'Natuurlijk is het heerlijk werken bij gezinnen waar alles – de normale struggles en opstart-ongemakken daargelaten – min of meer van een leien dakje gaat. Waar de babykamer op orde is, de ouders blij zijn met hun kind, de baby gezond is, het huis netjes. Helaas is dat niet altijd de realiteit.
Lees ook: Zorg na de kraamzorg: hoe werkt dat?
Vader spoorloos
Met dit werk kom je achter elk soort voordeur en zo kraamde ik al bij een gezin waarvan de vader in de gevangenis zat en heb ik meer dan eens een melding bij Veilig Thuis gedaan omdat de baby en andere kinderen in mijn ogen niet de optimale zorg van hun ouders kregen.
Vandaag begin ik bij een gezin waar helaas ook niet alles soepel gaat. Er is een vader in beeld, heb ik uit het dossier begrepen, maar hij is in geen velden of wegen te bekennen. De moeder weet niet waar hij is, hij was ondanks herhaalde telefoontjes niet bij de bevalling.
De moeder komt op mij schichtig en nerveus over. Ze is pas 22 en dit is al haar tweede kind, haar eerste zoontje woont in pleegzorg bij een familielid. De baby die nu is geboren, was niet gepland. "Maar ik ben blij," zegt ze zo overtuigend mogelijk.
Lees ook: Kraamwerk: 'Deze jonge moeder heeft helemaal niemand, alleen mij'
Onder toezicht
Van die blijdschap blijkt weinig en van interesse in het kind ook niet. Het gezin staat al onder toezicht en daar ben ik blij mee, want anders had ik op dag twee al een melding gedaan. Die dag overleg ik ook met mijn leidinggevende wat we hiermee moeten. Voor de baby is amper iets in huis – drie setjes kleding, een wiegje dat z'n beste tijd heeft gehad en een pak melkpoeder dat, zo begrijp ik, bij een buurvrouw over was.
Dit kan niet, ik word er naar van als ik zie in welke situatie dit kind is geboren. Ieder kind verdient een goede start, en liefde, warmte en aandacht. Hier is van geen van dat alles sprake. Geld is er ook niet, want daar gaat de vader over. De rekening is leeg, net als het potje met cash in de kast. Het is tegen de regels en ik vertel het ook niet aan mijn leidinggevende, maar op dag drie koop ik zelf twee pakken melkpoeder bij de drogist.
Lees ook: Kindermishandeling: herken de signalen
Leven op de rit
Ik slaap zelfs slecht van de situatie in het gezin, ook al merk ik dat de instanties ermee bezig zijn. Er komen mensen langs om met de moeder te praten en de situatie in ogenschouw te nemen en ik merk dat zij de noodzaak voelen. Dit kan geen weken duren, dat is voor niemand goed.
Na acht dagen zit mijn werk erop en vertrek ik met een zwaar gevoel. Alsof ik de baby aan z'n lot overlaat, ook al verzekert mijn leidinggevende me dat dat niet zo is. Ik heb vertrouwen in Veilig Thuis en ik hoop maar dat voor de baby snel een ander adres wordt gevonden, met liefde, aandacht en een lekker flesje.
Twee maanden later loop ik in de supermarkt. Mijn oog valt op een vrouw die me bekend voorkomt en in tweede instantie realiseer ik me wie het is. "Hé hoi," zeg ik en ik zie dat de moeder me ook herkent. Ik vraag hoe het gaat en zie de opluchting in haar ogen als ze vertelt dat haar baby inmiddels ook door familie wordt opgevangen. "Ik moet eerst mijn leven op de rit krijgen," zegt ze eerlijk en als we afscheid nemen, wens ik haar oprecht veel sterkte.'
Lees ook: Pleegouder worden, wat houdt het in?
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
