Onzijdige witte wolletjes
'Wat een lekker ventje', hoor ik al 2 jaar lang. Oké, Simcha loopt inderdaad vaak met een stok te zwaaien of met een drakenknuffel onder haar arm, maar al draagt ze een maillot met bloemetjes of een enorm hart op haar buik, ze wordt altijd voor een jongetje aangezien. Ik ben totaal niet beledigd en doe er niks aan om het te verhelpen. Sinds ik weet waarom we meisjes met roze associëren en jongens met blauw, weiger ik met de roze-roesjes-mode mee te doen. Vroeger kregen jongens namelijk het Mariablauw aan ter bescherming, meisjes waren daar niet waardevol genoeg voor en moesten het doen met een onbelangrijke aardetint. Van mij kreeg Simcha als baby daarom onzijdige witte wolletjes aan en ik kocht demonstratief het allerblauwste hansopje dat ik vinden kon. Nu ze haar eigen smaak kan verwoorden, vind ik alles best. Van mij mag ze zelf bepalen hoe ze uiting geeft aan wie ze is.
Regenlaarsjes en comfort
Voor Simcha lijkt het vooral belangrijk te zijn of ze de wereld een beetje comfortabel kan ontdekken. Alle dagen loopt ze parmantig rond in regenlaarsjes, want je zal maar een plas tegenkomen en er niet in kunnen stampen. Ze kiest voor jassen met grote zakken voor alle stenen, paardenbloemen, sigarettenfilters en andere gevonden schatten. En ze heeft een duidelijke voorkeur voor wollen tuinbroeken. Die zitten lekker, zakken niet af en worden niet vuil. Als je mijn dochter van een natte smerige glijbaan trekt, is ze in een paar tellen weer droog en klop je de aarde er gewoon vanaf. Alle andere broeken zijn 'niet zo fijn, mama' en worden glashard afgewezen. Geen probleem, want ook ik ben inmiddels een fervent aanhanger van de wolreligie; mijn wasberg kromp met de komst van die dingen enorm.
Prinsessenjurk
Bij de uitgang van Droomvlucht ziet Simcha hem hangen. Tussen de elfenvleugeltjes en toverstafjes. 'Prinsessenjurk, mama!' Haar ogen stralen bij het zien van een synthetische roze tutu met gekleurde bolletjes erop. Verbaasd haal ik hem van het rek. Ze hupt op en neer. 'Die!' Hij is er in haar maat en voor de prijs die ze vragen kan ik het zelf niet maken, dus huppekee. Vooral in de Efteling heb ik tegen haar blije, lichtgevende gezichtje geen verweer. Ook ik sta daar in de stuiterstand. Even later struint ze intens tevreden door het Sprookjesbos in haar wollen tuinbroek met daaroverheen haar nieuwe prinsessentutu. Hij moest meteen aan en we mochten vooral niet helpen. Hij zit haast onder haar oksels. En behoorlijk scheef. De strik en de bolletjes zitten op haar kont. Het is eigenlijk geen gezicht, maar ik straal van trots. Zojuist heeft ze zich voor het eerst 'zelluf' aangekleed.
'Zelluf doen'
Ze staat geduldig te wachten bij een paddenstoel waar muziek uitkomt, als ik de moeder van het kindje dat er net vanaf roetsjt hoor zeggen: 'Zo nu mag dat meisje even'. Dat meisje… Peter en ik kijken elkaar ontroerd aan. 'Hoorde je dat?' Dankzij de prinsessenjurk is ze zojuist voor een meisje aangezien. Iets wat nooit eerder gebeurde. Als Simcha met rode wangen 'zelluf' op de paddenstoel probeert te klimmen, zie ik dat de tutu al onder de vlekken en vegen zit. Ik hoop maar dat ze eruit gaan. Ik doe vanavond wel een extra handwasje. Kan ze hem morgen weer 'zelluf' aan doen.
