Demi's bevallingsverhaal: 'Ik wilde geen thuisbevalling, maar ook niet met weeën de auto in'

'Op zaterdag 3 mei was ik precies 39 weken zwanger. Die dag was ik gaan kijken bij een voetbalwedstrijd van mijn vriend Milan en ik voelde me goed. Ik was enthousiast aan het meejuichen en onze oudste zoon Maeson (2) rende lekker rond.

Frommeltje

Na de wedstrijd zaten we nog gezellig met alle voetballers plus aanhang in de kantine te kletsen toen ik opeens een frommeltje voelde. Alsof er iets uit me viel. Wat wist ik niet precies, maar ik voelde duidelijk dat het geen afscheiding was.

'Ik ga even naar het toilet', zei ik zo nonchalant mogelijk tegen de anderen. Eenmaal op de wc zag ik een kloddertje in mijn inlegkruisje, dat ik gelukkig al voor de zekerheid droeg.

Lees ook: 10 voortekenen (zoals het verliezen van de slijmprop) dat je bevalling bijna gaat beginnen

Blij

Ik raakte niet in paniek, ik was best blij omdat ik hierdoor wist dat mijn lichaam naar de bevalling toe aan het werken was. Mijn gevoel zei me meteen dat het niet lang meer zou duren.

Die avond hadden we met wat voetbalvrienden afgesproken om bij ons thuis te borrelen. Of we het niet moesten afzeggen, vroeg Milan mij. Maar dat wilde ik niet. Ik had er zin in en voelde nog niks rommelen in mijn buik.

Kruimels op de grond

Om 20.00 uur hadden we gezellig acht man in huis. We hebben eten besteld en lekker gechild. De hele avond voelde ik geen enkele kramp. Ik had met mezelf afgesproken om gewoon te genieten en niet zenuwachtig te zijn.

De borrel duurde tot ongeveer 23.00 uur. Normaal gesproken zouden we meteen daarna het huis hebben opgeruimd, maar nu dachten we: die lege glazen en kruimels op de grond, ruimen we morgen wel op.

Slijmprop

Milan en ik zijn gaan slapen zonder echt met elkaar gesproken te hebben over een bevalling die er misschien aan zat te komen. In het weekend mag Maeson altijd bij ons in bed liggen, dus die sliep tussen ons in.

Rond 08.00 uur maakte Maeson me wakker en toen ik een halfuur later ging plassen, verloor ik weer een deel van de slijmprop. Het zag er net zo uit als de dag ervoor in de kantine, maar dit keer zag ik er ook een strengetje bloed in. Ik werd er enthousiast van, zo van: yes, we komen nu echt dichterbij!

'Mama heeft buikpijn'

Maeson en ik gingen samen naar beneden. Ik tilde hem op, zette hem op de bank en ging daarna zelf zitten. Toen voelde ik opeens een intense kramp. Eerst dacht ik dat ik moest poepen, dus ik ging snel naar de wc. Toen ik van de wc kwam voelde ik weer kramp dus ik besloot de weeëntimer aan te zetten. Elke twee minuten had ik een wee van een minuut die goed pijn deed.

Maeson zag dat er wat aan de hand was. 'Mama, heb je pijn?', vroeg hij. 'Ja, mama heeft een beetje buikpijn', zei ik tegen hem. Hij gaf zijn speendoekje, dat hem altijd troost biedt, aan mij. Zó lief.

Lees ook: Waarom een knuffel zo belangrijk is voor je baby

Ondertussen was Milan nog boven aan het slapen. Dit leek me het moment om hem wakker te maken. 'Miel, kun je even komen', riep ik naar hem. Binnen twee seconden stond hij met zijn slaaphoofd bij de trap. 'Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat het is begonnen', zei ik. Ik wist natuurlijk wel zeker dat de bevalling was begonnen, maar ik wilde niet dat hij meteen in de stress schoot.

Opschieten

Van Maeson ben ik vanwege streptokokken bevallen in het ziekenhuis. Dat wilde ik nu weer. Het leek me een fijn idee om al in het ziekenhuis te zijn, mocht er wat zijn. We besloten daarom alvast onze moeders te bellen, want hen wilden we graag bij de bevalling hebben. Mijn schoonvader zou dan op Maeson letten.

