Onlangs ging ik naar de documentaire A new kind of wilderness. De docu volgt een gezin in Noorwegen, waarvan de kinderen opgroeien in de natuur. Ze weten alles over planten en bomen. Maar wat mij vooral fascineerde, was het feit dat de twee jongens en het meisje allerlei dingen deden waarvan ik denk: eh, is dat niet levensgevaarlijk?
Zo staat de jongste, ik schat hem een jaar of 3, hout te hakken met een vlijmscherpe bijl. Nu moet ik eerlijk bekennen dat het er soepeler uitziet dan wanneer ik het zou doen. Wanneer hij voor de eerste dag naar school moet, haalt hij een enorm mes uit zijn tas en vraagt doodleuk aan zijn vader of ie 'm mee mag nemen de klas in. Vader lijkt dit niet zo'n goed idee, want 'andere kinderen zouden hiervan kunnen schrikken'.
Lees ook: Zelluf doen: zo maak je je kind zelfstandig
Fikkie stoken
Toen ik de bioscoop uitliep, ging ik nadenken wat ik hier allemaal van vond. Wat voor ouder ben ik? Ik laat Koosje en Fiep geen kapmes mee naar school nemen, maar ben ik niet een beetje doorgeslagen in al het gevaar voor ze wegnemen? Ben ik, en ik moet haast overgeven als ik dit typ, een curlingouder geworden?
Oftewel een vader die alle obstakels in hun leven wegneemt. Wanneer mijn dochters in het klimrek hangen, sta ik al klaar om ze op te vangen. Maar is het soms niet goed om ze te laten vallen? Dat ze ervaren wat wel en niet kan? Zo ging ik met mijn opa fikkie stoken op zijn landje, maar ik bedacht me dat Koosje en Fiep nog nooit iets hebben aangestoken. Het dichtst bij vuur dat zij zijn geweest, waren hun verjaardagskaarsen. En de laatste jaren zijn die dingen ook nog elektrisch.
Lees ook: Risicovol spelen: dit leert je kind ervan
Het grootste mes
Nu wil ik niet zeggen dat vroeger alles beter was. Mijn vader werd nog vervoerd zonder gordel in de auto. Die kant wil ik niet op. Maar af en toe de grenzen van het gevaar opzoeken is misschien niet zo'n gek idee. Om de daad bij het woord te voegen, besloot ik die avond Koosje het stokbrood te laten snijden.
Ik ging achter haar staan, pakte haar handen en liet haar de zaagbeweging voelen. 'Oh, dit lukt mij wel papa', antwoordde ze vol zelfvertrouwen. Met het grootste mes uit mijn messenblok sneed ze keurige plakjes stokbrood af. Dochterlief liet trots haar werk zien, terwijl vaderlief alleen maar 'oeh'- en 'aah'-geluiden had zitten maken, uit angst dat Koosje voortaan met negen vingers door het leven zou moeten.
Op skateboarden
Kennelijk kon ze dit prima. Ze deed het voorzichtiger dan papa ooit had gedaan (hoe vaak ik niet in mijn vingers heb gesneden, zijn op één bebloede hand niet te tellen). Om mijn gevaargevoel nog meer uit te dagen, zit Koosje sinds kort op skateboarden. Ik dwing mijzelf om te kijken. Het gaat eigenlijk best aardig. Ze heeft nog niks gebroken.
Na haar les wilde ik dat 'boarden' ook weleens proberen. Het zag er zo cool uit bij haar. Ik ging alleen gelijk op mijn plaat. 'Ik denk dat dit een beetje gevaarlijk voor jou is, papa', antwoordde Koosje met een grote grijns.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
