Lees ook: Niña van Dijk verloor twee zoontjes door vroeggeboorte
Een lekker momentje vindt ze dat: in de auto gospelmuziek draaien. Als Elske (36) op weg is naar school om haar (bijna) 8-jarige zoon Herre op te halen, bijvoorbeeld. De keuze voor gospel is geen toeval, want Elske zit middenin de opnames van het EO-programma Amazing Grace. In dit muzikale feelgoodprogramma 'strijdt' ze onder begeleiding van teamcaptain Shirma Rouse wie het beste gospel kan overbrengen. Al kan die titel haar eigenlijk gestolen worden, onthult Elske.
Pardon?
'Haha, nou, ik ga absoluut voor de winst, hoor, maar ik heb mijn prijs allang binnen. Deze show kwam precies op het juiste moment. De afgelopen twee jaar kon ik door corona natuurlijk amper optreden – daar bovenop kreeg ik stemproblemen die al een tijdje aan het broeien waren. Die combinatie zorgde ervoor dat ik mijn plezier in het zingen een beetje verloor; ik vluchtte weg van wat ik het allerliefste deed. Toen Shirma me vroeg voor haar team, wist ik: dit is mijn redding. Ik barstte zelfs in huilen uit: kon ik het nog wel? Ik voelde me opgesloten, mijn vermogen om te zingen leek weg. Maar om gospel goed te zingen, móét je je helemaal openstellen. Dat lukte en veranderde alles. Dus of ik win of niet: het plezier is terug.'
Wat krijgen je kinderen mee van jouw muzikale activiteiten?
'In de auto luisteren we dus veel muziek en de laatste tijd oefen ik ook veel thuis. Vroeger vond Herre het maar niks: "Mam, waarom zing je zo hard?" Inmiddels is hij eraan gewend. Neva probeert nu al uit volle borst mee te zingen en mijn klanken na te bootsen. Niet echt bevorderlijk voor mijn oefensessies, maar wel grappig.'
Lees ook: Waarom is muziek maken belangrijk voor een kind?
Herre is bijna 8, Neva pas een jaar, kunnen ze goed overweg met elkaar?
'Ze zijn dol op elkaar. Het gekke is: ver voordat ik zwanger was van Neva – ik was al wel samen met mijn vriend Appie – vroeg Herre al heel vaak: "Mama, wanneer komt mijn zusje nou?" Terwijl Appie en ik daar totaal niet mee bezig waren. Laat staan dat we wisten of er ooit een meisje kwam, haha. Toch bleef Herre ervan overtuigd. Op de uiteindelijke gender reveal party een paar jaar later was hij dan ook niet verbaasd: "Ik wist toch al dat het een meisje werd?"'
Zijn ze daarom zo dikke mik denk je?
'Misschien komt het omdat Herre al vanaf Neva's eerste minuut erbij was. Onbedoeld overigens, want mijn ouders zouden Herre komen halen, maar de bevalling ging veel sneller dan verwacht. Op het moment van bevallen, speelde Herre in de kamer naast ons met Lego. Toen Neva eenmaal op mijn borst lag, zelfs nog aan de navelstreng, haalden we hem er direct bij. Nog steeds vraagt hij weleens: "Wat was nou dat blauwe ding aan haar navel?" Vanaf dat moment zijn ze twee magneetjes. Ik hoop dat het zo blijft.'
Hoe ervaar je hun leeftijdsverschil?
'Ik raad het iedereen aan. De kraamperiode was daardoor hartstikke relaxed: Herre redt zichzelf al aardig, hij kan zelf douchen, smeert een boterhammetje en hij begreep goed dat Neva aandacht nodig had. Daarbij is Herre behoorlijk verantwoordelijk voor een jochie van zeven. Dat is ook een valkuil trouwens. Toen ik laatst een beetje ziekig was, zei Herre: "Mama, misschien moet jij even op bed gaan liggen, dan let ik wel op Neva." Dat is natuurlijk hartstikke lief, maar ook hartstikke níét de bedoeling. "Ik ben jullie moeder," zeg ik dan, "ik zorg voor jullie, ook als ik me even niet zo lekker voel". Ik let daar dus wel scherp op.'
