'Als peuter al was mijn zoon ontzettend druk en erg fysiek. Als hij een ander kind knuffelde, moest je echt zeggen dat hij weer los moest laten. Ik maakte me zorgen, maar als ik erover probeerde te praten, wimpelden mensen in mijn omgeving het altijd af.
Lees ook: Signalen van ADHD en ADD bij kinderen: waar moet je op letten?
Geen zorgen
Joh, het is een jongetje, hij is gewoon heel enthousiast en het is een fase, zeiden ze dan. Ik moest me vooral geen zorgen maken, vertrouwen hebben en geen label op hem plakken, want daar zou hij alleen maar last van krijgen.
Ik hield mijn hart vast toen hij naar de peuterspeelzaal ging, maar daar deed hij het verrassend goed. Misschien was ik dan toch onnodig bezorgd geweest en zat ik er inderdaad naast.
Kip zonder kop
Dat mijn zorgen over zijn gedrag wel terecht waren, bleek toen hij naar de basisschool ging en als een kip zonder kop over het schoolplein raasde. Terwijl andere kindjes met elkaar speelden, wist hij niet wat hij met zichzelf en de situatie aan moest.
In groep 2 werd het erger en erger. Hij was niet alleen druk, maar werd ook fysiek naar kinderen toe wanneer hij zich onbegrepen voelde of onrecht ervaarde. Dat uitte zich in slaan, schoppen en gooien met spullen.
Lees ook: Zo help je een kind met concentratieproblemen.
Altijd strijd
Ook thuis werd het steeds pittiger, hij en zijn oudere broer begonnen de dag vaak ruziënd en alles was een strijd. Op een gegeven moment durfde ik niet eens meer naar de speeltuin te gaan, omdat ik bang was dat hij daar andere kinderen pijn zou doen.
Toen de juf met me wilde praten, wist ik meteen hoe laat het was. Zij was de eerste die zijn gedrag, net als ik, opvallend en afwijkend vond. Het was het zetje dat ik nodig had om naar de huisarts te stappen en te vragen om een ADHD-test.
Diagnose ADHD
Kort daarna volgde inderdaad de diagnose, die voelde als een hele grote 'zie je wel'. Eindelijk stonden mijn vermoedens zwart-op-wit.
Ik vroeg of hij op zijn basisschool kon blijven, omdat iets in mij zei dat speciaal onderwijs misschien beter zou passen. Dat was niet nodig, op school zouden ze alle zeilen bijzetten, werd me op het hart gedrukt.
En dat gebeurde in eerste instantie ook. Hij kreeg veel hulp van externe partijen en ging met sprongen vooruit. In groep 3 fleurde hij op en ook in groep 4 maakte hij mooie stappen. Hij was rustiger, charmant en grappig en zat lekker in zijn vel.
Lees ook: Signalen om naar een kinderpsycholoog te gaan.
In groep 5 ging het mis
Toch kneep ik 'm al die tijd, omdat ik bang was dat het vroeg of laat weer mis zou gaan. Dat gebeurde toen hij naar groep 5 ging en het niet klikte met de leerkracht. De onrust en het fysieke kwamen weer in alle hevigheid terug, waardoor hij nu thuiszit omdat het op school niet gaat.
Inmiddels wacht hij op een plekje bij een basisschool voor speciaal onderwijs. Had ik hem daar maar meteen na de diagnose naartoe gestuurd, denk ik nu. De klassen in het reguliere onderwijs zijn voor hem te groot, er zijn te veel prikkels en er is te weinig kennis over ADHD bij veel docenten.
Ik had vanaf het begin naar mijn gevoel moeten luisteren en niet zo onzeker moeten zijn. Al die tijd al wíst ik dat hij iets anders nodig had.'
