Afgelopen vakantie had ik een bijnaam voor mijn vrouw bedacht. Ze was omgedoopt tot 'de havik'. Vanwege het feit dat ze onze kroost te allen tijde in de gaten houdt. Ik zal een situatie schetsen waarin de havik in actie kwam.
Onze kinderen waren lekker aan het springen op een airtrampoline. Je weet wel, zo'n enorm vibrerend luchtkussen dat iedere zichzelf respecterende camping in Nederland heeft. Bij een airtrampoline komt altijd vrij snel het kind in mij naar boven, dus ik besloot lekker mee te springen met Koosje en Fiep.
Aangezien het 35 graden was en ik richting de 40 jaar ga (waarschijnlijk komt het vooral door het laatste), merkte ik al snel dat mijn knieën gingen tegensputteren.
Lees ook: 7 mooie vakantieparken in Nederland voor een herfstvakantie met het gezin
Strakke blik
Met een bezwete rug nam ik plaats naast mijn vrouw op het terras, we keken uit op de airtrampoline. De kinderen vermaakten zich prima en ik wilde graag een gezellig gesprek voeren met mijn eega. Je weet wel, zo'n vakantieconversatie, waar je maar eens in de zoveel tijd, als je kinderen niet door je heen schreeuwen, tijd voor hebt.
Maar ik was vergeten dat ik met 'de havik' op stap was. Met een verse cappuccino voor onze neus die koud stond te worden, keek ze met een
strakke blik naar het luchtkussen. Haar kin ging nog iets naar voren, haar neusvleugels leken te trillen en haar ogen sperden nog net iets verder open. 'Ik zei: Koosje en Fiep zijn wel heel gelukkig hier', probeerde ik het gesprek nog eens aan te zwengelen. Geen gehoor.
Oorverdovend gehuil
De havik had alleen oog voor haar springende schaapjes. 'Kraaa, kraaaa', probeerde ik het geluid na te doen van een havik. 'Ja, jij let nooit goed op', beet ze terug. Ah, ze hoorde me dus wél.
Maar voordat ik iets terug kon zeggen, hoorde ik oorverdovend gehuil van mijn jongste dochter. De havik had het allang gespot. 'Dat bedoel ik', zei ze en sloeg haar vleugels uit.
Lees ook: Lauren: 'De hele vakantie had ik als een havik opgelet. En toch ging het mis'
Hoge boom
Het probleem is, ook al geef ik dat pas hier toe, dat de havik een punt heeft. Ik let ook minder op. Soms per ongeluk. Soms expres. Ik vind dat mijn vrouw er wel erg bovenop zit. Dat ze ontzettend beschermend is.
Ik vind het fijn als mijn kinderen af en toe ook in die hoge boom mogen klimmen, langs een waterkant stoeien of met een enorme koe knuffelen. Meermaals loopt het door mijn gedrag niet goed af.
Lanceren met de wipwap
De havik zat thuis en ik was met mijn jongste dochter naar de speeltuin. Het leek mij een goed idee om Fiep te lanceren met de wipwap. Dat was het niet. Ze viel hard op de grond en kermde dat ze haar arm niet meer goed kon bewegen. Een kwartiertje later zat ik bij de eerste hulp om foto's te maken voor een eventuele breuk.
Lees ook: Risicovol spelen: dit leert je kind ervan
Totale paniek en heftige schuldgevoelens wisselden elkaar af. Tot overmaat van ramp moest ik ook nog bewijzen tegenover de arts dat mijn jongste dochter niet te maken had met huiselijk geweld. Met gebogen hoofd kwam ik thuis. De havik zat in haar nest (ze lag languit op de bank) en keek mij doordringend aan.
'Het is alleen flink gekneusd', zei ik met een flauwe glimlach. Maar mijn vrouw vond het geen flauwe glimlach waard. Ze had genoeg gezien. Voortaan slaat de havik weer haar vleugels uit en cirkelt ze om haar kinderen heen. Als je hard gekrijs hoort in de speeltuin, dan zijn het dus niet mijn kinderen. Maar is het de havik die mij terechtwijst.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
