'Sinds een tijdje werk ik als zzp'er. Maar nu mijn oude werkgever erg omhoog zit en vraagt of ik misschien toch een kraambed voor hen kan draaien, zeg ik ja. Het is een beetje een lastige situatie, krijg ik al te horen. De moeder is gevlucht uit Ethiopië en woont in een soort opvang, de vader en andere familie zijn uit beeld.
Piepjong
Ik weet niet precies wat ik kan verwachten als ik aanbel bij een huis in de stad. Er doet een oudere dame open die geen Nederlands of Engels spreekt. Ze wijst naar de trap. Boven zijn veel kamers. Ik begin maar gewoon bij de eerste deur. In een warme, donkere kamer vind ik uiteindelijk de jonge moeder. En met jong bedoel ik: piepjong. 16 jaar is ze en net bevallen van een zoon. Gelukkig spreekt ze Nederlands.
Bang en onzeker
Met de baby gaat het goed en zelf doet ze het super. Ze gaat heel natuurlijk met haar zoon om en de borstvoeding gaat geweldig. Maar ze is bang en onzeker, dat merk ik aan alles. Als ze twee deuren verderop naar de wc gaat, neemt ze de baby mee.
In de dagen dat ik bij haar ben, hoor ik steeds meer over haar verhaal. Tot haar 6e woonde ze in bij een lieve tante in Ethiopië. Haar ouders waren naar het buitenland vertrokken. Toen zij terugkwamen en hun dochter opeisten, begon een moeilijke tijd. Het meisje wilde bij haar tante blijven, maar ze moest bij haar ouders wonen die niet lief voor haar waren.
Verkrachting
De jaren die volgden waren traumatisch, met als dieptepunt een verkrachting op haar 15e. Niet lang daarna besloten de ouders naar Europa te vluchten. Eenmaal in Nederland kwamen ze erachter dat het meisje door die verkrachting zwanger was geworden. Toen zij besloot dat ze het kind wilde houden, verstootten haar ouders haar onmiddellijk.
Waar ze zijn weet het meisje niet. Hoe het nu verder moet ook niet. In de opvang waar ze zit kan ze drie maanden blijven, daarna staat ze met haar baby op straat.
Lees ook: Steeds meer gezinnen hebben moeite met rondkomen: hier kun je terecht
Niet professioneel
De verkrachter van wie ze zwanger is geworden, is een bekende van haar, maar van zijn vaderrol hoeft ze niet veel te verwachten. Hij is pas 14 jaar. Terwijl ze vertelt, moet het meisje vaak huilen. Ik ook. Misschien niet professioneel, maar dit raakt me zo.
En ik maar klagen dat we graag ons hoekhuis voor iets groters willen inruilen en dat dat met de huidige huizenmarkt niet lukt.
,,We zitten hier prima", zeg ik als ik thuiskom tegen mijn vriend. ,,Een tweede kind past er echt nog wel bij."
(Grotere) problemen
Voor de baby van het meisje zijn er geen spullen, dus doe ik wat ik wel vaker doe: even facebooken en daarna een rondje rijden. Binnen no time heb ik hydrofieldoeken, kleertjes en verzorgingsartikelen bij elkaar, dat is tenminste iets. Maar de grotere problemen kan ik niet oplossen. Waar moeten ze straks naartoe? Hoe kan ik haar enorme eenzaamheid verlichten? Hoe kan ik haar helpen haar droom – naar school gaan – te verwezenlijken?
Mijn nummer
Ik geef haar mijn privénummer. Als ze vragen heeft of onzeker is, mag ze altijd contact opnemen, zeg ik. Een week later krijg ik een appje van haar: de baby heeft krampjes, ze voelt zich zo machteloos. Och arme, denk ik. Wij hebben in zo'n geval een vriendin, zus of moeder voor advies. Zij niet, ze heeft echt niemand.
In de tijd daarna bel ik haar af en toe om te vragen hoe het gaat, binnenkort wil ik een keer langsgaan. In ons vak is het belangrijk om niet té persoonlijk betrokken te raken, maar in dit geval is het gewoon nodig. Er is bijna niets wat ik kan doen, maar als een klein beetje betrokkenheid helpt, doe ik dat met liefde.'
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
