'Na de komst van ons derde biologische kind twijfelden mijn man en ik over een vierde. We hadden er ruimte voor in ons huis en in ons hart, maar moest het er eentje van onszelf zijn?
Met onze kinderen ging het goed, het ontbrak ze aan niets en we beseften ons maar al te goed dat dat kwam door de gunstige omstandigheden waarin ze opgroeiden: we woonden in een fijn huis, hadden een groot sociaal netwerk van opa's en oma's en buren waar we op terug konden vallen en ook op financieel gebied waren er geen zorgen.
Lees ook: Pleegouder worden: wat houdt het in?
Niet alle ouders hebben geluk
We wisten dat dat een voorrecht is dat niet alle ouders hebben. Er zijn ook ouders die om uiteenlopende redenen hun kinderen niet kunnen bieden wat ze zouden willen, terwijl zij net zo goed zielsveel van hun kinderen houden.
Die gedachte brak mijn hart, omdat ik wil dat álle kinderen het goed hebben. En stel dat ik zelf zo'n ouder zou zijn? Wat een verademing zou het dan zijn dat iemand anders een tijdje voor mijn kind zou zorgen zodat ik mijn leven weer op de rit kon krijgen.
Lees ook: Rosa is weekendpleegmoeder: 'Dit is het mooiste wat wij als gezin kunnen doen'
Helpen in plaats van hebben
We bezochten een informatieavond over pleegzorg en gingen overstag. We wilden niet meer kinderen 'hebben', we wilden zoveel mogelijk kinderen helpen. Daarom werden we een pleeggezin voor crisis- en tijdelijke opvang. Op die manier konden we veel kinderen voor wie thuiswonen even geen optie was een tijdelijk thuis bieden.
Inmiddels zijn we 28 jaar verder en woont ons 54e pleegkind, een baby van 8 maanden, een tijdje bij ons. Haar voorgangers bleven soms een paar weken of maanden en een enkeling bleef een paar jaar. Alleen onze pleegdochter van 13 jaar, die ooit ook bij ons terechtkwam voor tijdelijke opvang, bleef.
Niet-hechten is onmogelijk
Natuurlijk hecht ik aan ieder kind, hoe kort hij ook bij ons is. Op de dag dat hij vertrekt ben ik altijd een beetje zuur, maar dat is oké. Als het me koud zou laten, zou ik moeten stoppen als pleegouder.
Daarnaast ben ik oprecht blij voor het kind dat hij weer bij zijn mama en/of papa gaat wonen. We maken er altijd een feestje van, compleet met slingers en taart. Ook geven we het een fotoboekje mee met achterin ons adres en de boodschap dat hij altijd welkom is.
Alle pleegkinderen zitten in mijn hart
Alle 54 kinderen zitten in mijn hart, ze hangen allemaal in een fotolijstje op de gang en ik stuur ze steevast een berichtje op hun verjaardag. Of we contact houden, laat ik aan hen. Soms krijgen we na jaren van radiostilte ineens een telefoontje en wil iemand graag nog eens langskomen.
Onze biologische kinderen, die inmiddels allemaal al lang en breed uit huis zijn, vonden het leuk dat we kinderen opnamen. Er was altijd iemand om mee te spelen en toen ze ouder werden hielpen ze graag mee met het verzorgen van de kleintjes.
Biologische kinderen betrekken
Wat hielp, is dat we ze altijd hebben betrokken. We vroegen wat ze ervan vonden, waar we rekening mee konden houden en wat ze lastig vonden. Ook waren we altijd open en waren er duidelijke regels en grenzen. Ze mochten het zeggen als ze iets vervelend vonden, dan zochten we samen naar een oplossing.
Onze huidige pleegdochter van 8 maanden is wat ons betreft niet het laatste kind dat we tijdelijk opvangen. We gaan door zolang we dat kunnen, vooral omdat we weten dat de vraag naar pleeggezinnen zo groot is.
Lees ook: Eén kind een weekend uit handen geven blijft een stap, maar doet ons gezin goed'
Pleegzorg vraagt veel van je
Ergens snap ik goed dat het voor veel mensen te veel is, jonge gezinnen hebben het vaak al pittig genoeg met twee banen, een sociaal netwerk, sporten en noem maar op. Het opvangen van een pleegkind vraagt meer dan je dan de zorg alleen; je onderhoudt ook het contact met de ouders en moet je houden aan de bezoekregeling.
Toch hoop ik dat ouders die hun leven op de rit hebben eens zouden willen overwegen om een ander kind tijdelijk wat tijd, stabiliteit, veiligheid, liefde en ruimte te bieden. Je hoeft er geen modelgezin voor te zijn en naast voltijds crisisopvang, zijn er nog veel andere mogelijkheden zoals deeltijdzorg. De kinderen zijn er enorm mee geholpen, dat hebben ze me al vaak verteld.'
In Nederland zetten ruim 17.500 pleegouders, waaronder Wendy en haar man, zich in voor de opvang van ongeveer 23.000 pleegkinderen van 0 tot 22 jaar. Door een groot tekort aan pleeggezinnen, staan er nog bijna 600 kinderen op de wachtlijst voor een (tijdelijke) plek in een pleeggezin. Interesse om pleegouder te worden? Kijk dan op de website van Pleegzorg.
