Ze was 2,5 en wilde de kat snoepjes geven. Ze liet het doosje uit haar grijpgrage peuterhanden vallen, en de kattensnoepjes lagen verspreid over de hele keukenvloer. 'Kut, kut, kut', hoorde ik haar zeggen, terwijl ze de schade bekeek.
Ik draaide me om en sloeg mijn handen voor mijn mond om mijn lach te onderdrukken. Het is bijzonder grappig om je peuter voor het eerst te horen schelden. Helemaal wanneer ze de juiste woordkeuze in de juiste situatie maakt.
Op je woorden letten
Maar ik wist ook: 1) ze moet vooral niet merken dat ik dit stiekem hilarisch vind, want dan is het einde zoek. En 2) we moeten héél veel beter op onze eigen woorden gaan letten. Want ik kon de schuld natuurlijk geven aan 'de andere kinderen op de opvang', maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het niveau van scheldkanonnades daar niet heel veel verder reikt dan 'je mag nooit meer op m'n feestje komen!'
Lees ook: Jullie meest hilarische verhalen over vloekende kinderen
Kinderen zijn sponzen, maar de dingen die eigenlijk niet mogen, zuigen ze nog nét iets sneller op. Als je moeder nogal soepel in haar scheldwoorden zit, en je vader ook niet zuinig is met krachttermen, kan dat resulteren in een scheldende peuter. En dat is één keer koddig, maar verder niet bepaald een vaardigheid waarmee je kunt pronken op het consultatiebureau.
Kunst en chips
En dus moesten we iets veranderen aan ons eigen taalgebruik. Om te voorkomen dat onze peuter binnenkort zou vloeken als een bootwerker, hadden we besloten de woorden 'kunst', 'fuchsia' en 'chips' steviger in ons eigen vocabulaire op te nemen. Ga er maar aan staan, als 'kut', 'fuck' en 'shit' al jarenlang moeiteloos over je lippen rollen bij iedere vorm van minimale tegenslag. Maar we deden ons uiterste best: goed voorbeeld doet goed volgen.
Lees ook: Wendy's dochter was ziek: 'Zetpil erin en naar de opvang, mama heeft een meeting'
Een overzicht van de kleine successen die ik het afgelopen halfjaar boekte. Mijn kleine teen bleef onder de wc-deur hangen, en ik riep heel hard 'KUNST'. De melk was op waardoor de cappuccino waarnaar ik verlangde er niet in zat en ik zei: 'Fuc…siaaaaaa.' En toen we bij de balletschool pas ontdekten dat haar balletschoenen nog thuis lagen, zei ik 'shiiiiiiii…ps'.
Hoge hoed
Ik vond het een stuk lastiger dan ik had verwacht, maar onze inspanningen leken hun vruchten af te werpen. Mea zei dingen als 'jakkiebakkie' en 'potjandorie' als het allemaal even niet zo liep als ze wilde, of ze schoot gewoon direct naar standje escalatie en barstte krijsend in huilen uit. Maar ze leek de scheldwoorden in elk geval te hebben afgezworen. We waren de trotse ouders van een keurige peuter. Met een meltdown op z'n tijd.
Lees ook: Vloeken, schelden en de vieze-woorden-fase
En toen trok ze vorige week haar sandalen aan. Verkeerdom. 'Je hebt bananenvoeten,' zei ik. Ze keek omlaag, haalde diep adem, en zuchtte vanuit de grond van haar hart: 'Fuck.' 'Shit,' antwoordde ik, omdat ze ineens weer een scheldwoord uit de hoge hoed had getoverd. Tja, we hebben nog een lange weg te gaan vrees ik. Best een beetje kut.
Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.
