Een vriendinnetje dat kwam spelen had de poort open laten staan. Gonnie – onze tamste, liefste kip – waggelde nietsvermoedend de wijk in.
Meerdere buren zagen het gebeuren: een jongen van een jaar of 15, zwarte krullen, zwarte jas, die lachend op zijn fatbike voorbij scheurde. Onder zijn arm: een witte kip. 'Ik heb een kip! Ik heb een kip!', riep hij stoer naar zijn vrienden.
Een gezinslid met een naam
Wat voor hem een stunt was, was voor mijn kinderen een drama. Hun Gonnie, zomaar weg. Niet alleen een dier dat eieren legt, maar iemand die bij ons gezin hoort. We hebben haar grootgebracht, gevoerd, tam gemaakt. Voor de kinderen is ze geen kip, maar Gonnie – een gezinslid met een naam.
De dagen erna waren gevuld met zoeken. Met z'n vijven struinden we door de parken, met een ton voer waar we hard mee rammelden. 'Gonnieeee!', schalde door de struiken. Omstanders keken verbaasd, maar mijn kinderen riepen onverstoorbaar, vastbesloten dat hun kip op hun stem zou afkomen.
Lees ook: Huisdier voor je kind: welk dier past het best bij jullie gezin?
De leegte
'Misschien zit ze hier, mama!', riep de oudste, terwijl ze op haar knieën onder een struik keek.
'Ze is vast bang', zei de middelste verdrietig.
'Kom maar Gonnie, brokjes!', probeerde de jongste, die nog maar net kan praten.
's Avonds in bed kwamen de vragen. 'Waar is ze nu?' 'Heeft ze honger?' 'Zou ze bang zijn?' Kleine hoofden die piekerden over een kip alsof het een verdwenen klasgenoot was. En terecht: ze misten haar. Ze voelden de leegte.
Lees ook: Beestenboel! 11x originele alternatieven voor een huisdier
Vriendin met veren
Ook op school ging de zoektocht verder. 'Heb jij Gonnie gezien?', vroeg mijn dochter aan de juf. Ze tekenden briefjes met een wit bolletje, rode kam erboven en daaronder in kinderlijke letters: Gonnie kwijt! De posters plakten ze op palen in de buurt. Het was aandoenlijk en hartverscheurend tegelijk. Er was een kip minder op stok en voor hen een tuin die niet meer compleet voelde.
Ik merkte het verschil met mezelf. Want terwijl ik meedeed met zoeken, dacht ik óók: hoe dubbel dat ditzelfde dier op een bord gewoon 'kip' heet. Dat verband legden de kinderen helemaal niet. Voor hen is Gonnie een vriendin met veren. Ik probeer ze wel bewust te maken van het vlees op hun bord, maar voor hen is Gonnie absoluut geen familie van de kipnuggets.
Lees ook: Mijn kind wil vegetarisch eten: waar moet ik op letten?
Verfomfaaid
Afijn, na drie dagen kwam er eindelijk verlossing. Een buurvrouw belde aan met een mandje. Daar zat ze, onze Gonnie. Ongeschonden, maar wel verfomfaaid, als een reiziger die te veel had meegemaakt. De kinderen huilden van opluchting.
Nu zitten de kippen weer met z'n vieren op stok, kakelend en scharrelend door de tuin. Voor mijn kinderen blijft dit altijd het verhaal van die ene keer dat hun kip werd gekidnapt, de posters, de tranen en de opluchting.
En ik? Ik kijk nu elke keer nóg achterdochtiger naar pubers op fatbikes. Zeker als ze toevallig een arm vrij hebben.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
