We waren op mannenweekend. Vier vrienden die elkaar al bijna twintig jaar kennen hadden eindelijk een gaatje gevonden om met zijn allen weg te gaan. Dat is al bijna uniek, want altijd moet iemand wel werken, bij de kinderen zijn of eindelijk een date-night met zijn vrouw (lees; hij is een gelukkig man, want hij gaat seks hebben. Sorry dames, ons brein is soms vrij simpel).
We zaten in een hip restaurant. De alcohol vloeide rijkelijk. Ik moet eerlijk zijn dat het niveau van onze gesprekken vaak blijft steken bij seks en vrouwen (nogmaals; simpel brein). Maar dit keer niet. Wellicht was het vele bier en wijn de brandstof die we nodig hadden om een diepere laag aan te boren. We begonnen eerst met een rondje 'wat vinden we leuk aan elkaar?' Na slechts twee complimentjes hadden we allemaal al tranen in onze ogen. Eerlijk voerde de boventoon.
Kinderen
Na nog acht biertjes werd een nieuw onderwerp op tafel gelegd; kinderen. 'Ik heb eigenlijk een hekel aan kinderen onder de vier jaar', aldus vriend 1. 'Ik vind baby's echt het verschrikkelijkste dat er is', aldus vriend 2. Vriend 3 knikte vrolijk mee. 'Ik ben blij als ze straks allemaal naar school gaan.' Ik dacht goed na over de afgelopen jaren. Wat vond ík er van? Deelde ik dit gevoel? Ik dacht na over een podcast die ik laatst hoorde. Daarin zegt een van de presentatoren: 'de beste tip die ik kreeg van een man, was dat je niet moet schrikken als je het eerste half jaar nog niet van je kind houdt.' Geen gekke gedachte, aangezien de band bij een man vaak nog moet groeien. Ook bij mij voelde het in eerste instantie alsof een pop mij zat aan te kijken vanuit de wieg. Die mij ook nog eens onder poepte en plaste. Maar dit veranderde totaal bij, en ik weet dat het een cliché is, de eerste lach.
Lees ook: Onderzoekers ontdekken: met dit type humor krijg je jouw baby aan het lachen
Taalfoutjes
Ik had hun eerste levensjaren voor geen goud willen missen. Ik krijg oprecht buikpijn bij de gedachte dat ze straks allebei naar school gaan. Ik geniet van mijn jongste dochter Fiep en haar gebrabbel. Haar verbasteringen van woorden geven mij een gelukzalig gevoel. Zo zegt ze steevast libbeltje voor het label/lipje in haar broek. En als we iets samen van plan zijn, plakt Fiep er consequent een extra S aan; wat gaan jullieS doen? Normaal heb ik een hekel aan taalfoutjes, mijn vrouw wordt er gek van, maar bij haar laat ik het gaan. Het is misschien mijn stille verzet tegen het ouder worden van mijn kinderen.
Natuurlijk zijn er momenten dat ik ze achter het behang wil plakken. Vanochtend werd ik gek van mijn oudste dochter Koosje die per se een grote knuffel mee naar school wilde nemen. Toen ik vertelde dat dit niet mag van de juf, brak de hel los. En nadat ik Fiep voor de vierde keer had verschoond, omdat
ze weer in haar broek had geplast vond ik het lastig om mijn geduld te bewaren. Maar toen ik haar drie kinderliedjes door elkaar hoorde zingen onder de douche was alles weer vergeten en vergeven. Binnenkort hebben mijn vrouw en ik date-night. Zou ik voorstellen om voor een derde te gaan?
Lees ook: Hoe weet je of je (nog) een kind wilt?
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
