Mijn peuter zit in een enorm irritante fase. Ze luistert nergens naar. Als we haar vragen iets te doen, is het antwoord 'nee'. Als we haar vragen iets níét te doen is het antwoord ook 'nee'. Als we haar - gentle parents die we zijn - tussen twee opties laten kiezen, oppert ze standaard een derde optie. Daarna volgen dan meestal nog acht aanvullende voorwaarden. Ook heeft ze ontdekt dat ze haar vader en moeder tegen elkaar uit kan spelen.
Als we geen vraag stellen, maar simpelweg mededelen dat er iets gaat gebeuren ('we gaan nu naar de opvang'), dan negeert ze ons. Óf ze begint keihard te krijsen omdat ze het er niet mee eens is, en gooit vervolgens haar 18 kilo's in de strijd om ons fysiek tegen te werken. Probeer je kind dan nog maar eens achterop de fiets te krijgen met een driepuntsgordel om.
Lees ook: Wendy: 'Moeders en dochters die dezelfde outfit dragen, dat kan blijkbaar écht niet'
Wanneer we wanhopig proberen haar ergens mee te laten stoppen, gaat ze er gegarandeerd mee door. Vaak lachend. Stem verheffen werkt niet, rustig blijven werkt niet, consequent blijven werkt niet, even weglopen om jezelf te herpakken werkt niet (wel verstandig!), afleiden werkt heel even, maar daarna ook niet. Ik heb alle opvoedingstrucs uit de kast gehaald - van deze website tot aan de krochten van TikTok. Niets biedt soelaas.
Haar ge-onderhandel drijft me tot waanzin. Ik heb tijdens mijn studie een halfjaar lang het vak 'negotiations' gevolgd om in zakelijke context mijn mannetje te kunnen staan, maar niets heeft me voorbereid op de totaal onredelijke onderhandelingstactieken van een peuter van 3. 'Ik ga pas mee naar de opvang als jij m'n nagels gelakt hebt, en als je dat niet doet, dan verstop ik me dertig minuten lang onder tafel terwijl ik op vol volume gil.'
(Ze ging de deur uit met twee gelakte nagels - een roze en een rode - en ik kwam een kwartier te laat op kantoor. Ik weet ook niet wie er nou als winnaar uit de bus is gekomen.)
Lees ook: Kind luistert niet? Zo pakken ze het aan op het kinderdagverblijf
Iedere keer sta je weer voor de keuze: ga ik voor de weg van de minste weerstand, en geef ik toe aan haar onredelijke verzoeken? En waar ligt dan de grens? Is dat bij nóg een verhaaltje, is dat bij 'dan ga je niet douchen', of is dat bij een week lang chocolade-ijs als ontbijt, lunch en avondeten? Ik voel mijn ruggengraat alsmaar zachter worden, en ik krijg 'm maar niet sterker.
Het andere uiterste, voet bij stuk houden, grenzen stellen en consequent zijn, brengt me namelijk ook weinig. Ik zat gisteravond een uur voor de deur in haar slaapkamer, om te voorkomen dat ze er weer uit zou lopen omdat ze de zoveelste smoes had bedacht om dat te doen. Krijsen, gillen, duwen - ik kreeg het allemaal over me heen. Maar ik gaf niet toe. Uiteindelijk viel ze om half tien moegestreden tegen me aan in slaap. Allebei een verziekte avond.
Lees ook: 8x misverstanden van ouders met een peuter
Ze is zo koppig als het maar zijn kan. Ik weet dat ze dat niet van een vreemde heeft, het is hier thuis soms net een geitenboerderij. Maar ik hoop echt dat er spoedig een moment aanbreekt waarop haar oren niet langer puur decoratief zijn, en ze gewoon gaat luisteren als we iets vragen. Tot die tijd klamp ik me vast aan één gedachte: ik ben vast niet de enige die hier doorheen gaat.
Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.
