Smartphonegebruikers kennen dit; eens in de zoveel tijd maakt je telefoon een samenvatting van foto's en filmpjes uit het verleden. Mijn mobiel weet precies hoe hij mij moet inpakken.
Het begint al met de titel: 'Koosje aan het strand' of 'Fiep en papa'. Vervolgens blijf ik maar kijken naar een trits kiekjes van vroeger waar automatisch een emotioneel muziekje onder is gemonteerd.
Lees ook: Zo fotografeer je als een pro met je smartphone: de beste tips voor foto's en video's van je kind
Brok in mijn keel
Ik weet niet of het toeval is, maar mijn iPhone doet dit altijd op momenten dat ik al in een weke bui ben. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar een 1-jarige Koosje die het uitgilt als een klein golfje vanuit zee haar schattige babybeentjes nat maakt.
Of wanneer ze niet meer bijkomt van het lachen, omdat ik op een grappige manier alle letters van het alfabet afga. Ik krijg een brok in mijn keel als ik Fiep zie, waar net de krullen doorkomen. Ze lijkt op een omaatje waar het permanentje net niet helemaal is gelukt.
Loslaten
De foto's en video's blijven samen met mijn tranen stromen. Het valt mij zwaar om afscheid te nemen. Het moment dat je kind de eerste keer gaat staan, papa roept of vol trots vertelt dat ze op het potje heeft geplast; op een gegeven moment is het gewoon normaal geworden. Ze worden groter. Je moet ze beetje bij beetje loslaten.
Koosje wil af en toe al niet meer mijn hand vasthouden als ze naar school loopt. Ik hou me groot. Maar het doet toch elke keer pijn, als ze mijn uitgestoken hand negeert. Laatst vertelde ze dat ik 'iets minder sarcastisch' moest doen. Het klopte taalkundig nog ook. Waar is de tijd dat ze bij elk dier dat ze zag 'aai' zei?
Lees ook: Als je heimwee hebt naar de babytijd: 'Nog een baby krijgen is geen antwoord op dat gevoel'
In de papierbak
Ook Fiep gaat steeds meer op eigen benen staan. Urenlang heb ik met haar rondgewandeld in een draagzak. Mevrouw weigerde in haar eigen bed te slapen. Nu wil ze zo snel mogelijk weg van papa. Spelen met een vriendinnetje in de klas is veel leuker.
Ik ben verslaafd aan nostalgie. Ik vind het lastig om kindertekeningen weg te gooien. Ook al had mijn 1,5-jarige dochter slechts drie krassen op een wit papier gezet, zodra ik het in de papierbak mieter, voelt het toch alsof ik voor altijd gedag zeg tegen een bepaalde periode in mijn leven. Iets dat, hoe je het ook wendt of keert, nooit meer terugkrijgt.
Lees ook: 10x creatieve tips waardoor de mooiste kindertekeningen en knutsels niet verloren gaan
Nieuwe fase
Iets afsluiten heb ik nooit leuk gevonden. Ik raak snel erg gehecht aan dingen en hou er dan voor eeuwig van. Zoals bij mijn vrouw, het Jeugdjournaal en ons huis. (We hebben net ons huis verbouwd, maar ik mis ons oude vervallen huis).
Heel soms moet ik dingen loslaten. Want ik weet dat elke fase ook iets nieuws brengt. Ik discussieer nu met Koosje over dingen in het nieuws. 'Waarom heeft die Trump zo'n oranje kleur?', vroeg ze laatst. Ik koester dit. Als een tekening met drie krassen erop.
Laatste column
Ik neem met deze column ook afscheid als columnist bij Ouders van Nu. Het platform is namelijk bedoeld voor lezers 'van buik tot basisschool.' De enige buik thuis is die van mij. (Nu ik de 40 gepasseerd ben, groeit de buik iets sneller dan voorheen na een zak bruine M&M's, katjesdrop of chocolade rozijnen.)
Allebei mijn dochters zitten op de basisschool. Ik ben dus de Ouders van Nu-doelgroep ontgroeid. Ook al vind ik afscheid nemen moeilijk, het is nu tijd voor nieuwe dingen. Als ik echt in een emobui ben en jullie leuke reacties heel erg mis, kan ik wellicht mijn mobiel opdracht geven om alle columns met een treurig muziek samen te vatten.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
