'Waarom gebruikt papa zo'n luide stem als hij boos op mij is?' Mijn oudste dochter Koosje kijkt mijn vrouw doordringend aan. 'Ik word daar een beetje bang van.' Mijn vrouw staart mij aan. Ik zie vertwijfeling in haar blik. Ze wil me niet voor de bus gooien, maar ook eerlijk zijn.
'Als ik ruzie heb met jouw papa, dan kan hij ook heel hard tegen mij praten. Jouw vader heeft gewoon een luide bulderstel. Dat vind ik ook niet altijd fijn hoor, Koosje.' Mijn vrouw valt even stil. 'Maar hij bedoelt het niet gemeen hoor. De vader van papa, opa Knie, had dat ook. Die kon ook heel boos worden toen papa een kindje was.'
Lees ook: Schreeuwen tegen je kind: 6 redenen om daarmee te stoppen
Woedeaanval op de vluchtstrook
Koosje schudt hevig haar hoofd. 'Dat is niet waar. Opa Knie wordt nooit boos op mij. Dus papa hoeft ook niet zo te doen bij mij.' Mijn vrouw haalt haar schouders op. Volgens mij het teken dat haar argumenten op zijn. En misschien is ze het ook wel eens met mijn dochter. Ik sta met mijn mond vol tanden. Ik kan me een laaiende opa Knie nog heel goed herinneren.
Wanneer mijn broertje en ik niet luisterden, kon hij rood aanlopen en galmde zijn stem door de woonkamer. Of als mijn broertje en ik liepen te klieren op de achterbank van de auto en hij al meerdere malen had gevraagd om te stoppen, kon hij in een woedeaanval op de vluchtstrook van een snelweg stoppen. 'Loop maar naar huis', schreeuwde hij. Doodsbang dat dit de waarheid werd, veranderden de twee irritante broertjes in makke lammetjes.
Altijd ja
En wat blijkt nu? Diezelfde opa Knie had zijn indrukwekkende bulderstem, die ik kennelijk van hem heb geërfd, nog nooit toegepast op zijn kleindochters. Mijn vader was zelf veranderd in een mak schaap. 'Opa, mag ik jouw toetje ook opeten?' 'Opa, mogen we nog iets langer in de speeltuin blijven?' 'Opa, wil je alsjeblieft wachten tot ik in slaap val?'
Het antwoord op zijn kleindochters is altijd ja. In mijn vader is een nieuw soort tederheid geslopen. Een kant die ik niet echt van hem ken. Mijn dochters mogen hem oneindig gebruiken als klimpaal. Of in zijn neus drukken en zeggen hoe groot ie is, het maakt hem allemaal niets uit.
Lees ook: Dilemma: 'Mijn opa en oma van 85 willen oppassen maar ik zie dat niet zitten'
Snikkend voor de buis
Afgelopen maandag zat opa Knie samen met Koosje een Disneyfilm te kijken. Net uit bad, met haar natte haren, zat ze opgekruld als een jonge kat tegen hem aan. Bij spannende stukjes verschuilde Koosje zich achter zijn grote lichaam. 'Ben jij wel eens bang, opa Knie?', vroeg Koosje met zachte stem. 'Ja hoor, opa Knie is heel vaak bang. Dat is niet erg hoor Koosje. Grote mensen vinden soms ook dingen spannend.'
Van de man waar ik als kind in zijn boze buien bang voor was, was niets meer over. Toen de film langzaam het eind naderde, zaten opa Knie en Koosje samen snikkend voor de buis. Ik keek op mijn mobiel. Het was allang bedtijd voor haar en haar kleine zusje. Ik wilde ze streng toespreken. Maar op het laatste moment besloot ik dat het nu beter was om even opa Knie te zijn.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