Ook belden we de verloskundige. Ik was bang dat ze zou zeggen: 'Wacht nog maar even af', maar ze kwam meteen. Op dat moment was ik wel drie weeën achter elkaar aan het opvangen die heel heftig waren. Ik probeerde rustig te blijven, maar had het moeilijk. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. 'OPSCHIETEN', appte ik naar mijn moeder. Terwijl ze maar vijf minuten rijden bij ons vandaan woont.

Persen en weer weg

De verloskundige was er om 09.20 uur, twintig minuten nadat we haar belden. En toch leek het uren te duren. Wat was ik blij dat ze er was. Ik wilde graag weten hoe ver ik al was, dus ze controleerde mijn ontsluiting. 'We zitten al op 7 centimeter', zei ze. 'Ik weet dat je naar het ziekenhuis wilt, maar dan is het persen en weer weg.'

Ik moest even schakelen in mijn hoofd. Ik wilde geen thuisbevalling, maar met deze weeën in de auto zitten, zag ik ook niet zitten. 'Oké, we blijven hier', besloot ik.

Lees ook: Bevallen: thuis of in het ziekenhuis?

Onder de douche

Terwijl de verloskundige in onze slaapkamer alles klaarzette, ben ik op advies van mijn moeder onder de douche gegaan, want ik had zo'n pijn. Daar zat ik: op de douchekruk met de warme douchestraal op mijn buik. Het hielp een beetje, maar de weeën waren zo intens. Na vier weeën kreeg ik persdrang.

Ik ben uit de douche gegaan en wilde op bed gaan liggen, maar ik had daar de kracht niet voor. IJsberend stond ik weeën op te vangen waardoor het wel tien minuten duurde voordat ik bed lag.

Vliezen breken

Om 09.50 uur had ik volledige ontsluiting, maar mijn vliezen waren nog niet gebroken. 'Zal ik ze breken?', vroeg de verloskundige aan mij. Ik was even bang dat de weeën daardoor nog heftiger zouden worden, maar ik wist ook dat de pijn mij dichter bij mijn kind zou brengen. Ik moest de pijn omarmen.

Met een soort grote breinaald brak ze mijn vliezen, waardoor ik meteen veel vruchtwater verloor. 'De baby heeft in het vruchtwater gepoept', zei ze kalm.

Toen ik weer een wee voelde opkomen, sprong ik van het bed want het lukte me niet om die liggend op te vangen.

Persen

Ik heb een paar keer staand geperst, maar dat werkte niet. Ook liggend op mijn rug in bed, was het niet. Toen ben ik op mijn rechterzij gaan liggen met één been opgetrokken.

Lees ook: Bevalhoudingen, een overzicht

Moíz was er nog niet helemaal uit, of hij huilde al. Het was heel raar: toen hij er eenmaal uit was, verdween de pijn meteen. Wat was ik blij en trots op mezelf. Ik ben bevallen zonder pijnstilling en in het bijzijn van Milan, mijn moeder en schoonmoeder. Beide oma's stonden aan het voeteneind te huilen van geluk.

Panterprint

Wanneer de kraamverzorgende is binnengekomen, weet ik niet. Maar opeens zag ik haar staan, in een felgekleurde panterprint. Ik heb totaal niet doorgehad dat zij er was. 'O, sorry, hoi', zei ik tegen haar. Ik had geen enkel besef van tijd, maar de verloskundige en kraamverzorgende zeiden allebei tegen me: 'Nou, meid. Dat is snel gegaan: binnen twee uur!'

Terwijl ik nog aan het bijkomen was, kwam de placenta er heel makkelijk uit. De verloskundige vouwde het uit en liet het aan me zien. Ik vind het nog steeds bijzonder dat dat in mijn buik zat.

De hele bevalling Moíz was sowieso bijzonder. Het voelt alsof ik hiervoor gemaakt ben. Ik zei steeds tegen mezelf: ik kan dit en ik ga dit gewoon doen. Ik zeg nu zelfs dat ik het zo weer zou doen. De pijn van de bevalling vergeet je snel. En dat is maar goed ook.'

Lees ook: Vergeet je na de bevalling nou écht hoeveel pijn het deed?