'Na een volstrekt normale zwangerschap, begon de bevalling plotseling na 25 weken. De artsen konden het nog 48 uur rekken, zodat de longen van mijn zoon zich iets verder konden ontwikkelen, maar daarna was er geen ontkomen meer aan: ik had volledige ontsluiting en moest gaan persen.
Lees ook: Dit zijn signalen van een vroeggeboorte
Nog geen kilo zwaar
Tot dat moment had ik de situatie ontkend. Dit kon niet waar zijn. Maar het was wel waar en een paar uur later was hij daar: nog geen kilo zwaar en slechts 34 centimeter lang. Mijn zoon maakte het naar omstandigheden goed.
De eerste vier maanden van zijn leven bracht hij in het ziekenhuis door. Meerdere keren was het kantje boord en moesten we afscheid nemen, maar steeds weer nam hij de goede afslag. Het was alsof hij besloot: ik blijf. Als een leeuw vocht hij om te leven.
Gedwongen stil te staan
Die periode was een keerpunt in mijn leven. Ik voelde een diepe dankbaarheid die ik nog nooit eerder had gevoeld. Alles wat daarvoor belangrijk leek, viel weg. Tot die tijd leefde ik vooral in de doemodus, ik ging altijd maar door. Zo van: go go go, presteren, aanpassen, voldoen. Voor het eerst werd ik gedwongen om stil te staan, om te voelen.
Toen mijn zoon na al die maanden eindelijk thuis in mijn armen lag, voelde ik heel sterk: ik wil een ander leven. Een leven dat klopt, dat goed is voor mij. Toch duurde het nog jaren voordat het me lukte om het over een andere boeg te gooien.
Lees ook: Dit gebeurt er in je lijf als je overbelast raakt (en wat je daar als jonge ouder aan kunt doen)
Nieuwe levensstijl
Pas toen ik een zware burn-out kreeg, wist ik dat het radicaal anders moest. Ik wist niet meer wie ik was en zat in een diep dal, terwijl mijn kind juist zo hard had geknokt om er te mogen zijn. Dat kon toch niet? Dat besef was mijn wake-up call.
Het begon met kleine stappen: op tijd opstaan, iedere dag wandelen en yoga beoefenen. Steeds weer paste ik iets aan. Ik stopte alcohol drinken en koos voor gezonde voeding. Ik leerde om te luisteren naar mijn lichaam, naar mijn diepste verlangens en mijn intuïtie. Stukje bij beetje bouwde ik aan een levensstijl die wél bij me past.
Betere moeder
Inmiddels leef ik zo gezond en bewust mogelijk. Natuurlijk lukt dat niet altijd, maar het is wél mijn intentie. In mijn achterhoofd heb ik altijd het besef: hoe beter ik voor mezelf zorg, hoe beter ik een goede moeder voor mijn kind kan zijn.
Ik leer hem dingen die ik vroeger zelf niet meekreeg, dat het oké is om te voelen en jezelf op de eerste plaats te zetten bijvoorbeeld. Dat het gezond is om grenzen te trekken en dat je intuïtie iets is om te volgen, niet om te negeren.
Had ik maar eerder voor mezelf gekozen
Juist in een wereld die steeds sneller en harder wordt, wil ik hem leren om in verbinding te blijven met zijn hoofd, zijn hart en zijn omgeving.
Had ik maar eerder radicaal voor mezelf gekozen, denk ik nu. Dan had ik eerder gekozen voor een manier van leven die echt bij me past en geweten dat ik mag leven naar mijn eigen verlangens, in plaats van naar de verwachtingen van de maatschappij.'
/afbaf14f7771414e98ef8bfde2570227/image.jpg)
/5619d14641384258b4a101f66123e0dd/image.jpg)
/98e35f622010417590c2295b3b96b0b2/image.jpg)
/40a2bbda90e847529a784a0d9f53f990/image.jpg)
/a492b90db1a14e37b26b14fe0881cf8e/image.jpg)
