Eric en Manuel leerden elkaar zes jaar geleden kennen als collega's bij RTL Boulevard. De klik was er meteen – zeker op hun gezamenlijke zondagochtenddienst.
Manuel: 'Dan zaten onze kinderloze, vrijgezelle collega's te klagen over brakheid en slaapgebrek, en keken Eric en ik elkaar hoofdschuddend aan: "Jongens, je weet pas écht wat moe zijn, betekent als je kinderen hebt."'
Lees ook: Dit zijn de beste slaaptrainers voor kinderen van dit jaar
Zingende moeders
Eric: 'We herkenden elkaar in diezelfde 'ellende' van doorlopende vermoeidheid en slapeloze nachten. Vooropgesteld: het vaderschap is fantastisch, maar heus niet altijd. Neem bijvoorbeeld mijn ervaring als meeloopvader tijdens de avondvierdaagse twee jaar geleden. Daar stond ik, in de regen, tussen al die zingende moeders. Ik dacht: wat is dit, voor wie is dit leuk? Op Insta postte ik hiervan een filmpje met de hashtag #dadoralive. Toen wisten Manuel en ik al: hier moeten we ooit wat mee.'
Vaders op roze wolken
Manuel: 'Ook omdat het in de media overwegend over moeders op roze wolken gaat, niet over vaders. In onze podcast nemen we een bekende papa als lijdend voorwerp, met wie we de ellende van het vaderschap bespreken. Oké, en de oneindige meerwaarde komt ook aan bod. Daarbij: vaders kijken vaak toch anders naar dingen dan moeders.'
Koekjes bakken en knutselen
Eric: 'Mijn man en ik wonen in een dorp in de Achterhoek, waar de rolverdeling opvallend traditioneel is. Mijn man en ik zijn vaak de enige mannen op het schoolplein. Die moeders werken meestal niet, waardoor Stach na een dagje spelen terugkomt met enthousiaste verhalen over koekjes bakken en knutselwerkjes. Hartstikke leuk hoor, maar als ze bij ons spelen, betekent dit feitelijk dat ik ze in leven hou en ze af en toe iets te eten toewerp. Kortom, je ziet wel dat onze zoon twee vaders heeft.'
Klassenvader
Manuel: 'Die rolverdeling is in mijn omgeving niet anders. Ik ben de enige man die ik ken die klassenvader is geweest! Eric en ik delen de voorliefde voor zaken die níét goed gaan. Dus juist als mijn kind door de poep rolt of met een steen op mijn auto krast, deel ik dat op social media. Die andere kant van de medaille vind ik leuker om te laten zien. Natuurlijk: #jekrijgterzoveelvoorterug, maar hallo, wat moet je als diehard ADO-aanhanger bijvoorbeeld als je zoon een overtuigd PSV'er blijkt te zijn? Au.'
Nou? Wat doe je dan?
Manuel: 'In het begin probeerde ik hem te bekeren, nu accepteer ik het. Eerlijk is eerlijk: het is juist ontzettend dapper van een tienjarige om trouw te blijven aan PSV als al je vriendjes voor Ajax zijn.'
Eric: 'Dat moet je koesteren. Toen Stach in groep 1 zat, kreeg hij van een collega een roze, glimmende prinsessen-jurk. Hij droeg die jurk thuis elke dag. Tot hij 'm op de ochtend van de klassenfoto per se aan wilde. No way, was mijn eerste reactie. Stach heeft ook al als enige lang haar én twee vaders; ik voel me vaak genoeg een soort circusact in dat brave dorp. Maar mijn liefje vond het prima en Stach wilde het écht.
Tot ziens!
Lang verhaal kort: hij staat op de klassenfoto tussen al dat witte, blonde, keurige, kortharige spul met zijn lange haar én een rok. Eerst moest ik slikken, inmiddels ben ik trots: hij wilde het en deed het gewoon. Wat dat betreft leer ik veel van hem: we zijn wie we zijn, en staat het je niet aan… tot ziens!'
