Eline (32): 'Op die lange dagen alleen thuis met de kinderen voel ik me soms eenzaam'

'De dagen zijn lang, de jaren zijn kort', zeggen ze altijd over de tropenjaren. Ik ben niet zo van de clichés, maar ik kan wel beamen dat die dagen thuis inderdaad behoorlijk lang kunnen zijn. Na het opstaan heb ik al een heel DUPLO-dorp gebouwd, drie luiers verschoond, de kinderen van ontbijt en schone kleren voorzien, een ondergekakte romper uitgespoeld, hier en daar wat puingeruimd – en dan is het nog niet eens 09.00 uur. De dagen dat ik thuis ben met mijn kinderen, een zoon van 2 jaar en dochter van 4 maanden, zijn vaak nogal intens.

Eenzaam als moeder

Ik vind het heerlijk om moeder te zijn, het is een van de leukste rollen die ik heb in mijn leven. Maar op zulke dagen kan ik me ook eenzaam voelen, zeker als mijn man voor langere tijd weg is en het buiten koud en nat is. Mijn familie woont op anderhalf uur rijden, dus een spontaan bezoekje aan mijn (schoon)moeder of schoonzussen zit er niet in. Ik heb wel wat vriendinnen in de buurt, maar die zijn niet altijd op dezelfde dagen vrij.

Misschien romantiseer ik de boel, maar hoe fijn was de tijd dat alle moeders om je heen ook standaard thuiszaten met hun kinderen? Dat je zo bij je buurvrouw kon binnenwandelen voor een koffietje, terwijl de kinderen rustig aan tafel gingen kleuren? (Ja, in die romantische voorstelling kan mijn peuter uiteraard ook heel lief aan tafel kleuren).

Lees ook: Dit kun je doen als het ouderschap eenzaam voelt

Op zoek naar een 'village'

Ik voel me nog net niet zielig, en natuurlijk ben ik blij en dankbaar dat vrouwen – inclusief ikzelf – tegenwoordig ook vaker een betaalde baan hebben. Het was voor mijn moeder ook zeker niet makkelijk om fulltime voor ons te zorgen. Maar het gevoel van die village om je heen mis ik soms.

Het voordeel van nu is natuurlijk dat we onze telefoon maar hoeven te ontgrendelen om 'sociaal' te doen – maar ik betrap mezelf erop dat in de momenten dát ik m'n handen vrij heb op zo'n dag, ik dan maar ga doomscrollen. Met als gevolg dat ik me nog ongelukkiger voel.

En dus probeer ik die village zelf wat meer op te zoeken, om me wat minder alleen te voelen op die lange dagen thuis. En om eens ergens anders over te kunnen praten dan 'knuffel nijn' en 'Peppy Big'.

Lees ook: Welkom in het digitale dorp: waarom ouders massaal steun zoeken op Instagram, TikTok en Facebook

Goed plannen

Ik merk dat de drempel om spontaan de deur uit te gaan best hoog is op zo'n thuisdag, zeker als ik een eind moet rijden. Dus ik probeer van tevoren in te plannen wie ik wanneer ga bezoeken, dan kan ik rekening houden met reistijden en dutjes. Dat is soms best ingewikkeld nu ik twee kinderen heb die op verschillende tijden slapen, dus ik vind het vaak fijner als vriendinnen mijn kant opkomen.

Van hele diepzinnige gesprekken komt het dan niet, want er zijn nu eenmaal kinderen bij die de koffie omver lopen en kasten opentrekken – maar het is toch gezellig om onder mensen te zijn en even bij te kletsen. En als mijn vriendinnen ook kinderen meenemen hebben ze meteen een speelmaatje en kunnen wij (redelijk) ongestoord even bijpraten.

Eén keer bellen

Op een dag dat ik alleen met de kinderen ben, vind ik het fijn om minimaal één keer te kunnen praten met een volwassene. Als het me niet lukt om de deur uit te gaan, bel ik altijd met een vriend(in). Sowieso als mijn peuter op bed ligt, of aan het eind van de dag als hij tv mag kijken – kan hij er niet doorheen tetteren.

Door met iemand te bellen kan ik mijn hart luchten en krijg ik ook de kans om naar het verhaal van een ander te luisteren. In een appje vragen hoe het gaat, blijft vaak toch oppervlakkig en dan zit ik weer op mijn telefoon te scrollen en te wachten of iemand antwoord geeft. Van een leuk telefoongesprek krijg ik weer energie.

Lees ook: Zo houd je de band sterk met vrienden die (nog) geen kinderen hebben

Met onbekenden

Ik merk dat ik het zelf al erg leuk vind om een kort praatje met de buurman te maken of een compliment te geven aan iemand achter de kassa. Het contact is maar kort, maar het levert toch veel op: een glimlach op mijn gezicht. Ik woon bij wat leuke koffietentjes in de buurt, een paar met een aparte speelruimte voor kinderen. Handig, want zo kunnen volwassenen semi-ongestoord een cappuccino drinken.

Af en toe moet ik mijn peuter helpen om te spelen of achter hem aan rennen omdat ie achter de toonbank is verdwenen, maar dan krijg ik vaak de I feel you-blik van andere jonge ouders. Mijn peuter zoekt vaak contact met andere mensen en dat levert af en toe leuke gesprekken op, hoe kort ook.

Nieuwe speeltuin

Wat ook sociale plekken zijn waar ik makkelijk contact maak: de kinderboerderij of een speeltuin. Het voordeel van deze plekken is dat er altijd wel andere kinderen rondlopen met wie mijn peuter kan spelen. Baby is tevreden in de buggy dus ik kan rustig op een bankje zitten.

Regelmatig kom ik er bekenden tegen: een buurvrouw, degene die mijn zwangerschapscursus gaf, een vader van een kind bij onze gastouder. Terwijl onze peuters stoïcijns naar elkaar kijken in de zandbak, voeren wij een geanimeerd gesprek. En als ik zin heb in een andere omgeving, ga ik op zoek naar een nieuwe speeltuin buiten mijn eigen buurtje.

Lees ook: Het leukste buitenspeelgoed per leeftijd

Even delen

Op sommige dagen ben ik niet vooruit te branden – laat staan dat ik zin heb om met mijn kinderen te gaan sjouwen. Dan zijn er gelukkig nog manieren om online contact te leggen. Even appen met m'n moeder, een foto delen in een groepsapp of een story plaatsen op Instagram.

Als ik een story op Instagram deel over bijvoorbeeld mijn peuter die de hele woonkamer heeft verbouwd of mijn baby die al weken verkouden is, krijg ik vaak reacties van ouders die zich herkennen of tips geven. Het besef dat ik niet alleen ben hierin, vind ik al fijn. En ook dat voelt als een village.