit is een miskraam
Ik heb inmiddels alle hoop in mijn lijf verloren. Zwanger worden vond ik altijd al spannend, maar door mijn geschiedenis vind ik het nog spannender. Ik ben bang dat ik een volgende zwangerschap niet overleef. Het voelt alsof mijn lichaam hier niet voor is gemaakt. Maar wie weet durf ik het ooit weer aan.
Je bent niet alleen
Wat ik heel bijzonder vond: toen ik mijn verhaal deelde op Instagram werd ik overspoeld met reacties van vrouwen die dit ook hadden meegemaakt. En daarmee was dat eenzame gevoel in een klap weg. En dat is ook de reden dat ik mijn verhaal wil delen.'
