Het leven is warm en gelukkig, vertelt Lauren Verster vanuit haar Amsterdamse woonboot, terwijl de regen al dagen met bakken uit de lucht dondert. Hoewel ze als moeder van Leentje (5), Meggy (3) en de bijna 1-jarige Louis geen tijd heeft om een boek te lezen, geen zin heeft om op te ruimen en elke avond vroeg onder de wol kruipt, zit ze beter in haar vel dan ooit tevoren.
'Mijn gezin is echt het allerfijnste in mijn leven, er is niets wat dit overstijgt. Al loopt mijn dag volledig in de soep, zakelijk gezien of omdat er iets anders misgaat, thuiskomen bij Jasper en die drie heerlijke koppies laat me alles weer vergeten. Mijn gezin is een warm bad.'
Louis is bijna 1, en dan heb je nog twee dames van 5 en 3. Je zou denken: dat is best je handen vol?
'Dat is natuurlijk ook zo, maar niet op een vermoeiende manier. Ik ervaar het ouderschap gewoonweg niet als iets zwaars. Zelfs niet met nummer drie erbij. Ik weet niet hoe dat komt, maar misschien werkt het in mijn voordeel dat ik niet perfectionistisch ben.
Ons huis is altijd ontploft, het meeste speelgoed is kapot of zoek, ik ben niet bezig met 'bijzondere' broodtrommels: elke ochtend prop ik twee boterhammen in Leentjes trommel, ik plet er een paar pruimen bij, deksel erop, flesje water erbij, klaar.
Vervolgens kom ik vaak op de valreep de school binnenvallen, in mijn onesie, zonder make-up, het is allemaal verre van perfect. Ik zit daar niet mee, ook niet als andere moeders daar wel of niet iets van vinden.'
Lees ook: Laat vallen die ballen: 'Op elk vlak pieken, dat houd je niet vol'
Baal je nooit van die bende thuis?
'Heus wel, maar ik vecht er niet meer tegen. Ik kwam er waarschijnlijk op tijd achter dat ik realistisch moet zijn. Van nature ben ik al niet echt een opgeruimd mens, maar bij ons is de zooi wel écht gigantisch. Dat heeft me ontelbare keren gefrustreerd, totdat ik concludeerde: ik krijg het gewoon niet voor elkaar.
Ik maak me er niet meer druk om. Het is dweilen met de kraan open. Ik ruim een kast op, draai me om om Louis te verschonen, draai me terug en dan heeft Meggy alles alweer uit de kast getrokken om een Elsa-jurk te zoeken. Het loont niet.'
Wat loont nog meer niet?
'Uitgebreid koken. Dan ben je uren bezig en zeggen ze: "Gadverdamme!" Dus inmiddels heb ik twee kookboeken met een soort eenpansgerechten die snel klaar zijn en vervolgens een halfuur in de oven gaan. Weinig gedoe, minder afwas, geen vieze pannen.
De ene keer eten ze het, de andere keer niet. Jammer dan. Ik denk dat daar mijn mazzel zit, dat niet alles volgens het boekje hoeft te gaan. Mijn dochters kleden zich bijvoorbeeld ook al vanaf jonge leeftijd zelf aan. Soms gaan ze daardoor als clowns naar school. Ik kies er bewust voor om dat te laten gaan.'
Lees ook: 7x zo bouwt je kind een gezonde relatie op met eten
Wat vind je wél belangrijk in de opvoeding?
'Dat je als ouder liefdevol bent, beschikbaar en betrouwbaar. Het is belangrijk dat je kinderen weten wat ze in de regel aan je hebben, ook al kan dat soms anders zijn omdat je moe of chagrijnig bent – dat is ook niet erg.
Wie een harmonieus en gezellig gezinsleven kan bieden, doet het al heel goed denk ik. Daarbij maakt het dan geen groot verschil of je met de hele familie op de grond voor de tv gezellig friet zit te eten of elke avond met een driegangenmenu aan tafel zit.
