'Onze Janne kwam negen weken te vroeg en ik werd met gierende banden 100 kilometer verderop naar een academisch ziekenhuis gebracht. Ik was echt doodziek, zo ziek dat ze haar met spoed moesten halen. Toen stond ik met mijn ziekenhuisbed voor de lift in de hal, beneden speelde er iemand piano, en ik dacht: ik ga naar de hemel. Ik voelde het zo intens in mijn hele lijf: dit is het.
En ik dacht: als ik er straks nog ben, dan is dit het. Dit doen we nooit meer. De intuïtie van maar één kind hebben, werd toen een voldongen feit. Ik wist dat dit een kruispunt in mijn leven was. Alex, mijn man, een heel goede observant, begreep het ook. Het was gewoon duidelijk. Natuurlijk heb je het erover, maar we wisten het al.
Lees ook: Wat staat je te wachten als je baby veel te vroeg wordt geboren?
Een drie-eenheid
Na de geboorte van Janne was het een heel ingewikkeld traject. Medisch gezien was het zwaar, fysiek en mentaal weer op de been komen duurde lang. Dat eerste jaar was taai. Maar in die periode werden wij echt een drie-eenheid. Zo aan de keukentafel, ik hier, Alex daar, Janne daar. Het voelde gewoon meteen compleet. Dit is het, wij zijn een team.
Het grootste verdriet dat ik had, was dat ik mijn zwangerschap niet kon uitdragen. Dat gevoel van mislukking, tussen aanhalingstekens, bleef lang hangen. Ik had zo graag met een dikke buik op de bank willen zitten. Het kamertje dat niet helemaal af was, de droom die niet uitkwam, daar zat de pijn. Janne is nu 16 jaar, en als ik erover vertel, voel ik die pijn nog steeds. Maar dat gaat niet over het feit dat wij met z'n drieën zijn.
Verbaasde hoofden
Als iemand vraagt of ze alleen is, zeg ik: ,,Nee, wij zijn met z'n drieën". Toen Janne op school net begon, vertelden alle kinderen in de kring over hun gezinssamenstelling. Janne zei: ,,Ik ben Janne, ik heb twee mensen". Dat raakte me. Ik heb nooit het gevoel gehad om het nog een keer te proberen. Dat verdriet om het niet afmaken van de zwangerschap was groot, maar de gedachte om nog een keer zwanger te worden, kwam nooit bij mij op. Ook niet bij Alex. We vonden elkaar daarin, zonder dat er een officieel gesprek nodig was.
De maatschappelijke verwachting om meer dan één kind te hebben vond ik in het begin lastig. Eerst moest ik volledig herstellen van het ziek zijn en de post-partumdepressie die ik had, voordat ik als mezelf kon reageren. Ik roep nou vaak voor de grap dat we één kind hebben vanwege het klimaat. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik moet altijd zo lachen als ik die verbaasde hoofden zie.
Lees ook: Jongeren twijfelen over kinderwens door onzeker inkomen, klimaatstress en oorlogen
De jongste, de middelste én de oudste
Mensen stellen soms directe vragen waar je geen expliciet antwoord op wilt geven. Dus blijf ik meestal vaag. Als iemand vraagt of Janne de jongste of de middelste is, zeg ik: ,,Ja, de jongste, de middelste én de oudste". Dat soort standaardreflexen. Hoe oud zijn jouw kinderen? 16, zeg ik nu. Vroeger dachten ze dan soms dat ik een tweeling had. Maar eigenlijk zijn dat soort vragen grotendeels verstomd.
Toen Janne ouder werd, begreep iedereen het vanzelf. Onze vrienden en familie wisten het gewoon: zij blijven met z'n drieën. Janne groeide sterk op, zowel sociaal als emotioneel. Ze deed het goed en voor haar was het nooit een issue. We zijn nauw bevriend met een stel in Groningen dat ook één dochter heeft. We hebben dezelfde gezinsdynamiek. Die meiden groeien samen op tijdens vakanties, weekenden, oud en nieuw, alles samen. Dat werkt supergoed.
Dat mag je nooit meer zeggen
Wij hebben veel tijd samen, Alex en ik. Wij zijn daardoor ook relaxte ouders, denk ik. Als zij vroeger een kinderfeestje had, gingen wij samen iets leuks doen. Plofte er een uitnodiging op de mat, dan ging ik meteen een restaurant zoeken voor ons twee op die middag. Dan riep ik: ,,Laat het bad vollopen!"
Het leven is wel echt gemakkelijker met eentje. Maar ik kan echt woest worden als mensen zeggen: ,,Eén kind is géén kind." Mijn broer, die een tweeling heeft, zei een keer zoiets en toen reageerde ik meteen heel fel: dat mag je nooit meer zeggen. Je bent een gezin, of je er nou vijf hebt of één. We hebben ons gezin, en dat is goed zoals het is.
Lees ook: 'Wanneer komt de tweede?' Dit is waarom een gezin met twee kinderen nog steeds de norm is
Die 1,5 kilo van ons
Ik zie natuurlijk vriendinnen van mij met drie, vier kinderen, dus ik zie ook wel om me heen die dynamiek van zo'n groot gezin. Hoe de tafel daar helemaal vol zit, die reuring. Maar ons gezin is gewoon een kleinere kolk. In de loop der jaren leerde ik te waarderen wat we hebben.
Janne is nog een tijd gevolgd door het academisch ziekenhuis, maar mocht daar eerder mee stoppen. Dan denk ik ook: wat ben je toch een wonder. Ze woog net 1,5 kilo als baby'tje. En dan komt ze aangefietst, in haar Albert Heijn-pak, en denk ik: kijk, daar komt ze toch maar mooi aan, die 1,5 kilo van ons. We tellen onze zegeningen.
Aan het einde van de dag, als we aan de keukentafel zitten met z'n drieën, dan voelen we ons compleet. En echt alles voor het klimaat, natuurlijk.'
/0fa910c260f84fa4a4969a9fa7588030/image.jpg)
/ab7a70c0af0144308962a8f6a72be7ef/image.jpg)
/a0aac4d5457f4d6195b1bc69e5a45401/image.jpg)
/fc3c02112d3e43108fc458b7d3157ec7/image.jpg)
/04dd4388246d4b87b853b1bd59e89eac/image.jpg)
/3da8abd8cebe460aa74eefeec7e1e616/image.jpg)
/b7b63ea94da84747bd7abba69863a00e/image.jpg)
/eef7595c6f3b4ecea0163defb9a274aa/image.jpg)
/013658b5a38e4cc1ad911c8a29de45f2/image.jpg)
/f85311c5d64742ecac329c33224dad2f/image.jpg)
