Voor oudersColumns & rubrieken

Lucas' vinger zat klem: 'Wij mannen zijn een stelletje zeikerds over pijn'

foto: Shody Careman
foto: Shody Careman
Leestijd 3 minuten
Lees verder onder de advertentie

Ik heb een blauwe nagel. Mijn vinger bleef klem zitten tussen de klep van de vuilnisbak. Dit deed pijn. Maar echt, heel veel pijn. Ik hoop dat je dit als lezer serieus neemt. Ik dacht op een gegeven moment dat ie gebroken was. Of op zijn minst zwaar gekneusd.

In bed kon ik alleen maar denken aan mijn kloppende vinger. Ik heb dit ook meermaals verteld aan mijn vrouw. 'Ik denk dat het wel goed komt, lief', was haar reactie. Ze gaf mij een kus, draaide zich om en viel in slaap.

Nog meer pijn

Nu ben ik een man, en eentje van het onhandige soort. Ik stoot me te pas en te onpas aan dingen. Mijn vrouw vindt het bijna een talent. En dan wil ik klagen, heel veel klagen. Over de ondraaglijke pijn. Vind ik zelf dan.

Lees verder onder de advertentie

De volgende ochtend keek ik naar mijn nagel en dacht aan de hoeveelheid pijn die mijn vrouw moet hebben gehad na het krijgen van twee kinderen. De eerste na een spoedkeizersnee. Zes weken lang mocht ze niet tillen. Daarbij ging de keizersnedewond ontsteken waardoor ze nog meer pijn had.

Goeie vraag: Hoeveel pijn doet een bevalling?

Bont en blauw

En aangezien ík heel graag wilde dat mijn kind de eerste maanden van haar leven borstvoeding kreeg, was dat ook nog eens een enorme aanslag op haar borsten. Bont en blauw waren ze, omdat dochterlief graag vacuüm zoog op alle plekken, behalve de tepels van mijn vrouw.

Lees verder onder de advertentie

Om het leven een stuk makkelijker voor haar te maken, haalden we een kolfapparaat. Daar zat ze, toch als een soort koe (sorry, zo zag het er wel uit), de melk voor onze dochter uit haar tepels te zuigen. Omdat ik dit er vrij onprettig uit vond zien en mijn vrouw niet alleen wilde laten lijden, besloot ik het kolfapparaat zelf ook uit te testen (ik weet het, ik ben een vreemde vogel).

Ik zette het op mijn tepels en draaide het aan. Dit was een van de onprettigste ervaringen in mijn leven. Ik geloof dat ik het tien seconden vol heb gehouden. Mijn vrouw lachte, pakte het over en ging weer vrolijk verder met kolven.

Lees ook: Kolfapparaat kopen: welke borstkolf past bij jou?

Lees verder onder de advertentie

Beschamend

Dochter twee was een vaginale bevalling. Waar bij de eerste dochter de buik werd opengemaakt, was nu de onderkant van mijn vrouw aan de beurt. Geen pretje natuurlijk, maar ik denk dat ik ergens bewusteloos naast het ziekenhuisbed had gelegen.

Ik ben trouwens niet de enige man die zeurend en kermend door het huis loopt. Mijn buurman was twee weken ziek, maar mijn buurvrouw heeft hem na een week gesnotter en gekreun naar zijn ouders gestuurd. Ze had bepaald niet de behoefte om voor drie kinderen te zorgen, zoals ze zelf de situatie thuis omschreef. Ik vond dit grappig, en beschamend.

Wij mannen zijn een stelletje zeikerds. Ik ben allang blij dat wij de bevalling niet doen, anders was de mens allang uitgestorven. Waarschijnlijk stoot ik me vanavond weer aan een keukenkastje of traptrede, maar ik zal me proberen in te houden. Als ode aan de vrouw. Ook al doet het echt heel veel pijn hè. Dat je het weet.

Lees verder onder de advertentie

Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.