Misschien krijg ik dit later allemaal op mijn bord van mijn kinderen, omdat ik er helemaal naast zat, maar ik ben nú van mening dat al die randdingen zoals wel of geen vieze kleren of op de valreep de klas binnenvallen, er echt niet zo toe doen.'
Over welk aspect van het moederschap praat je het meest met vriendinnen?
'Over wat we onbewúst overnemen uit onze eigen opvoeding en soms onbedoeld projecteren op onze kinderen. Wat voor mij geldt, geldt namelijk niet per definitie voor mijn kinderen: zij zijn totaal andere mensen, ze groeien op in een andere familie én in een andere tijd. Eigenlijk hebben ze niets te maken met mijn angsten, dromen of ideeën van hoe iets zou moeten zijn.
Jane Fonda zei eens: "Advies kan levensgevaarlijk zijn". Dat klopt wel. Het is de kunst je kind te zien zoals het is, zonder daar je eigen ervaringen op te plakken. Het is fijn om dit met vrienden te bespreken; van elkaar zie je dat beter.
Zo is een vriendin altijd bezorgd als haar dochter zich sexy kleedt naar school, terwijl: ík zou daar niet over vallen, ik vind het juist cool, ik deed dat ook in de puberteit en hield er niks naars aan over. Al pratende komen we tot de conclusie dat daar een angst van háár onder zit, en dat ze die vooral bij zichzelf moet laten.'
Van welke opvoedkundige voornemens is niks terechtgekomen?
'Van best wel veel! Sommige dingen ontwikkelen zich gaandeweg nou eenmaal zo. Voordat ik moeder werd, wist ik zeker dat mijn kinderen nooit of heel zelden op de tablet zouden mogen. Hooguit een halfuurtje per dag voor het eten. In werkelijkheid pakt dat heel anders uit; ze zitten gewoon best wel heel vaak op de tablet.
Ik weet heus wel dat het niet goed is, maar ja, ik moet ook dealen met wat er is. Jasper is regelmatig een paar dagen weg voor werk, dan ben ik alleen met drie kinderen én een baan. Als Leentje om half negen op school moet zijn, moet iedereen mee. In zo'n geval zeg ik: "Wie het eerst is aangekleed, mag achter de iPad ontbijten!" En dan heb ik het in no time voor elkaar.
Met snoep hetzelfde verhaal: zelf had ik drie keer zwangerschapsdiabetes, dus ik wil in principe niet dat mijn kinderen te veel wennen aan suiker. Maar ook dat gaat hartstikke mis, vooral omdat ik me er zelf ook niet aan hou en ik steeds word betrapt; ze ruiken het meteen als ik chocola in mijn mond stop.
Wat dat betreft zou ik mezelf en mijn eigen gedrag moeten veranderen, maar daar heb ik geen zin in. Daarbij komt dat andere kinderen óók snoepen en ik vind het zielig als het bij ons dan niet mag. Kort samengevat: er is eigenlijk elke dag wel een reden om te snoepen – en daarmee is dat voornemen dus grotendeels in de prullenbak beland.'
Lees ook: 'Feilbare ouders bewijzen hun kind een enorme dienst'
Voor alle jonge ouders: overboord met de voornemens dus?
'In zekere zin wel, je kunt je van alles voornemen, maar met een baan en drie jonge kinderen krijg je nou eenmaal chaos. Dan heb je de keuze: je helpt jezelf volledig de overspannenheid in of... je laat het los. Ik kies voor dat laatste, want anders raak ik gefrustreerd en ben ik geen leuke moeder.
Het is een ander soort mindset. Ik kan proberen alles goed te doen, maar ik kan ook over alle rondslingerende spullen en melkbekers heen stappen en gewoon aan het werk gaan. Die troep ruim ik later wel op. Ik heb me verzoend met eeuwige zooi, chaos en rommelige nachten.
