Clear Blue-test
Terwijl ik dit schrijf, word ik verteerd door schuldgevoel. De zwangerschap van Annemarie is inmiddels zover gevorderd, dat we zijn begonnen de weken te turfen. Nog maar negen en dan is hij er al. Nog maar negen? Waar zijn al die andere weken dan gebleven?! Toen op een zaterdagochtend in december een plusje verscheen in het Clear Blue-afleesvenster wist ik al wel dat wij deze tweede zwangerschap anders zouden beleven dan de eerste. Maar zó anders… We zijn nogal druk met opvoeden nu. Zodoende gaan er dagen voorbij dat we bijna vergeten dat er een tweede op komst is.
Eerste zwangerschap
Van de eerste zwangerschap weet ik nog bijna alles. Dat ik bijvoorbeeld vaak een blik op Annemarie wierp en dacht: goh, wat een enorme tieten. Jammer dat ze mijn handen eraf hakt als ik eraan wil zitten. Verder herinner ik me hoe ik mijn hersens pijnigde om iets aardigs te zeggen als zij wilde weten of ik haar enkels te opgezwollen vond – en dat van alle verkeerde antwoorden 'Welke enkels?' echt het allerverkeerdste was. En ik weet ook nog dat ik elke kans om met vrienden of collega's de kroeg in te duiken met beide handen aangreep, want straks lag ik aan de ketting en zou het contact met mijn goudgele vrienden onherroepelijk verwateren. En ja, dat is de gedachtegang van een eikel, maar die vent van jou dacht precies hetzelfde toen jij voor de eerste keer zwanger was.
Off limits
Dat is nu allemaal anders. Kijkend naar Annemarie denk ik nog steeds regelmatig: goh, wat een enorme tieten. Maar ik heb me erbij neergelegd dat ze off limits zijn. Verder ben ik niet meer krampachtig aan het kroegtijgeren, want daar heb ik allang geen puf meer voor. En het zinnetje 'Sexy enkels, poes!' is er inmiddels zo ingesleten, dat ik iedereen op kantoor minstens twee keer heb zien opfleuren van dat complimentje. Het zijn lieve mannen, die collega's van mij.
Schuldgevoel
Ook nieuw is dus dat schuldgevoel. Dat zo'n tweede zwangerschap soms zo gewoon lijkt, dat je er niet eens bij stilstaat hoe bijzonder het eigenlijk is. En dat je dat voor jezelf goedpraat met: 'Maar als-ie er eenmaal is, ga ik superveel van dat ventje houden hoor!' Tuurlijk gaan we dat doen. Net zoals Sarah nu al doet. Die kwebbelt elke dag over wat ze haar broertje allemaal gaat leren. Lopen, fietsen, zwemmen, poepen, welke prinses Anna heet en welke Elsa, en alles over de wondere wereld van de zelfscanner bij de Jumbo. Fijn, om nu al zo'n grote zus te hebben. Ook voor ons. Want wij mogen dan wel denken dat we door de wol geverfde rotten zijn als het om zwangerschappen gaat, voor Sarah is het allemaal één groot avontuur. Zij verschaft ons zo de broodnodige realitycheck: niet altijd maar hollen en vliegen, zo gewoon is het helemaal niet.
