Even voorstellen: Wendy Vuurens (verpleegkundige) heeft samen met haar man (38) vier kinderen. De drieling Liv, Evi en Zoé (geboren 2021) en zoon Mika (geboren 2017).
Ziek achterlaten
'De dag voor mijn vertrek zat ik in de wachtkamer van de huisartsenpost met Zoé. Ik was bezorgd, maar dacht ook: daar gaat mijn vlucht. Haar ziek achterlaten vond ik lastig. Gelukkig zei de kno-arts: "Ze heeft een oorontsteking, het komt goed met haar."
Ze kreeg antibiotica en toen ik de volgende dag vertrok, ging het al een stuk beter. Daarbij liet ik haar achter bij haar vader, dus ze was in heel goede handen. In het vliegtuig dacht ik nog wel: als ze maar op tijd haar antibiotica krijgt. Toen zette ik een film op, en weg was ik.
Lees ook: Marinka gaat af en toe alleen een weekendje weg: 'Voor mezelf zorgen, daar ben ik niet zo goed in'
Meer dan een mama
De hele dag "mama, mama, mama", ik sta altijd aan. Dagelijks ben ik vooral bezig met logistieke dingen regelen. Maar ik ben meer dan alleen een mama. Dat vergeet ik soms. Tuurlijk ga ik ook uit eten met vriendinnen en ga ik naar mijn werk. Maar mijn eigen ding doen, uitrusten, bijkomen, alleen zijn... We hebben een superfijne gastouder, maar de meiden zijn altijd thuis. En ik ben dus nooit een moment alleen.
Weggaan geeft me vrijheid en rust. Een vriendin van me woont op Aruba en een andere op Curaçao. Toen de meiden zeven maanden waren, ben ik al een week naar Aruba geweest. Vond ik toen best kort, ook door het tijdsverschil en de lange reis. Deze keer wilde ik beide vriendinnen bezoeken en ging ik twee weken.
Lees ook: 'Krijg je kinderen, dan is één ding zeker: je vriendschappen veranderen drastisch'
Alles staat op papier
Het tijdsverschil helpt me. Dan kan ik me letterlijk nergens mee bemoeien. 's Avonds stuurde ik weleens een logistiek berichtje. Dan appte mijn man terug: "Wist ik al!" Of: "Het staat op papier!" Ik had namelijk een heel schema achtergelaten van wie waar wanneer opgehaald moest worden. Soms zei hij: "Goed dat je het zegt". Maar meestal met de ondertoon van: het komt wel goed hier. En dat weet ik ook.
Op het strand liggen, dat blauwe water, beetje turen, 30 graden, niemand die iets van me wil: een geluksmoment. Ik heb zelf op Aruba gewoond, dus ik hoefde de toeristische dingen niet af te gaan. Lekker veel strand, relaxen, toeren, bijkletsen, uit eten, lunchen, een boek lezen op de zwembadrand, die twee weken vlogen voorbij.
Lees ook: Taakverdeling thuis: zo maak je van de to-dolijst in je hoofd een gedeelde verantwoordelijkheid
Negatieve reacties
Eenmaal terug in het vliegtuig wist ik dat Evi ziek was. Ik dacht: eindelijk heb ik ze weer in mijn armen. En ook: ik ging weg met een ziek kind en kom thuis met een ziek kind. Dus ja, ik kon, met jetlag, meteen weer vol aan de bak. De dag daarna moest ik werken, Mika naar school, het tropische gevoel was per direct weg.
Ik heb op Instagram veel negatieve reacties gehad op mijn vakantie. Hoe ik dat kan doen, mijn kinderen en partner twee weken alleen laten? Dan zeggen ze: "Ik ben nog nooit een nacht zonder mijn kind geweest." Ze vinden dat ik het niet kan maken, dat dóé je toch niet? Ik denk dan: je zou het eens moeten doen. Het geeft je zo veel rust. Al is het maar een nachtje.'
Je kunt Wendy volgen via @drielingmama.en.mama.wendy
Dit verhaal verscheen eerder op Ouders van nu en is geactualiseerd.