Lees ook: Wat is het ideale leeftijdsverschil tussen kinderen?
Herre heeft een andere vader dan Neva, hoe hebben jij en je ex het onderling geregeld?
'We hebben van het begin af aan co-ouderschap: de ene week is Herre bij zijn vader, de andere bij ons. Door de komst van Neva is Herre zich er wel meer van bewust dat hij een week weg is. Hij mist zijn zusje dan ook, daardoor facetimen we sindsdien vaker en kom ik halverwege de week regelmatig met Neva naar Herres voetbaltraining. Mijn ex en ik hebben goed contact, dus dat is geen probleem.'
Jullie gingen uit elkaar toen Herre 2 jaar was, hoe moeilijk was dat?
'Ontzettend. Het 'voordeel' is dat Herre zo jong was, dat hij het zich niet herinnert. Hij weet niet beter dan dat ik met Appie ben, met wie ik een relatie kreeg toen Herre 3 was. Vooropgesteld: uit elkaar gaan als je kind zo jong is, is níét hoe je je het leven voorstelt natuurlijk. Toch maakte ik uiteindelijk die beslissing. Het voelde alsof de bodem onder me werd weggeslagen, zeker met een kind dat je veiligheid en stabiliteit wilt bieden. Ik stond in de overlevingsstand: ik was superdruk met mijn carrière en moest een huis voor ons tweetjes regelen. Ik ging door op de automatische piloot. Pas later kon ik het een plekje geven en dacht ik: jeetje wat was dat zwaar. Maar terugkijkend was het wel de juiste beslissing.'
Lees ook: Scheiden? Dit zeg je tegen je kind
Wat viel je het zwaarste?
'Herre elke week moeten missen. Zelfs nu, vijf jaar later, heb ik elke keer dat hij weggaat een steen in mijn maag. Ook ben ik de eerste avond dat hij er niet is altijd even van de leg: o wacht, hij ligt niet in z'n bed… Bam. Dat went dus nooit. Dat gezegd hebbende, is het superfijn dat hij twee ouders heeft die graag bij hem zijn. En dat samenzijn gun ik Herre en mijn ex ook heel erg. Bij zijn vader krijgt hij volledige een-op-eenaandacht, bij ons valt hij in een gezinssituatie. Misschien heeft hij wel het beste van twee werelden.'
Voelt het ook weer anders nu je Neva fulltime om je heen hebt?
'Een beetje wel. Tijdens mijn zwangerschap had ik last van mom guilt: oeh, nu komt er een tweede, hoe ga ik mijn aandacht straks verdelen? Zeker omdat Herre niet fulltime bij ons is, voelde ik me nog schuldiger. Toch gaat het heel organisch. In 'Herres week' ben ik er helemaal voor hem en doen we veel met z'n tweeën. Die qualitytime is veel waard in mijn optiek. Ik behandel ze gelijk, maar feit is dat Neva nou eenmaal meer bij ons is. Dus het is niet perfect, maar wel imperfectly perfect. We doen allemaal ons best.'
Lees ook: 6 manieren om van je moederschuldgevoel af te komen
Pak je in de opvoeding van Neva dingen anders aan dan met Herre destijds?
'Ik ben nu misschien relaxter. Bij Herre was de borstvoeding echt zwaar, ik had veel ontstekingen, ik legde mezelf veel druk op en ging ook snel weer aan het werk. Dat wilde ik nu anders doen. Maar eerlijk is eerlijk: ik hield me er vooral aan 'met dank aan' corona. Dat was ergens een zegen. Ik kón niks. Maar als ze me destijds hadden gebeld voor een show, was ik waarschijnlijk gezwicht. Nu kreeg Herre thuis les, ik hoefde nergens heen, het was heel ontspannen. Waar ik bij Herre na vier maanden pas regelmaat probeerde aan te brengen, deed ik dat bij Neva al na drie weken. Sommige mensen vonden het maar een spartaanse aanpak: "Huh, dus je legt haar nu gewoon wakker in haar bedje?" Maar ja, het werkte, ze viel dan gewoon in slaap. Dat is een verschil: bij Neva had ik de ervaring én het vertrouwen.'
