Francis (32) en John (37) zijn ouders van dochter Elaysa (1 jaar). Francis houdt zich bezig met project STORM (Strong Teens en Resilient Minds) bij 113 Zelfmoordpreventie (24 uur) en John (36 uur) werkt als projectconsultant bij een technisch bedrijf.
'Ik ben meestal de eerste van het gezin die opstaat; zo rond 06.00 uur. In elk geval op mijn drie werkdagen. Ik leg dan een zakje afgekolfde melk en kleren klaar voor Elaysa, en reis zo'n 45 minuten naar mijn werk in Amsterdam. John brengt onze dochter dan naar het kinderdagverblijf. We schuiven bewust met onze werktijden zodat ik Elaysa zo rond 17.00 uur weer kan ophalen.
Negen van de tien keer krijg ik een modderige dreumes mee naar huis, die thuis gelijk in bad gaat. Dan spelen we even samen, waarna ik ga koken. Rond 18.30 uur is John thuis van zijn werk en kunnen we samen eten. Na het avondeten zetten we muziek op en dansen we met z'n allen in de woonkamer of spelen we in de ballenbak die midden in onze woonkamer staat.
Lees ook: Zelf muziek maken, dit zijn de positieve effecten op de ontwikkeling van je kind
Een familie nachtuilen
Dan is het bedtijd voor Elaysa. Ze heeft veel behoefte aan geborgenheid en het duurt lang voor ze slaapt. Het gebeurt met regelmaat dat ze niet voor 22.00 uur slaapt. Ik probeer ervoor te zorgen dat John en ik elke avond nog even wat tijd samen doorbrengen, door een serie te kijken, samen Call of Duty te spelen of gezellig te kletsen. John is echt mijn beste vriend en we genieten enorm van elkaar. Ondanks dat we allebei echt nachtuilen zijn, proberen we voor 23.00 uur in bed te liggen.
Lees ook: Bedtijden voor kinderen, handig slaapschema
Rusteloze nachten
Elaysa wordt minstens tien keer wakker in de nacht. Dat is wel zwaar. Ze krijgt dan vaak de borst of ik wieg haar even. En als niets helpt en ze blijft huilen, zet ik het nummer APT van Bruno Mars op - inmiddels ons nachtliedje. We hebben dunne muren dus ik denk dat de buren zich met regelmaat afvragen wat wij 's nachts uitspoken.
Ondanks dat ik het zwaar vind, ga ik er met veel liefde mee om. Ze kan zichzelf nog niet kalmeren dus ik weet dat ze het niet expres doet. Maar soms is het ook te veel voor mij en dan neemt John haar over. Al mislukt dat best vaak en blijft ze huilen tot ik haar weer overneem.
Mezelf oppeppen
Ik moet waken dat ik mentaal gezond blijf en er niet onder bezwijk, want een blije mama is een blije baby, maar inmiddels weet ik precies hoe ik mezelf mentaal kan oppeppen en ik weet dat ik kan leunen op mijn man.
Bovendien ben ik heel dankbaar dat ik moeder heb mogen worden. Er is me ooit verteld dat ik misschien niet zwanger kon worden, dus ik beschouw Elaysa als een groot wonder. Tijd met haar doorbrengen is het hoogtepunt van mijn dag en week, en als ik een foto krijg in de ouderapp van het kinderdagverblijf dan licht ik op.
Lees ook: Gebroken nachten: hoe houd je het (beter) vol?
Bij de POP-poli
Het geluk dat mijn dochter me geeft sleept me door alles heen. We hebben het namelijk best zwaar gehad de afgelopen jaren. Mijn zwangerschap was best pittig: ik viel enkele keren flauw, gaf vaak over en kon amper wat eten. Mijn mentale gezondheid leed daar onder en ik kreeg hallucinaties.
Hierdoor belandde ik bij de POP-poli (een afdeling in het ziekenhuis voor vrouwen die tijdens of na hun zwangerschap psychische klachten hebben). En toen John kort geleden werd opgenomen met hartproblemen, stond ik er ineens alleen voor met Elaysa. Die periodes hakken erin.
Moeder verloren
Maar het zwaarste is het gemis van mijn moeder. Ik verloor mijn moeder aan suïcide toen ik 21 jaar was. En hoewel ik het leven meer ben gaan waarderen, merk ik - sinds ik zelf moeder ben geworden – dat ik meer ben gaan rouwen om het verlies van mijn eigen moeder.
Ik kan haar nooit om raad vragen, en dat is zwaar. Gelukkig heb ik een grote zus met drie kinderen en zij is echt mijn beste vriendin.
Er is altijd licht
Ook in mijn werk vind ik veel kracht en zelfs zingeving, omdat ik werk bij 113 Zelfmoordpreventie. Er mogen zijn voor anderen is belangrijk voor me. Ik haal als christen ook veel kracht uit God.
Het leven kan kort en zwaar zijn, en daar word ik vaak aan herinnerd. God is ook mijn houvast in de rusteloze nachten en mijn zware jaren.
Lees ook: 'In het weekend hebben we allebei een dag zonder baby'
Het ouderschap is intens en soms loodzwaar, maar ook het mooiste wat me is overkomen. Ondanks de constante gebroken nachten, de zorgen en het gemis van mijn moeder, ben ik ontzettend dankbaar. Elaysa is een waar wonder in ons leven. Ik hoop dat ze later terugkijkt op een jeugd vol liefde, muziek, zachtheid en vertrouwen. Want juist in de chaos wil ik haar laten voelen: er is altijd licht.'
Denk je weleens aan de dood? Blijf er niet mee lopen maar deel je gevoelens, dat helpt. Hulp kun je ook vinden via 113.nl. Wij hebben een aantal artikelen die je kunnen steunen:
Suïcide onder moeders: 'Depressie is geen taboe, denken aan de dood nog wel'
Heb je weleens spijt van het ouderschap? Zo deal je met die gevoelens
