'Toen mijn vrouw zwanger was van de oudste (Niels heeft drie kinderen die inmiddels allemaal volwassen zijn), kozen we er bewust voor om de cursus Samen bevallen te volgen.
Ik wilde betrokken zijn bij de zwangerschap en me voorbereiden op de bevalling, zodat ik wist wat er zou komen.
Mijn wereld veranderde
Wat ik merkte toen ik onze oudste zoon voor het eerst vasthield, was het enorme verschil tussen het moment voordat hij er was en dat erna. Ineens droeg ik de verantwoordelijkheid voor dit kleine ventje. Dat veranderde mijn hele wereld.
In tegenstelling tot mijn vrouw, die onze zoon al negen maanden had gedragen, voelde dit voor mij als het echte begin. Zij had hem al lange tijd voelen trappen, ik droeg hem voor het eerst zo dicht bij me.
Lees ook: De redactie tipt: de beste boeken voor (aanstaande) vaders
Oude patronen
Ondanks de bewuste keuze om vanaf het begin betrokken te zijn, vervielen mijn vrouw en ik toch in bepaalde, traditionele, patronen. Nadat onze oudste hersenvliesontsteking opliep, kozen we ervoor dat zij thuis bleef en geen betaald werk buiten de deur deed. Dat was iets waar we allebei honderd procent achter stonden.
Als ik daarop terugkijk, dan denk ik: hadden we daarin maar andere keuzes gemaakt. Want hier begon toch wel een beetje een scheefgroei, die we nooit meer echt recht kregen.
Veel gemist
Doordat we in het oosten woonden en ik in het westen werkte, was ik 's ochtends vaak al rond 06.00 uur de deur uit en pas rond 20.00 uur thuis. Daardoor miste ik veel van de oudste, maar ook van zijn broer en zus die in de jaren daarna geboren werden.
Belangrijke momenten en eerste keren, maar ook de gewone momenten zoals samen eten, voorlezen, de kinderen naar bed brengen. Als automatisch werd mijn vrouw meer de zorgende ouder, en ik de vader die dingen regelde.
Goede band, en toch
Ik heb een goede band met mijn kinderen, maar zie de invloed van onze taakverdeling van toen. De oudste twee zijn nu, los van elkaar, op reis. Als er contact is met het thuisfront, bellen ze hun moeder. Als er een envelop van de Belastingdienst op de deurmat valt, dan neem ik contact met ze op.
Terugkijkend had ik het vaderschap toen anders moeten insteken: ik had een baan gezocht dichter bij huis, mijn kinderen voorgelezen voor het slapen gaan, vaker spelletjes met ze gespeeld op de bank en was ik er gewoon geweest. Dan had ik, denk ik, nu een andere, meer intuïtieve en diepere band gehad met mijn kinderen.
Kinderen zijn gebaat bij betrokken vaders
Wat ik de afgelopen jaren leerde over betrokken ouderschap (Niels is voorzitter van Expertisecentrum Vaders) had ik destijds goed kunnen gebruiken. Kinderen zijn gebaat bij betrokken vaders, bij vaders die er niet alleen zijn voor praktische, maar ook voor emotionele steun.
Die band levert kinderen heel veel op, zoals betere schoolprestaties, minder genderstereotypering, meer zelfvertrouwen.
Een grappig voorbeeld: uit onderzoek blijkt dat kinderen een grotere woordenschat ontwikkelen als ze worden voorgelezen door hun vader. Moeders zijn blijkbaar meer geneigd om de tekst te versimpelen, vaders lezen gewoon wat er staat. Dat is leuk om te weten, toch? Inmiddels weten we ook hoe belangrijk de eerste duizend dagen van een kind zijn, in die periode leg je als ouders de basis.
Ook al zegt mijn vrouw steevast dat ik het er goed van af breng als vader, zelf vind ik dat ik er meer uit had kunnen halen, juist in die eerste jaren. Dan moet je er zijn, ook als vader.'
We publiceren iedere zondagavond een nieuwe aflevering in deze rubriek, eerdere interviews lees je in ons dossier Had ik maar. Heb je ook een levensles over het ouderschap die je wilt delen met andere ouders? Mail oproep@oudersvannu.nl