Elke avond komt Meggy tien keer uit bed – "Ik moet plassen", "Mijn maag rommelt", "Ik heb dorst", "Ik heb een nachtmerrie", "Er zit een spin in mijn kamer..." Het gaat maar door. Ik heb daarin alles geprobeerd: negeren, boos worden, haar aan haar arm terug naar bed slepen, ernaast blijven zitten, niets helpt. Dus nu smeer ik een boterham als ze honger heeft of zoek ik mee naar het spook onder het bed. Het zal wel een keer overgaan.'
Ervaar je nooit stress in het ouderschap?
'Ik heb mijn portie stress wel gehad, want ik vond zwanger zijn heel stressvol. Die hormonen en alles wat er mis kan gaan. Net als de fase van borstvoeding; je moet er als moeder toch maar voor 'zorgen' dat er genoeg melk is, hij moet ervan groeien, jij moet leveren, druk!
Ik ben blij dat dat allemaal achter me ligt en dat ik uitgebaard ben, niemand meer aan mijn tiet, meer vrijheid... Om vervolgens elke avond om 21 uur naar bed te gaan trouwens, haha. Voor mij werkt dat heel goed, dan word ik om 5.30 uur wakker en begint mijn dag. Ideaal! En tegelijkertijd krankzinnig, want je houdt geen sociaal leven over.
En qua romantiek en liefdesleven is het natuurlijk ook waardeloos, want Jasper gaat pas tegen 1 uur naar bed. Maar zolang wij met enige regelmaat, en dat hoeft echt niet elke dag, met elkaar praten en intiem zijn, zit het wel goed. Even samen je 'oude zelf' zijn, degene op wie je verliefd werd, dus geen vadertje en moedertje.'
Hoe ervaar je die moederrol?
'Hij zit me als gegoten, terwijl ik mezelf nooit zag als een enorm moederfiguur. Ik voel me ook veel ouder en anders dan toen ik nog geen kinderen had. Maar wel ten goede. Ik was altijd zoekende en zelfs een beetje verloren: wat dóé ik hier eigenlijk?
Als mensen mijmeren hoe ze hun studententijd missen, hoe fantastisch en vrij dat was, ben ik verbaasd: ik heb dat helemaal niet zo ervaren. Ik voelde me mega verloren, zonder doel, op dat kamertje, en dan weer naar college. Ik had heus wel mooie momenten, met vriendjes en nachtenlang doorfeesten, maar dit leven, met een huis, een open haard, kippen in de tuin, kinderen en een fijne man, geeft me zo veel meer veiligheid: dat geluk is voor mij vele malen dieper.
Sinds ik kinderen heb, is dat verloren gevoel dat bij me hoorde, verdwenen; ik heb een plek om naar terug te keren. De basis is echt ingevuld.'
Lees ook: Zo leuk is het ouderschap: 'Ik voel me geliefd, nodig en nooit meer eenzaam'
In welk opzicht heeft het moederschap je nog meer veranderd?
'Het heeft op alle vlakken impact, ook op mijn ambities. Eerst reisde ik continu de wereld rond, daar moet ik nu echt niet meer aan denken. Op een bepaalde manier maakt het me ook wel onzeker. Bijvoorbeeld als mijn dochters hun vader boven mij verkiezen, dan ben ik helemaal gekwetst.
Alsof ze me afwijzen. Als Leentje zegt 'dat ze liever met papa wil logeren', voel ik dat direct en wil ik ook meteen het gesprek met haar aan: vind je me niet aardig of heb je papa gewoon heel erg gemist de afgelopen dagen? Zodra Leentje dat laatste beaamt, voel ik opluchting, al zegt ze dat misschien puur om mij te pleasen, haha.
Dit is zo kinderachtig van me. Ik denk dat ik in de kern heel bang ben dat mijn kinderen me niet leuk vinden of dat ze me later niet mogen, of dat ze me iets verwijten wat ik in de opvoeding verkeerd heb gedaan. Het is mijn grootste nachtmerrie dat ze me later niet 'moeten'. Nee, ik ben echt permanent verliefd op mijn kinderen: ik doe niets liever dan knuffelen met die drie. En dat wint het denk ik zelfs van knuffelen met Jasper. Ja, zeker wel.'
