Even denk ik dat ik naar het verkeerde adres ben gestuurd. Als ik aankom bij het huis waar ik volgens mijn gegevens moet zijn, blijkt er namelijk geen bel te zijn maar ook helemaal geen voordeur. Wat er wél is: een grote steiger voor de deur, een afgeplakte vloer, bouwvakkers en overal stof.
'Hallo?', roep ik in de hal, waar mijn stem hol klinkt. Ik werp een blik in de woonkamer, waar geen vloer ligt en ook geen meubels staan. 'Ik kom eraan!' Een man in een spijkerbroek en polo komt de trap af. 'Sorry voor de chaos.'
Geen topcombi
Het is de kersverse vader en ik volg hem naar boven, waar het gezin blijkbaar kampeert. Daar kom ik op de overloop langs een geïmproviseerd keukentje met een koelkast en koffieapparaat. Het ruikt hier naar stuc en verf en de houten vloer onder mijn voeten is duidelijk hagelnieuw. 'Zijn jullie aan het verbouwen?', stel ik de overbodigste vraag ooit. De man knikt en opent de slaapkamerdeur. 'Niet heel handig gepland', geeft hij de meest overbodige analyse ooit.
Lees ook: De kraamweek, wat kun je verwachten?
In bed tref ik de kraamvrouw en ik zie meteen dat de verbouwing en de nieuwe baby natuurlijk geen topcombi zijn. De baby is gisteravond geboren en de kraamvrouw oogt gestrest en emotioneel. 'Ik wil gewoon rust', zegt ze met een breekbare stem. 'De verbouwing had zes weken geleden klaar moeten zijn.'
Frustraties
Ik begrijp zó goed hoe ze zich voelt. Toen mijn vriend en ik een paar jaar geleden ons huis verbouwden zijn we bijna gescheiden – en daarmee overdrijf ik niet. Ik ben zelfs even bij mijn ouders gaan wonen omdat ik in staat was hem iets aan te doen.
Achteraf gezien echt heel stom: híj kon er niets aan doen dat zo'n beetje alles fout ging, vertraging opliep of gewoonweg onmogelijk bleek. En dat we niet één, maar zes onbetrouwbare aannemers en klusjesmannen troffen. Maar ik reageerde al mijn frustraties wél op hem af. Dat waren er veel, want al die herrie, zooi en onrust hadden me echt tot het uiterste getergd. En dan had ik nog niet eens een kind, laat staan een pasgeboren baby.
Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: 'Zet je relatie niet in de spaarstand'
Verander je gedachten
'Even stilleggen en na volgende week bijvoorbeeld verdergaan?' 'Tijdelijk ergens anders wonen?' 'Logeren bij familie, al is het maar een paar dagen?' Ik doe allerlei suggesties maar uiteenlopende redenen blijkt het allemaal niet haalbaar. Dit is dit was het is: lawaai, stof, in- en uitlopende bouwvakkers en een geïmproviseerd huishouden.
Ze moet de hele tijd huilen en hoe ik ook mijn best doe, troosten en geruststellen lukken niet. Ook de dag erna is ze gestrest en emotioneel tot ik aan het einde van de dag besluit dat dit zo niet kan. De verbouwing is blijkbaar niet te veranderen, dan zal de verandering uit haar moeten komen.
Onze eigen verbouwing leerde me uiteindelijk vooral veel over mezelf. Zo realiseerde ik me na veel soul searching, filosofische boeken en zelfhulppodcasts dat proberen de omstandigheden te beïnvloeden een energievretende maar doodlopende weg is. Het enige wat je kan doen, is je eigen gedachten en je eigen gedrag zo aanpassen, dat je ermee kunt omgaan.
Het is verre van ideaal
Woorden van die strekking deel ik met de kraamvrouw. 'Het is verre van ideaal', zeg ik. 'Maar dit is de kraamtijd van je kind, die komt niet meer terug. En dus gaan we ons richten op wat mooi is, wat wél kan en hoe we ondanks de omstandigheden zo'n fijn mogelijke tijd kunnen hebben. Om te beginnen ga ik een paar oordoppen voor je regelen.'
Samen gaan we online en ik dank de hemel voor de 'vanavond bezorgd'-optie bij een grote webwinkel. Op tijd voor als het boren en slijpen morgenochtend om zeven uur weer begint. De volgende ochtend meld ik me rond negen uur weer en ik zie een andere kraamvrouw –ze ligt heerlijk met haar baby te knuffelen in bed, er heerst ineens rust. Wow, denk ik met bewondering. Ik kan een voorbeeld aan haar nemen. Zo snel mijn mindset veranderen, zou mij niet lukken.
Ik neem een voorbeeld aan jou
Ze glimlacht als ik dat hardop zeg. 'Maar het is andersom', voegt ze dan toe. 'Ik neem juist een voorbeeld aan jou.'
'Hoezo?' vraag ik verwonderd.
'Wat je gisteren tegen me zei, was precies wat ik moest horen. Ik weet zeker dat als ik op mijn eigen weg door was gegaan, ik achteraf zoveel spijt gehad zou hebben dat ik de kraamweek had laten verpesten.'
Ik glimlach en weet niet zo goed wat ik moet zeggen bij zo'n mooi compliment. 'Het heeft me echt heel erg geholpen', zegt de kraamvrouw, en ze pakt een doosje van haar nachtkastje. 'Nou ja, dát, en deze jongens redden ook mijn leven.' Dan doet ze haar gloednieuwe oordoppen in net als er beneden weer een slijptol klinkt, en lachen we allebei zonder dat we elkaar kunnen horen.
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
