Indoorspeelparadijs

Het is vakantie en Sofie zou het liefst de hele dag netflixen en knutselen, maar tegen een uur of twee ’s middags moet ze toch concluderen dat binnenzitten geen goed plan is. Op naar het indoorspeelparadijs, dan is tenminste die tienrittenkaart vol.

Waarom wilden we hier tien keer heen?

Op de tienrittenkaart van het indoorspeelparadijs staan al anderhalf jaar nog twee stempels open. Die kaart moet vol, want ja, weggooien is zonde. Ik zucht. Waarom dachten we ooit dat we hier wel tien keer naartoe wilden? Gelukkig hebben we er sinds de aanschaf nog een kind bij gekregen zodat het in elk geval twee keer zo snel gaat. En dan nóg doen we er al vijf jaar over.

Verborgen pretwalhalla

We moeten toch weer even zoeken op het industrieterrein. Ergens tussen deze grijze gebouwen, vrachtwagens en autodealers ligt toch dat pretwalhalla? Waar is het speelfestijn in primaire kleuren, die keethal, het overdekte rubberentegelparadijs? Ah, daar staat een moeder buiten met een sigaret in haar hand terwijl ze in haar telefoon schreeuwt. We zijn aan het juiste adres.

Eindelijk een volle kaart

Als we de klapdeuren door zijn, kunnen we elkaar niet meer verstaan. Niet het kindergegil, maar een alarm maakt een oorverdovende herrie. Als er een peuter dreigt te ontsnappen (geef hem eens ongelijk), gaat die zoemer af. Je zou dus gealarmeerde medewerkers verwachten, een alert zoekende vader of een kordate oma, maar het enige effect van het alarm is dat niemand elkaar meer kan verstaan. Op kinderen let niemand hier, dat is het hele doel van het bezoek aan deze plek. Ik schuif de tienrittenkaart onder de neus van de juffrouw bij de balie. ‘Het is wel een momentje hoor,’ zeg ik, ‘vandaag maken we de kaart vol.’ Zwijgend stempelt ze vakje negen en tien af. Nu al het hoogtepunt van dit bezoek.

Het draait niet om mij

Als ik me omdraai, ben ik Magnus kwijt. Ik zie alleen nog een laars liggen. En nog een, vijf meter verderop. Ik struin door de hal. Overal liggen lege drinkpakjes, schoenen, sjaals, klokhuizen, huilende kinderen, lachende kinderen, ballen uit de ballenbak en verfrommelde snoetenpoetsers. Ik speur de ruimte af, roepen heeft geen zin. Op het enige overgebleven vrije tafeltje ligt een nepnagel en een half afgekloven frikadel. Vanuit mijn ooghoek spot ik uiteindelijk Magnus die uitgelaten en met rode gloeiwangen door twee meiden van een jaar of negen op een rubberen band wordt voortgeduwd. Ik snap dat hij zijn moeder is vergeten. Het is wel duidelijk om wie het hier draait, en ach, dat moet ook kunnen. Pak hem beet een keer of tien.