We zitten op een strandje achter Maaike Timmermans huis in de omgeving van Utrecht, aan het water, in de zon, Tom (5) en Roos (3) spelen in het zand, omringd door vriendjes, vriendinnetjes en bevriende buren. De Goedemorgen Nederland-presentatrice ploft neer op een kleedje en zwaait naar een buurvrouw. 'Je hoort vaak dat je sociale leven een dreun krijgt zodra er kinderen zijn, maar bij mij is het andersom: ik ben socialer dan ooit.'
Hoe komt dat?
'Voordat ik kinderen kreeg, vertrok ik vijf ochtenden per week om 3.30 uur naar de redactie van Goedemorgen Nederland, 's middags maakte ik de documentaireserie De zaak van je leven. Dat ritme hield ik vol tot in de achtste maand van mijn zwangerschap. En toen ik nog verslaggever was, werkte ik vaak zeven dagen per week, omdat ik in de weekenden als nieuwslezer aan de slag ging bij RTV Noord-Holland. Ik heb altijd hard gewerkt om het werk te kunnen doen waarvan ik hou. Ik werkte non-stop omdat ik me continu wil blijven ontwikkelen. Toen Tom werd geboren, ging ik drie dagen werken en zat ik ineens een hele middag met andere mensen op een strand of in de speeltuin.'
Lees ook: Hoe vind je balans tussen werk en privé?
Was dat wennen voor een workaholic?
'Best wel, maar ik vond het ook wel lekker. Door – en ook voor – Tom en Roos leerde ik mijn telefoon wegleggen. Maar sinds kort werk ik weer fulltime, want ik kreeg de kans om een radioprogramma op vrijdagavond te maken én te presenteren – zoiets kan ik niet laten schieten: als het kán, dan pak ik het. En het kan omdat we een goed vangnet hebben: mijn ouders passen om de twee weken op, mijn schoonmoeder – een fitte kleuterjuf – elke maandag. Ze woont nog om de hoek ook. Toen ik na Toms geboorte weer ging werken, sliep mijn schoonmoeder regelmatig bij ons. Zij waakte dan over Tom als ik om 3 uur opstond om naar de redactie te gaan. Zonder haar hulp was dat nooit gelukt. Nog steeds niet. Ik kan wel heel tof zeggen dat wij 'het wel regelen', maar we hebben wel heel makkelijk praten met zo veel lieve mensen in de buurt.'
Waar komt je drive om te werken vandaan?
'Ik ben opgegroeid met twee oudere broers, misschien komt daar die bewijsdrang vandaan. Maar het is altijd op voorwaarde dat ik de kinderen voldoende zie. Een keer werd ik na de ochtenduitzending gevraagd of ik 's avonds kon invallen bij Op1. Ook een kans die ik móést pakken. De consequentie was dat ik zowel 's ochtends als 's avonds de kinderen niet zag én een dag later volledige geradbraakt Roos' verjaardagstraktaties stond te maken. Eenmalig kan dat prima, maar nooit structureel: ik wil met mijn kinderen ontbijten óf voor het slapen gaan Pluk van de Petteflet voorlezen.'
Het ouderschap heeft je ambities dus niet veranderd?
'Natuurlijk is mijn gezin het allerbelangrijkst, maar mijn ambities zijn onverminderd. Ik kan weliswaar niet meer zeven dagen per week doorknallen, maar het plezier erin verandert niet. Ik denk zelfs dat het ouderschap me efficiënter maakt qua planning, qua onderscheid maken tussen dingen die wel of niet belangrijk zijn. Na mijn verlof stond ik te trappelen om weer te beginnen. Elke avond dat Marten thuiskwam van zijn werk, hoorde ik mezelf opnieuw vertellen over Toms enorme poepluier, zijn slaapje, zijn flesje. Logisch, dat was op dat moment mijn leven, maar dat zijn toch geen verhálen? Ik ben meer dan alleen een moeder, en wíl dat ook zijn. Die eerste werkochtend zat ik om 3 uur echt zingend in de auto: yes, ik mag weer.'
Lees ook: Weer aan het werk na zwangerschapsverlof, dit zijn onze beste tips
Heb je veel energie?
