Sarah (40): 'Had ik maar eerder overwogen te stoppen met werken'

'Ik dacht altijd dat ik werken en moederschap wilde combineren. Mijn eigen moeder werkte meer dan veertig uur toen ik zelf kind was. Omdat zij er altijd was op belangrijke momenten, heb ik dat niet als vervelend ervaren.

Als je iets kan, moet je het ook doen

Wel groeide ik op met de boodschap dat als je iets kan, je het ook moet doen. Ik herinner me dat mijn moeder en oma het zielig vonden als een vrouw die gestudeerd had, thuis kwam te zitten met de kinderen.

Ik heb gestudeerd en ben getrouwd. Dat ik zou blijven werken toen ik zwanger raakte, stond vast. Tijdelijk stoppen was geen optie. Waarom had ik dan al die tijd en energie in mijn studie gestoken? Ik vond het zonde en hield daarnaast van mijn werk als data-analist.

Lees ook: Onderzoek: dit helpt moeders als ze weer aan het werk gaan (en nee, het is niet langer verlof)

Toch?

Dus toen de eerste (inmiddels 6,5 jaar) geboren werd, bleef ik werken. Ook na de komst van de tweede (4,5 jaar) en de derde (3 jaar) hield ik in eerste instantie mijn baan. Al was het de komst van de jongste, die als een verrassing kwam, die het idee van de combinatie werken en moederschap liet wankelen.

Omdat ons appartement te klein was, moesten we op zoek naar een ander huis. Een maand na zijn geboorte kregen we de sleutel van onze nieuwe woning en begon de verbouwing, het klussen, verven en verhuizen.

Survivalmodus

Ik stond in een survivalmodus en had geen tijd om na te denken of bij te komen. Mijn leven bestond uit voeden en verschonen. Naast de baby waren er ook nog twee peuters die aandacht nodig hadden.

Toen ik de eerste verjaardag van de jongste aan het plannen was, besefte ik dat de oudste over een paar maanden al 5 jaar zou worden. Ik heb weinig herinneringen aan die tijd. Ik was zwanger, bezig met bevallen, borstvoeding geven, luiers verschonen, kleren wassen.

Is dit wat ik wil?

Ineens dacht ik: ik leef zoals ik het altijd had bedacht, maar wil ik dit wel? Als ik nadacht over stoppen met werken, hoorde ik een stem in mijn hoofd die zei dat ik een loser was. Je hebt zo hard gestudeerd, je vindt je werk leuk. Je gaat toch niet thuiszitten?

Maar het leven is kort, besloot ik. Ik krijg de jaren dat de kinderen jong zijn niet meer terug, ik wil er zijn. Dus ik zei mijn man dat ik wilde stoppen met werken.

Lees ook: Niels (62): 'Had ik maar meer uit het vaderschap gehaald, juist in die eerste jaren'

'Ik geef je drie maanden'

Ik geef je drie maanden, antwoordde hij. Ook al was hij ervan overtuigd dat ik het niet zou volhouden, hij steunde me. Financieel konden we het dragen. In eerste instantie spraken we af dat ik het drie maanden zou proberen. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder.

Thuis zijn geeft me veel rust. Ik kan de gebroken nachten beter opvangen en als de kids op school zitten, kan ik even op adem komen. Als een van de kinderen een slechte dag heeft, kan ik die wat extra aandacht geven. Het zijn vooral kleine dingen die het verschil maken. Gesprekjes op weg naar school, of juist thuis tijdens het spelen.

Daarvoor had ik daar amper energie voor. Ik stond in een fabrieksinstelling, zo van: gogogo! Na een werkdag de kinderen ophalen, eten, opruimen, douchen, boekje lezen, naar bed, slapen, punt.

Natuurlijk mis ik mijn werk weleens. Toch heb ik nog een keer gedacht: had ik maar een baan.

Voorrecht

Terugkijkend had ik de optie om te stoppen met werken veel eerder mogen overwegen. Al besef ik ook dat het een voorrecht is dat ik het kán overwegen.

Inmiddels is mijn definitie van 'beste moeder' veranderd. Hiervoor dacht ik dat de perfecte moeder alles kan: werken, een leuke echtgenoot en moeder zijn. Nu weet ik dat dat helemaal niet kan en wil ik liever een vergevingsgezinde moeder zijn, eentje die niet opgeeft en vol liefde is.'