,,Schat, ik heb iets gelezen." Paul Harbers (34) uit Kloetinge is 's avonds nog niet thuis of zijn vrouw brandt al los. Ze heeft iets gelezen op internet. Een blog van Pieter en Linda, een stel uit Breda dat geen kinderen kan krijgen maar dat wel heel graag wil.
Paul weet meteen hoe laat het is. Al sinds ze samen zijn, heeft Sharon (34) een diepgekoesterde wens. Als ze zelf op een goede, gezonde manier kinderen ter wereld kan brengen, dan zou ze dat ook voor anderen willen doen. Anderen die niet het geluk hebben dat hun kinderwens is vervuld en daar veel verdriet van hebben. ,,Als je echt graag wilt, en je hebt er een goed gevoel bij, dan moet je een berichtje sturen", zegt Paul.
Genetisch niet van hen
Twee jaar later, op kerstavond 2022, bevalt Sharon in het ziekenhuis in Goes van een kerngezonde zoon, Luc. Linda pakt het jongetje aan, Pieter knipt de navelstreng door. En Paul? Die is juridisch gezien de vader, het kind krijgt zijn achternaam. Maar genetisch is het niet van hem en ook niet van zijn vrouw. ,,Ik wilde ook niet dat er iets van mezelf in zou zitten", zegt Sharon. Hoe kan dat?
Lees ook: Draagmoederschap: wat mag en wat niet?
Ik wilde ook niet dat er iets van mezelf in zou zitten
Sharon Harbers
Hoogtechnologisch draagmoederschap
Om dat te kunnen begrijpen, moeten we eerst naar Pieter en Linda. Zij krijgt in het VU-ziekenhuis in Amsterdam te horen dat haar baarmoeder ongeschikt is voor een zwangerschap. Een dreun, maar er is in haar geval een uitweg: hoogtechnologisch draagmoederschap, zoals dat medisch heet.
Een bijzondere methode die in Nederland nog maar enkele tientallen keren is gebruikt. Eicellen van de wensmoeder worden in het laboratorium bevrucht met sperma van de wensvader. Het embryo wordt vervolgens in de buik van de draagmoeder geplaatst.
Tweelingbroer- of zus
De zus van Pieter biedt aan om het te dragen. In december 2017 bevalt ze van een dochter, Julie. Het meisje is genetisch voor honderd procent van Pieter en Linda, die Julie een broertje of zusje gunnen. Dat is mogelijk, want er zijn nog ingevroren embryo's overgebleven. Lukt het om een nieuwe draagmoeder te vinden, dan zou Julie een tweelingbroer- of zus kunnen krijgen, die dan wel een paar jaar later is geboren.
Een oproep doen voor een draagmoeder is in Nederland verboden. Een commercieel draagmoeder (iemand die tegen betaling jouw kind krijgt) ook. Wel mag je in een blog schrijven over je kinderwens. Dat is wat Pieter en Linda doen, en dat is wat Sharon op een dag leest. Ze stuurt een berichtje.
Lees ook: Regenboogouderschap: alle informatie op een rij
Dicht bij het verdriet van een ander
Vanaf het eerste moment is er een klik met het stel. De kennismaking in Breda voelt als een date. Met een match: het duurt niet lang voordat ze het traject opstarten in het VUmc. Het eerste half jaar bestaat uit tal van medische en psychologische onderzoeken. Waarom doen ze dit? Kunnen ze het aan? Zijn ze op de hoogte van de valkuilen? Paul: ,,Elke keer moesten we door een volgend poortje heen."
Dat is niet voor niets. Sharon ondervindt het wanneer ze eenmaal groen licht hebben gekregen voor het plaatsen van een embryo in haar buik. De eerste poging mislukt. De tweede en de derde ook. ,,Ik was telkens degene die de boodschap moest overbrengen, dat vond ik ontzettend lastig. Zij hadden al zo vaak slecht nieuws gehad, je komt zo dicht bij het verdriet van de ander."
Fit genoeg voor de marathon
Na die derde keer stoppen ze een tijdje. Er zijn geen embryo's meer over en Pieter en Linda moeten opnieuw het ivf-traject in. Daar komt een vierde embryo uit. De plaatsing in Amsterdam verloopt goed, Sharon raakt nu wel in verwachting. Voor de derde keer in haar leven, na haar eigen dochters die inmiddels 7 en 4 jaar zijn.
Ook deze zwangerschap verloopt zonder problemen; na 28 weken voelt ze zich zelfs nog fit genoeg om de Kustmarathon te wandelen. ,,Ik heb nooit gedacht: waar ben ik aan begonnen? Het werd alleen spannend toen de geboorte in zicht kwam." Want er moet zoveel worden geregeld. Een bevallingsplan bijvoorbeeld.
Lees ook: Geboorteplan schrijven: voorbereiding op je bevalling
Geen moedergevoelens
De bevalling op kerstavond verloopt volgens het boekje, maar het papierwerk blijft komen. Volgens de wet zijn Paul en Sharon de ouders van Luc, die bij zijn geboorte dan ook hun achternaam krijgt. Pieter en Linda starten de adoptieprocedure en negen maanden later wordt die bekrachtigd bij de rechtbank in Breda. Met terugwerkende kracht is Luc vanaf zijn geboorte 'van hen'.
Paul en Sharon hebben daar meer dan vrede mee. ,,Ik heb hem nooit willen houden en tijdens de zwangerschap is dat gevoel ook nooit gekomen", zegt zij. Paul: ,,Het is voor ons altijd duidelijk geweest dat dit niet 'ons' kindje is." Sharon: ,,Ik heb ook geen moedergevoelens, nee. Luc is alleen even komen logeren in mijn buik. Zo hebben we het ook uitgelegd aan onze eigen kinderen en aan onze familie."
Eenkennig
Die familie stond eerst niet te springen, want het is nogal wat, je kind 'weggeven' aan iemand anders. Een ontmoeting met Pieter en Linda deed wonderen. En toch: een kind is het geschenk van het leven, het grootste geschenk dat je kunt geven. ,,Ik weet dat het iets speciaals is", zegt Sharon. ,,Voor mij voelde het heel normaal om te doen, ik gun anderen ook dit geluk en ik heb er zoveel liefde voor teruggekregen. Ik ben blij als ik Pieter en Linda nu zie genieten van Luc."
Want ze zien elkaar nog geregeld, in Kloetinge en Breda, en zodra Luc eraan toe is zal hij te horen krijgen op welke bijzondere manier hij is ontstaan. Op dit moment verloopt het contact met de vertrokken logé stroef, zegt Sharon. Ze grinnikt. ,,Hij is eenkennig en vindt mij helemaal niks, die fase. Zodra ik 'm vastpak, begint hij te huilen. Jammer? Nee, zo hoort het te zijn."