'Veel energie en standaard te weinig uren in een dag. De kinderen hebben dezelfde 'afwijking': zij stopten bij twee jaar acuut met hun middagslaapje omdat ze ook alles willen meemaken. Veel energie of niet, terugkijkend vond ik de eerste jaren echt wel pittig. Op het moment zelf vond ik het allemaal helemaal top, maar achteraf denk ik: dat was best wel aanpoten. Nu de babytijd achter ons ligt, voel ik weer veel zekerder: we hebben het onder controle, we kunnen dit. Het scheelt ook dat Roos supersnel zindelijk was. Toen ze precies 3,5 was, zei ze: "Nu ben ik 3,5 en wil ik ook 's nachts geen luier meer aan". Ik was even bang voor maandenlang natte bedden, maar het ging meteen goed.'
Lees ook: Zo maak je je kind in vijf stappen zindelijk
Gaat de tijd in jouw beleving te snel?
'Ik vond het zo stom als mensen tijdens mijn zwangerschap zeiden: "Geniet ervan, voor je het weet, zijn ze achttien." Inmiddels snap ik dat. Het lijkt de dag van gisteren dat ik Tom aan Marten gaf en voor het eerst, automatisch, zei: "Ga maar naar papa." Zo'n bijzonder moment was dat. Zeker bij Roos gaat het vreselijk snel. Bij Tom volgde ik elk stapje nog op de voet, maar Roos is in een oogopslag van baby in bijna-kleuter veranderd. Misschien ervaar ik dat ook zo omdat ze laatste 'baby' is.'
Je bent pas 35, een derde behoort niet tot de opties?
'Nee, eigenlijk niet. Hoewel een groot gezin me heel leuk lijkt, voelde het na Roos' geboorte echt klaar. Ik heb die kriebels ook niet meer gevoeld. Als ik vriendinnen met een baby zie, vind ik dat allemaal lief en gezellig, maar ik denk ook meteen aan al het 'gedoe'. Dat lijkt me geen goede basis. Ik vind het nu juist zo ontzettend fijn dat ik met Tom en Roos dingen kan ondernemen die ik zelf ook leuk vind, zoals de film of het museum. Gewoon iets anders dan blokkentorens bouwen of uren op een autokleed zitten.'
En hoe staat Marten erin?
'Marten had nog wel het plaatje van drie kinderen in zijn hoofd, maar ik zei – heel slim – op cruciale momenten van te weinig slaap tegen hem: "Nou, een derde dan maar?" Toen kwam hij er ook wel op terug, haha. Ik zie sneller beren op de weg dan Marten: "Niet rennen, pas op, niet vallen". Ik ben een controlfreak die alles in de gaten wil houden, maar ik heb echt maar twee ogen en twee handen, hoe zou ik een derde kind kunnen behoeden van gevaar? Nee, het is goed zo.'
Wat verbaast je het meest over jezelf als ouder?
'Hoe snel je verknocht raakt aan je kind. Ik herinner me nog de eerste keer dat Tom ging wennen bij het kinderdagverblijf. "Het is eigenlijk wennen voor de ouders," zeiden ze bij binnenkomst tegen me. Ik begreep direct wat ze bedoelden, want toen ik wegreed en in mijn achteruitkijkspiegel dat lege kinderstoeltje in de auto zag, raakt ik compleet in de war. Tom was pas drie maanden in mijn leven en nu al was ik zó aan hem gehecht, dat is toch bijzonder?'
Lees ook: Voor het eerst naar het kinderdagverblijf
Wat viel je tegen in praktijk?
'Het slaapgebrek. Ik had verwacht dat ik daar totaal geen problemen mee zou hebben, omdat ik door mijn werk gewend ben om op gekke momenten te slapen en op te staan. Dat viel enorm tegen. De lastigheid zit 'm namelijk in het onverwachte; je weet nooit zeker of je goed slaapt, omdat je kind ziek wordt of klaarwakker is na 'operatie overhevelen' van ons bed naar zijn eigen bed. In Toms babytijd sliep ik de nachten dat ik vroeg moest werken in een logeerbed op een andere verdieping, op andere dagen mocht Marten beneden bijtanken. Ik herinner me zo'n nacht waarin Tom geen oog dicht deed. En ik dus ook niet. Ik was zo kapot, ook van de drukke dagen ervoor, dat ik op een gegeven huilend beneden naast Martens bed stond: "Ik kan niet meer, ik ben zo moe, het lukt me niet... wèhhh!" Heel lief zei Marten: "Ga jij maar liggen, ik neem het over."'