Weet je nog hoe het voelde om ineens vader te zijn?
Eric: 'Silas en ik waren pas net getrouwd en nog totaal niet met kinderen bezig toen zijn beste vriendin zei: "Jullie mogen mijn baarmoeder wel gebruiken!" Het leek wel een droom, in no time was Stach er. Maar ik ging er wel naïef in. Ik was ervan overtuigd dat het leven altijd alleen nog maar fantastisch zou zijn.'
Dat bleek niet zo?
Eric: 'In eerste instantie vond ik het best tegenvallen. Vooral dat gehuil 's nachts. Een keer betrapte ik mezelf op de gedachte: wat als ik hem nu uit het raam gooi… Ik vond het zo heftig dat ik überhaupt in staat was zoiets te denken; Stach was pas een paar weken oud, wat was ik voor mens? Vreselijk! Ook qua relatie vond ik de beginperiode behoorlijk intens. Stonden we 's ochtends ruzie te maken over wie er het minst had geslapen die nacht. Ik had alles gelezen over groeispurten en tandjes, maar hierover wist ik niks.'
Leven voorbij
Manuel: 'Ik herken dat. Toen Jip weer eens een nacht non-stop huilde, flitste door mijn hoofd: zou ik nu een kussen op haar duwen, dan is het klaar. Natuurlijk dóé je dat niet, als weldenkend mens, maar een radeloos iemand zou dat zomaar kunnen doen. Daar schrok ik enorm van.
Overigens wilde ik altijd al vader worden, maar toen we eenmaal zwanger waren, vloog het me best naar mijn strot. Ik dacht dat mijn leven voorbij was, maar juist omdat ik het zo somber inzag, viel het reuze mee.
Tot nummer twee kwam, trouwens. Met één kind kun je nog weleens wat voor jezelf doen. Maar met twee zadel je de ander met een probleem op, want er is altijd wát: heeft de een net gegeten, zit de ander onder de stront.'
Vliegtuigjes vouwen
Eric: 'Ik had verwacht dat ik mijn ego meteen aan de kant zou zetten en met gemak in dienst van mijn kind zou leven, onzin natuurlijk, maar het verbaasde me wel. Mijn partner is veel verzorgender dan ik en bouwt met engelengeduld urenlang vliegtuigjes met Stach. Ik denk na één vliegtuigje: nou, en nu weg allemaal.'
Wat vind je interessant aan het vaderschap?
Eric: 'De spiegel die je kind je voorhoudt. Als ik tijdens het inruimen van de vaatwasser een kopje laat vallen, begin ik te schelden. Dat doe ik al honderd jaar, maar nu kan dat niet meer, omdat die kleine erbij zit.
Het vaderschap zorgt ervoor dat ik bij alles wat ik doe of uitkraam eerst tot tien tel. Stach is bijvoorbeeld echt een dromer op de fiets, hij kijkt alle kanten op behalve voor zich. Laatst zag hij een roze auto en reed zo een struik in.
Mijn eerste reactie is dan: "Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat je moet uitkijken?" Terwijl ik ook kon zeggen: "Gaat het, liefje?"'
Puberdochter
Manuel: 'Het frustreert me als ik merk dat ik mijn eigen falen botvier op mijn kinderen. Gisteren kwam ik terug van de supermarkt en was ik de tomaten vergeten. Dus ik vroeg mijn puberdochter of zij ze even wilde halen. Ze zuchtte: "Daar heb ik echt geen zin in, hoor." Ik werd boos, gaf een snauw en stoof terug naar de supermarkt.
Toen ik terugkwam, bood zíj haar excuses aan. Ik voelde het helemaal in mijn maag, want ík was degene die sorry moest zeggen. Ik was boos op mezelf, niet op haar. Dat zei ik toen ook.'
