Mijn eerste column voor Ouders van Nu schreef ik in mei 2019, Kae was een halfjaar, Sven nog volop topsporter. Ik ontdekte dat ik hield van de structuur die een baby je leven ineens geeft. Een oppas? Kinderopvang? We hadden ze weinig. Het was Kae en ik. En Sven natuurlijk, maar hij zat toen nog in de volle voorbereiding voor de Olympische Spelen en was vaak weg.
Topsporter en ouder? Lees hoe schoonspringer Inge Jansen dat combineert
Niet in beweging te krijgen
Mijn eerste column heette 'Trage drol'. Zo noemde ik Kae dat eerste jaar soms. Ze was niet in beweging te krijgen. Wilde niet op haar buik liggen en van kruipen was al helemaal geen sprake. Haar hoofd omhoog houden? Lukte niet. Ik zocht het op Google op. Ontwikkelde ze zich wel goed?
Ik las dat je elke dag drie keer vijf minuten moest oefenen. Dus dat deed ik. Stopwatch in de hand en Kae op haar buik op het speelkleed. Na twee minuten alles bij elkaar krijsend. Sven zei: 'Laat haar, ze gaat het vanzelf doen.'
Lees ook: Tummy time: zo stimuleer je de buikligging bij je baby
Al die vragen
Ook de zorgen bij mij kwamen als vanzelf. Over eten: wel of niet genoeg? Poepen op de wc. Wegloper Kae en mijn angst voor water. Consequent zijn. Doorslapen. De eerste kinderziektes. De bezoekjes aan de huisartsenpost.
Ik schreef over in de lach schieten als dat eigenlijk niet moest. Over mijn vingers in de kak. De nachten die ik rondliep met Dexx en het buiten licht werd. De eerste kerst. Hoofdjes in mijn nek. De tweede bevalling. Kae die sigarettenpeuken van de stoeptegels pulkte en aan de ramen likte als ik even niet oplette.
Familie van vier
Over mijn lichte smetvrees gesproken, die is inmiddels genormaliseerd. Met Dexx houd zelfs ik me ineens aan de driesecondenregel. De afgelopen 4,5 jaar vormde ons leven zich steeds meer. Van een huis in Heerenveen, de sportwedstrijden over de grens, het appartement in Amsterdam, streken we neer in een dorp.
Waar we een familie van vier werden. Waar ik ook mezelf weer van de bank trok en rondjes ging rennen met de dauw zo mooi op het land. We hebben inmiddels oppassen. Kae (5) zit op school, Dexx (1) op het kinderdagverblijf, Sven is gestopt met schaatsen.
Lees ook: Goed genoeg ouderschap: 'Feilbare ouders bewijzen hun kind een enorme dienst'
Komt goed
Vroeger dacht ik: als je veertig bent, dan heb je alles op orde, dan ben je oud en heb je een volwassen leven. Oud voel ik me niet, maar ik ben het wel, een veertiger inmiddels. Zeggen Sven en ik ook regelmatig over onze kinderen trouwens. Als Dexx voorbij dendert of als we kijken naar Kae en haar lange lijf: wat worden ze groot! Wat gaat de tijd snel.
Net zo snel als de afgelopen 4,5 jaar dat ik deze column schreef. Die trage drol ging uiteindelijk natuurlijk vanzelf kruipen. Sven had gelijk. Een grote les voor de controlfreak die ik ben. Laat je niet gek maken, zou ik tegen mezelf en jullie willen zeggen. Niet door die kleine monsters. En niet door de buitenwereld. Veel gaat met kinderen meestal, gelukkig, gewoon vanzelf.
De columns van Naomi teruglezen? Je vindt ze allemaal online.
Benieuwd naar Naomi's opvolger? Die maken we vrijdag 15 december bekend!