Jullie klinken als een sterk team.
'Gelukkig is dat ook zo, je weet vooraf niet hoe dat uitpakt. Marten en ik zijn al vanaf ons 21e samen. Kinderen waren in die tijd – uiteraard – nog geen onderwerp, we leefden ons leven, werkten, spraken af met vrienden en elkaar. Rond ons 27e spraken we hardop naar elkaar uit misschien wel nooit kinderen te willen; hoe grappig zou het zijn als al onze vrienden kinderen zouden krijgen, maar wij lekker ons leven van vrijheid en uitslapen konden behouden? Dat zagen we wel zitten. Maar binnen drie jaar begon het toch te kriebelen. Al wist ik een ding zeker: op de manier waarop we destijds leefden, kon het niet. Marten was dag en nacht druk met de oprichting van zijn 'kindje' Blendle en ik paste ervoor om mijn carrière op te geven. Toen Marten besloot te stoppen met Blendle gingen we ervoor.'
Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: zet je relatie niet in de spaarstand
Stoor je je weleens aan Marten?
'Marten zet altijd de verwarming laag, terwijl ik het snel koud heb. Bloedirritant. Zeker omdat hij met die stijgende gasprijzen nog gelijk had ook. "Dan trek je toch een trui aan?" Dat is niet hetzelfde! Voor onze relatie is het maar beter dat het zomer is, haha. Marten is heel oplossingsgericht: hij denkt meteen een actieplan uit, terwijl ik soms gewoon even wil klagen, zónder oplossing. Maar goed, die eigenschap heeft ook voordelen. Als zich voor mij een nieuwe kans voordoet, zoals nu met het radioprogramma, is Marten de eerste die zegt: "Als jij dit graag wil, gaan we het gewoon regelen samen." Het ouderschap verdiept onze relatie, we lachen ook ontzettend veel. Vlak voor de bevalling van Tom hadden we zo'n ongelooflijke bende gemaakt van de kraamkamer, dat Marten 'op z'n kop kreeg' van een verpleegster. Ze sommeerde hem direct de boel aan kant te maken, want niemand kon een kind ter wereld brengen in deze chaos. Hij poetsen en opruimen, en ik maar lachen vanuit mijn bed.'
Hoe is het thuis met de chaos?
'Nog steeds zijn we niet geordend. We stappen allebei makkelijk over dingen heen. Pas als ik voor de derde keer op een treinbaan sta, overweeg ik 'm op te bergen. Echt opruimen doen we pas als de schoonmaakster komt, want in de chaos kan zij natuurlijk niet aan de slag. Marten doet de was, ik kook – iedereen die hem ooit een paprika heeft zien snijden, begrijpt die verdeling direct. We hebben zelden ruzie. Gelukkig maar, want dat lijkt me heel vermoeiend. Je ziet aan mij direct of ik het ergens wel of niet mee eens ben. Ik spreek iets ook liever meteen uit, dan kun je tien minuten later gewoon weer iets leuks doen.'
Wat is voor jou ultiem gezinsgeluk?
'In de zomer aan de waterkant, de kinderen met zwemvestjes aan op de sup, picknicken op het strandje. En terwijl Tom en Roos samen spelen, praten Marten en ik ongegeneerd over hoe leuk en knap onze kinderen zijn, haha. Zoiets kan namelijk alleen met elkaar. Alleen dat is al een reden om het samen leuk te houden.'
Ook al moet je er af en toe een dikke trui voor aan?
'Dat heb ik er dan toch graag voor over.'
Dit is Maaike
Maaike Timmerman (35) is presentatrice van het dagelijkse tv-programma Goedemorgen Nederland en van het radioprogramma én de podcast Het Misdaadbureau (elke vrijdag om 19 uur op NPO Radio 1). Maaike is getrouwd met Marten Blankesteijn, medeoprichter van Blendle. Met hun kinderen Tom (5) en Roos (3) wonen ze in de omgeving van Utrecht.
