'Ruimte niet betreden, waarschuwing, in bedrijf'. Ontelbaar vaak heb ik naar deze bordjes zitten staren in de lange ziekenhuisgang van de ivf-afdeling van het UMC Utrecht. Ze hangen boven een deur waar groot 'Stikstof' op staat.
Als die deur een stukje open staat, hoor je gesis en zie je dampwolken de gang in kringelen. Daar zijn ze, dacht ik dan altijd. Mijn kinderen? Dat niet, maar wel een beginnetje. De mogelijkheid van nieuw leven: 25 procent kans in een rietje.
Een slinger met geboortekaartjes
Ik ben er weer. Terug in de wachtkamer waar hoop en wanhoop pingpong spelen. Er is hier niets veranderd: nog steeds hangt er een slinger met geboortekaartjes, nog altijd staat er een plant in de hoek waarvan ik me afvraag of die echt of nep is. Maar ik ben wel veranderd: ik ben moeder.
Na bijna vijf jaar pijn en moeite raakte ik in september 2022 zwanger, in het kamertje hier naast mijn stoel. En nu zit anderhalf jaar later mijn zoon met het wachtkamerspeelgoed te spelen waar ik altijd maar niet naar probeerde te kijken. Vandaag wordt er een echo gemaakt van mijn baarmoeder en eierstokken en kan ik mijn medicijnen ophalen.
Lees ook: Arts voortplantingsgeneeskunde Tessa Cox over de mogelijke behandelingen in een fertiliteitstraject
De luxe van meer willen
Bern en ik zijn alleen, verder is er niemand in de wachtruimte. Gelukkig maar, want ik voel me nogal opgelaten. Ondanks het speelgoed zie je - om begrijpelijke redenen - niet zo vaak kinderen in deze gang. Als dat tijdens mijn traject wel zo was, had ik daar moeite mee. Ik was graag iemand geweest die er hoop uit haalde, maar in de diepste dalen van mijn ICSI-tijd maakte het me alleen maar jaloers.
Jullie hebben er al een, dacht ik dan vinnig. Ben je hier voor nog eentje? Wat een luxe. Ik had geen idee. Ik wist nog niet hoe immens de liefde is die je voelt voor je kind, en hoezeer die liefde hunkert naar meer, groter, gezelliger. Nu weet ik dat wel, en hebben ook wij de luxe om meer te willen.
Twee embryo's in de vriezer
Ook had ik geen idee hoe snel de kwestie van een eventuele tweede alweer aan de orde is. Die begint al wanneer je zes weken na je bevalling voor een laatste check bij de verloskundige komt. 'Heb je nagedacht over anticonceptie?' Dat hadden we, ja.
Hoewel het zweet me uitbrak bij het idee om zes weken na de bevalling alweer zwanger te raken, leek het mijn man en mij uiteindelijk een groot cadeau om voor een tweede kind niet de medische molen in te hoeven. We gaven de natuur een kans, maar die liet ze ook deze keer links liggen. Gelukkig lagen er nog twee embryo's in de vriezer op ons te wachten. En zo begonnen we opnieuw.
Lees ook: Eline twijfelde over nog een ivf-traject: 'Ik was al moeder, wilde ik echt nog een tweede?'
Onomkeerbaar offer
Mijn eerste afspraak met de fertiliteitsarts stond eigenlijk al drie maanden eerder gepland - toen Bern nog maar zes maanden oud was. Maar een nieuw ICSI-traject betekende in mijn geval hormonen slikken en spuiten, en daarvoor was het noodzakelijk om met borstvoeding te stoppen. Daar bleek ik na zes maanden nog helemaal niet klaar voor.
Ik genoot intens van de momenten dat Bern bij mij dronk. Zo puur en liefdevol, eindelijk iets waarbij mijn lichaam exact deed wat het moest doen. Ik kon het nog niet loslaten. Daarnaast maakte het me verdrietig dat ik hem dit zou moeten ontzeggen. Ik zou hem ongevraagd een onomkeerbaar offer laten brengen, enkel voor een eventuele kans op een broertje of zusje.
Handje op mijn hart
Dus stelden we de intake uit. Maar het knaagde, en ik bleef maar tellen en rekenen. Hoelang zou het dit keer duren voordat ik zwanger ben? Wat als het weer jaren duurt? Ik had dan wel de luxe van een kind, maar niet de luxe om alle tijd te nemen voor een eventuele volgende. Ik sloot een compromis met mijn gevoel bij ruim negen maanden borstvoeding: net zo lang buiten de buik gevoed als in de buik zelf.
De laatste keren dat Bern bij mij dronk, maakte ik nog bewuster mee; de lieve geluidjes, het zachte handje op mijn hart. De gedachte dat ik dit misschien nooit meer mee zou maken, probeerde ik te vervangen voor de hoop dat dit juist het begin kon zijn van nog veel vaker.
Lees ook: Borstvoeding afbouwen: hoe doe je dat?
Komt u verder
Ietwat onwennig geef ik Bern de fles in de nog altijd lege ziekenhuisgang. We zijn bijna aan de beurt. Als hij klaar is met drinken, probeert hij zich uit mijn armen te wurmen. Ik laat hem los op het linoleum. Kraaiend kruipt hij op handen en knieën van mij weg. Hij kijkt ondeugend om, waarna hij in een rechte lijn naar de deur kruipt waar 'Stikstof' op staat.
'Mevrouw Poelmann?', roept de arts. 'Komt u verder.'
Meer lezen van Marieke kan in het dossier In de wachtkamer. We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