Sint-Juttemis
Eric: 'Dat is wel echt een goede eerste stap. Mijn ouders gaven nooit tekst en uitleg, waardoor ik tot sint-juttemis heb gedacht dat alles altijd mijn schuld was. Ik leg Stach daarom wel uit wat er gebeurde, als ik nukkig heb gereageerd. Dat ik bijvoorbeeld verdrietig ben, waardoor ik feller reageer. Maar dat het niet door hém komt.
Als ik geen vader was geworden, had ik die zwakheden nooit aangepakt.'
Verlangen jullie weleens terug naar de babytijd?
Manuel: 'Ik weet nog hoe trots ik Jip, twee weken oud, in een draagzak op mijn borst propte, en met haar door de stad fietste, joelend: "Kijk nou, ik ben vader!" Ik voelde me echt superman. Terug op het nest kreeg ik op mijn sodemieter, want Jip mocht nog niet in zo'n zak en zeker niet op de fiets.
De babyjaren waren prachtig, maar vanaf een jaar of drie wordt de interactie met je kind alleen maar leuker.'
Juichend naar de winkel
Eric: 'Als baby is je kind altijd dicht bij je, dat is fijn. Bovendien heb je nog de controle: alles wat je voorstelt vinden ze een avontuur. Dat verandert. Ik krijg Stach nu niet meer juichend mee naar de supermarkt. In praktisch opzicht wordt het wel makkelijker, je hoeft niet meer je halve inboedel mee te zeulen als je een dagje weggaat.'
Manuel: 'Het avondeten wordt wel lastiger. Niks is goed. Ik ben zelfs zo ver afgegleden dat ik nu de pastasaus pureer.'
Eric, met vies gezicht: 'Met gehakt en groenten en al?'
Manuel: 'Alles, tot het lijkt op een bord opgewarmde kots, dat is toch erg?'
Hebben jullie nog tips voor jonge vaders?
Manuel: 'Zeg altijd dat je een kwartier later thuis bent dan je bent, zodat je op de hoek van de straat in je auto nog even je momentje kan pakken. Een kwartier rommelen met je telefoon, een podcast luisteren.
Dan heb je daarna alle energie voor je kinderen. Regelmatig hardlopen werkt ook goed.'
Zen en vrolijk
Eric: 'Ik ben een leukere vader als ik wat momenten voor mezelf creëer. Als ik met de hond wandel, mag er ook echt niemand mee: ik móét dan even muziek luisteren, nadenken, stilte hebben. Tegenwoordig sta ik zelfs om zes uur op, om te wandelen of een serie te kijken. Als Stach dan om zeven uur opstaat ben ik totaal zen en vrolijk, omdat ik de dag in alle rust met mezelf ben begonnen.'
En dan: het mooiste aan het vader zijn?
Eric: 'Ik heb mijn werk, mijn liefde, maar alleen aan mijn kind denk ik de hele dag. Stach is de reden van mijn bestaan. Als vader maak je er wat van, want je hebt iemand om voor te leven. Dat geeft me ook een bepaalde rust: hier doe ik het voor.'
Luikje met liefde
Manuel: 'Ik verbaas me nog steeds over de verantwoordelijkheid die je meteen voelt als je vader wordt. Ik denk bij alles wat ik doe aan mijn kinderen. Er gaat een luikje van allesoverheersende liefde open waarvan je niet wist dat het bestond.
Daarnaast blijven mijn kinderen me verbazen. Laatst schrok Gijs om vijf uur wakker van een nachtmerrie, ik stond op het punt om naar de redactie te gaan voor een vroege dienst. En hoe overstuur die jongen ook was, toch eindigde hij met: "Succes met je werk zo, pap!"
Zo attent, dan kan ik wel janken van liefde.'
Beluister hier de podcast Dad or Alive. Ook leuk voor moeders, natuurlijk.
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Interview: Kim Hopmans. Fotografie: Cees Rutten jr.