Waarin lijken de kinderen op jou?
'Ze zijn ondernemend. Het zijn geen kinderen die een half uur stilletjes op de bank met een speeltje zitten te spelen. Als ze wakker zijn, staan ze aan. Mijn moeder noemde me vroeger 'vlindertje', omdat ik constant rondfladderde, overal aanzat, ik was altijd on the go. Dus ja, ik denk dat dit deel wel bij mij vandaan komt.'
Hoe is je vriend als gezinsman?
'Zeer relaxed. Hij houdt van gezelligheid, lekker met de kinderen op de bank zitten, spelletjes doen, kaarsen aan. Ik hou daar ook van, maar ben onrustiger. Als ik weer eens staand een broodje sta weg te werken, zegt hij: "Waarom stá jij te eten, ga even zitten." Appie brengt rust in het geheel.'
Appie kreeg niet alleen een vriendin, maar meteen ook een kind erbij, hoe pakten jullie dat aan?
'Langzaam. De eerste twee jaar pendelden we op-en-neer. Dan nóg was het een behoorlijke omschakeling, als je geen kinderen gewend bent, is een peuter echt wel wennen. Kinderen maken dingen vies, laten dingen vallen. Dat is al schakelen als je zélf een kind krijgt, laat staan als je er niet langzaam in kunt groeien. Na een week met z'n drieën hadden Appie en ik dan wel een week om elkaar beter te leren kennen, dat was een goede basis. Appie en Herre waren direct maatjes, hij behandelde hem altijd als zijn zoon, ook nu Neva er is, die natuurlijk écht zijn eigen dochter is. Ik ben Appie enorm dankbaar dat hij ons beiden zo heeft omarmd.'
Lees ook: Nieuwe partner voorstellen aan je kinderen, zo doe je dat
Welke impact heeft de komst van Neva op jullie gezin?
'Neva is een extra verbindende factor in huis: ze is het zusje van Herre, de dochter van Appie. Maar goed, natuurlijk verandert het de dynamiek: dat 'weekje samen' zijn Appie en ik kwijt. En ineens is daar ook die lelijke praktische kant van een relatie; constant overleggen, afspreken, wie haalt, wie brengt? Pffff. Dat vind ik het minst leuke van het ouderschap, soms voel ik me een veredeld taxibedrijf. Maar het hoort erbij, de kunst is om je tijd samen te bewaken. Af en toe uit eten, een keer een nachtje weg – een weekend vind ik dan weer te lang. En vooral níét vergeten dat je samen de basis van het gezin bent. De ene keer is Appie daar scherp op, de andere keer ik. Gelukkig maar.'
Wat voor moeder ben je?
'Ik kan een gekke moeder zijn die graag meespeelt, maar ik ben ook duidelijk: nee is nee. Als Herre door zijn gametijd heen is, is het echt klaar. Hij weet wanneer ik het meen. Verder ben ik verzorgend: ik maak 's avonds een voetenbad en masseer hun voetjes, ik maak popcorn als we samen film kijken. Daar staat tegenover dat ik soms ongeduldig ben; als we weggaan en het gaat me niet snel genoeg, kan ik vervelend zijn. Achteraf baal ik daarvan: wat was nou het probleem? Wat dat betreft heeft Herre nu al meer geduld dan ik. Met bewondering kijk ik hoe rustig hij Neva wel vijf keer bij zijn speelgoed weghaalt.'
Wanneer voel jij je ultiem gelukkig?
'Als het mooi weer is en we met z'n vieren lekker rondfietsen en daarna neerploffen in het park hier in de buurt. Een beetje picknicken of ergens lunchen… Meer heb ik niet nodig. Het mooie aan mijn werk en dat van Appie – hij staat op de kermis en is personal trainer – is dat we onze tijd echt zelf kunnen indelen. Dat vrije bestaan past heel goed bij ons – ik zou zenuwvlekken krijgen van een vast ritme. Dus samen genieten van simpele dingen, op onverwachte momenten, dan ben ik het gelukkigst.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Kim Hopmans, Fotografie: Ester Gebuis
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
