'Ik was 2 jaar toen ik ondersteboven hing in het klimrek. Turnen vond ik alleen niet leuk, schoonspringen wel, ontdekte ik op mijn 12de. Binnen een jaar haalde ik het Nederlands team. Mijn talent? Ik ben extreem gedreven. Door keihard te werken, werd ik Europees Kampioen in 2019 en vijfde op de Olympische Spelen in 2021.
Groen van misselijkheid
Ik dacht altijd: na Tokio stop ik ermee, maar toen ik mijn finale had gesprongen, voelde ik aan alles dat ik nog niet klaar was. Tegelijkertijd wilde ik graag een gezin. Gelukkig was het ons meteen gegund. Mijn coach was dolblij dat ik überhaupt door wilde gaan en zei: "Als iemand het kan, ben jij het."
Doordat je als sporter je A-status vanuit het NOC-NSF behoudt en tijdens je verlof een zwangerschapsuitkering krijgt, heb je de rust om zonder financiële zorgen op je zwangerschap te focussen. Heel fijn. Zo stopte ik met tien weken met springen, omdat ik af en toe door misselijkheid een beetje groen boven water kwam. Nog tot de bevalling deed ik aan krachttraining, fietsen en wandelen. Zwemmen niet, daar hou ik sowieso niet van.
Lees ook: Bewegingsdeskundige Esther van Diepen over de do's-and-don'ts van sporten tijdens de zwangerschap
Uitputtingsslag
De zwangerschap verliep prima, maar de bevalling was een uitputtingsslag. Na zeventien uur weeën had ik slechts 2 centimeter ontsluiting. Uiteindelijk kreeg ik een ruggenprik en met 10 centimeter ontsluiting had ik geen persweeën meer. Met eigen kracht heb ik Dae op de wereld gezet. Vervolgens kwam mijn placenta er niet uit, kreeg ik een bloeding en moest met spoed naar de ok.
Daar verloor ik 1,5 liter bloed met flinke bloedarmoede als gevolg. Dankzij de fantastische kraamhulp die me steeds naar bed stuurde, voelde ik me na een week weer een beetje mezelf. Met Dae hebben we verder heel veel geluk: ze doet alles supergoed, sliep met acht weken al door en is een fantastisch blij meisje.
Lees ook: Zo herstel je van overmatig bloedverlies na de bevalling
Terug in een badpak
Die eerste keer in badpak na de bevalling vond ik vreselijk. Ik ben altijd afgetraind geweest en moest mijn lichaam echt opnieuw leren kennen. Inmiddels ben ik weer in shape en gaat het langzaam de goede kant op. Zo zijn Celine van Duijn en ik tijdens het WK in Japan tiende geworden met synchroonspringen. Daarvoor grepen we op het EK net naast een medaille.
Tegelijkertijd is het echt zoeken naar de balans: als ik in het buitenland ben, mis ik Dae enorm. Al is het ook nodig om te kunnen focussen. Thuis train ik 's ochtends vroeg in het zwembad, zodat ik 's middags weer bij Dae kan zijn. Haar vijf dagen naar de opvang brengen, is niks voor ons. Nu gaat ze twee dagen en krijgen we hulp van beide oma's.
Lees ook: Van tankini tot high waist slip: dit is de mooiste zwangerschapsbadkleding
Realistisch blijven
Het moederschap helpt me ook op mentaal vlak. Eerder voelde een wedstrijd alsof mijn leven ervan afhing, nu niet meer: dat geeft rust. Accepteren dat ik de tijd moet nemen, helpt me ook verder. En realistisch blijven: ik weet dat ik de top heb gehaald, maar is dat ook haalbaar met mijn nieuwe lijf?'
